گنجور

 
خواجوی کرمانی

ماهی که رخش فتنه ی دور قمرست

لعل لب او طوطی و تنگ شکرست

آن خال سیه بر لب لعلش گوئی

زنگی بچه ئی خازن دُرج گهرست