گنجور

 
خواجوی کرمانی

بر طرف چمن گلی چو رویت نشکفت

جز چشم تو کس مست بمحراب نخفت

عمری تو و بی عمر نمی شاید زیست

جانی تو و ترک جان نمی باید گفت