بخش ۱ - بسم الله الرحمن الرحیم: بنام آنکه گنج جسم و جان ساخت
بخش ۲ - در نعت سیدالمرسلین خاتم النبیین صلی الله علیه و آله و سلم: ثنایی کان ورای عقل و جانست
بخش ۳ - در فضیلت امیرالمؤمنین ابوبكر صدیق: امام اهل دین سلطان اول
بخش ۴ - در فضیلت امیرالمؤمنین عمر فاروق: چراغ جنت و شمع دو عالم
بخش ۵ - در فضیلت امیرالمؤمنین عثمان بن عفان: جهان معرفت دریای عرفان
بخش ۶ - در فضیلت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام: سپهر معرفت خورشید انور
بخش ۷ - در فضیلت امیرالمؤمنین حسن علیه السلام: امامی کو امامت را حسن بود
بخش ۸ - در فضیلت امیرالمؤمنین حسین علیه السلام: امامی کافتاب خافقینست
بخش ۹ - در فضیلت امام ابوحنیفه: جهان را هم امام و هم خلیفه
بخش ۱۰ - در فضیلت امام شافعی: کسی کو ابن عم مصطفی بود
بخش ۱۱ - در مدح خواجه سعدالدین ابوالفضل: خدا را آنکه محبوب و حبیبست
بخش ۱۲ - سبب نظم كتاب: الا ای کارفرمای معانی
بخش ۱۳ - در پرداختن این داستان: الا ای جوهر قدسی کجایی
بخش ۱۴ - آغاز داستان: الا ای بلبل دستان زننده
بخش ۱۵ - آغاز داستان: کنیزی بود قیصر را در ایوان
بخش ۱۶ - آغاز داستان: کنیزک را چو وقت مرگ آمد
بخش ۱۷ - دیدن گل هرمز را در باغ و عاشق شدن: الا ای پیک باز تیز پرواز
بخش ۱۸ - خطاب با حقیقت جان در معنی زاری كردن گلرخ: الا ای قمری مست خوش آواز
بخش ۱۹ - گفتار در رخصت دادن دایه گلرخ را در عشق هرمز و حیله ساختن: بدایه گفت دل بر خود نهادم
بخش ۲۰ - پاسخ دادن هرمز دایه را: چو از دایه سخن بشنود هرمز
بخش ۲۱ - دگر بار رفتن دایه پیش هرمز: بگل گفتا که رفتم بار دیگر
بخش ۲۲ - آغاز عشقنامۀ خسرو و گل: الا ای در دریای معالی
بخش ۲۳ - زاری هرمز در عشق گل پیش دایه: چنین گفت آنکه بحری بود در گفت
بخش ۲۴ - رسیدن گل و هرمز در باغ و سرود گفتن با رباب: چو دایه آن دو دلبر را چنان دید
بخش ۲۵ - خواستگاری شاه اصفهان از گل: چنین گفت آن سخن سنج سخندان
بخش ۲۶ - طلب کردن قیصر باج و خراج از پادشاه خوزستان و رفتن هرمز به رسولی: الا ای فاخته خوش حلقی آخر
بخش ۲۷ - نامه نوشتن گل به خسرو در فراق و ناخوشی: الا ای خوش تذرو سبز جامه
بخش ۲۸ - رسیدن نامه گل به خسرو و زاری کردن او و رفتن در پی گل به اسپاهان: الا ای منطق طیر معانی
بخش ۲۹ - رفتن خسرو به طبیبی بر بالین گلرخ: الا ای سبز طاووس مقدس
بخش ۳۰ - بیمار گشتن جهان‌افروز خواهر شاه اصفهان و رفتن هرمز به‌طبیبی بر بالین او و عاشق شدن او بر هرمز: الا ای شهسوار رخش معنی
بخش ۳۱ - بیمار گشتن جهان افروز : یکی چابک کنیزک داشت کوچک
بخش ۳۲ - بیمار گشتن جهان افروز: چه گلرخ دایه را جان داده میدید
بخش ۳۳ - دفن کردن گل دایه را و رفتن با خسرو به روم: الا ای شاخ طوبی شکل چونی
