گنجور

 
خواجوی کرمانی

گفتم که چو رویت چه بود گفت که ماه

گفتم که چو رنگم چه بود گفت که کاه

گفتم چونست روز من گفت سیاه

گفتم چون شد حال دلم گفت تباه