بخش ۳۴ - رفتن خسرو و گل بباغ: ز شهرآرای چون بگذشت یک ماه
بخش ۳۵ - عشرت كردن گل و خسرو باهم: شبی خوشتر ز نوروز جوانی
بخش ۳۶ - صفت جشن خسرو: نشسته شاه رومی همچو جمشید
بخش ۳۷ - نواختن مطرب: درآمداکدشی دوشیزه ناگاه
بخش ۳۸ - غزل گفتن ارغنون ساز در مجلس خسرو و عشرت كردن: می جان پرورم ده در صبوحی
بخش ۳۹ - در صفت چنگ: یکی پیری که او در پشت خم داشت
بخش ۴۰ - در صفت دف: یکی صورت درآمد ماه پیکر
بخش ۴۱ - در صفت نی: یکی طاوس فر بگرفته ماری
بخش ۴۲ - در صفت بربط: بتی خوشبوی همچون مشک بویا
بخش ۴۳ - آگاهی یافتن شاه اسپاهان از بردن هرمز گل را: الا ای روشنایی بخش بینش
بخش ۴۴ - رشك حسنا در كار گل و قصد كردن: چنین گفت آنکه استاد جهان بود
بخش ۴۵ - بازگردیدن بسر قصه: الا ای کبک کهسار معانی
بخش ۴۶ - آگاهی یافتن خسرو از پیدا شدن گل: چنین گفت آن حکیم نغز پاسخ
بخش ۴۷ - بازگفتن حسنا مكر خود با خسرو: فغان برداشت آن مسکین مکار
بخش ۴۸ - نامه نوشتن قیصر بشاه سپاهان: بگفت این و دبیری را بفرمود
بخش ۴۹ - لشکر کشیدن قیصر و خسرو به جانب سپاهان: چو خود بر لوح زنگاری قلم زد
بخش ۵۰ - رزم خسرو با شاه سپاهان و كشته شدن شاه سپاهان: برامد ناله کوس از در شاه
بخش ۵۱ - رفتن خسرو بدریا بطلب گل: شه القصه ز پیش او بدر شد
بخش ۵۲ - از سر گرفتن قصه: الا ای مرغ پیش اندیش چالاک
بخش ۵۳ - رسیدن خسرو و جهان افروز و یاران بكوه رخام و دیدن پیر نصیحت گو: چو بگذشتند ازان دریای خونخوار
بخش ۵۴ - وداع هرمز پیر را و رفتنش بجانب روم: بآخر خسرو از وی ره نشان خواست
بخش ۵۵ - آگاهی یافتن قیصر از آمدن خسرو: چو از خسرو شه قیصر خبر یافت
بخش ۵۶ - از سر گرفتن قصه: الا ای طوطی طوبی نشین خیز
بخش ۵۷ - آگاهی یافتن خسرو از گل: چوصبح پرده در از پرده دم زد
بخش ۵۸ - از سر گرفتن قصه: الا ای هدهد زرین پر عشق
بخش ۵۹ - آغاز نامۀ گل بخسرو: بصدره نامهیی آغاز کردم
بخش ۶۰ - در صفت موی: الا ای موی مشکین رنگ آخر
بخش ۶۱ - رسیدن نامۀ گل بخسرو: الا ال عندلیب شاخ بینش
بخش ۶۲ - آمدن فرخ بترکستان بطلب گل: بگفت این وز پیش شاه برخاست
بخش ۶۳ - آگاهی یافتن شاپور از آمدن فرخ و گلرخ و گرفتاری گل و گریختن فرخ: بشب فرخ چو مرد کاروانی
بخش ۶۴ - نامه خسرو به شاپور: بنام آنکه جان را زونشان نیست
بخش ۶۵ - رزم خسرو با شاپور: بآخر کار حرب آغاز کرد او
بخش ۶۶ - رسیدن خسرو و گل با هم و رفتن به روم: زمانی بود گل چون ماه در میغ
بخش ۶۷ - باز رفتن بسر قصه: الا ای پیک راه بی نهایت
بخش ۶۸ - از سر گرفتن قصه: الا ای ترجمان نفس گویا
بخش ۶۹ - سپری شدن کار خسرو: چنین گفت او که کرد از وی روایت
بخش ۷۰ - در وفات قیصر و پادشاهی جهانگیر: چنین گفت آنکه پیر راستان بود
بخش ۷۱ - در خاتمت کتاب گوید: الا ای شاهباز ساعد شاه