الا ای موی مشکین رنگ آخر

شدم مویی نیم از سنگ آخر

الا ای مشکموی افتاده‌ام من

چو موی تو به روی افتاده‌ام من

منم چون موی تو در چین نشسته

تو در رومی کمر بر موی بسته

چو مویی گر رسم ای دوست با تو

برون آیم چو موی از پوست با تو

چومویت مشکبار آمد سفر کن

سحرگه بر صبامویی گذر کن

مرا مویی ز حال خود خبر ده

ز مویت مژدهٔ باد سحرده

مرا از خود سر مویی کن آگاه

که چون موی توام افتاده در راه

بچشم آمد سر مویی فراقم

چو موی ابرویت، پیوسته طاقم

چو مویم، در غم آن موی مشکین

بمویی در نمیاید ترا این

چو موی از من بپشت افتادهیی باز

مکن این سرکشی چون مویت آغاز

اگر یک موی تو بینم ز سویی

بسر پیش تو بازآیم چو مویی

اگر یک موی برگویم ز دردم

چو مویی در رباید باد سردم

چو مویی زان بچشمت در نیایم

که در چشم تو مویی مینمایم

چو مویی گشتم و چه جای مویست

که از مویی کمم این را چه رویست

تنم گرچه چو مویی مینماید

ولی با تو بمویی درنیاید

چو مویی شد تن من از نزاری

بمویی مینیابم از تو یاری

بمویی گر ز تو یاریم بودی

چو مویت کی نگونساریم بودی

بمویی دل ده این بیخویشتن را

که قوّت باشد از مویی رسن را

اگر باشی بمویی دستگیرم

برون آری چو مویی از خمیرم

چو موی تو به پا افتاده‌ام پست

سر مویی سزد گر بر نهی دست

منم مویی بکوهی غم گرفتار

چنین مویی نگر زیر چنان بار

چو مویت کی بتو خواهم رسیدن

که مویی کوه نتواند کشیدن

ز باریکی، بمویی نیست زورم

که من مویی میان بسته، چو مورم

ره عشق تو باریکست چون موی

چو مویی، من بمویی کردهام روی

ز تو مویی نخواهم گشت آگاه

چگونه موی برمویی برد راه

بمویی گر ببندی بندبندم

نیم قادر که مویی برکشندم

تن من گر نه کم از موی بودی

مرا نیروی مویی روی بودی

چو مویی شد تنم از ناتوانی

ترا زین موی کی باشد نشانی

سر مویی اگر در شانه داری

من آن مویم که داری یا نداری

چو مویی کردهام بیتو تن از تو

چو موی تو شکن دارم من از تو

چو مویی سرکشی پیوست بر من

فرو بندی بمویی دست بر من

چو موی، اینکار را رویی ندارم

که زور بازوی مویی ندارم

بمویی مانم از زاری کنون من

سر مویی ز سر کردم برون من

اگر من همچو مویی تن نمایم

چو موی از زیر پیراهن نمایم

چو مویی گر بپیراهن برافتم

ز هر مویی بسرگردن برافتم

چنان زارم که ازمویی بصد روی

بهر مویی که دارم کی برم بوی

چو مویی بیتو زار و مستمندم

بتو آویخته چون مو ببندم

دلم مویی نپیچد از بَرِتو

بمویش میکشم تا بر دَرِ تو

چو موی تو دلم را نیست در دست

بمویی مینگردد این دل مست

چو از موییست دل شوریدهٔ من

چو مو از سر برون شد دیدهٔ من

اگر دربندم آری همچو مویت

چو مویی سر نهم بر خاک کویت

چو مویی گر ببرّی سر به هیچم

چو مویت سر ز خطّ تو نپیچم

نپیچم سر ز موی تو به سویی

که دل آویختست از تو به مویی

اگر چون موی سر پیچد دل از تو

چو مویش بند آید حاصل از تو

ندارم من چو موی تو سَرِ خویش

که چون موی تو میافتم پس و پیش

اگر چون موی در تابم کنی هیچ

نپیچم سر چو موی از تاب و از پیچ

چو مویت گر دراندازی برویم

نیایم بر تو بیرون همچو مویم

چو یک موی توام به از دو عالم

نیارم دید یک مو از سرت کم

چو مویی بر نمی‌گیری به هیچم

چگونه همچو مویی بر تو پیچم

گرت از من چو مویی سر نگردد

پس از من با تو مویی در نگردد

تو کی باشی چو من چون موی در بند

که با کس نیستت چون موی پیوند

چه گر آیی مراچون موی بینی

چو موی مژّه بر چشمم نشینی

نگردد از تو مویی کم اگر تو

سر مویی کنی بر من گذر تو

چو مویی در سیاهی ماندهام من

ز موی مژّه خون افشاندهام من

چو موی مژّه سرتیزی کن آخر

بمویی قصد خونریزی کن آخر

همی خواهم من سرگشته چون موی

چو موی مژّه با تو روی در روی

گرفته موی تو مست اوفتاده

چو موی مژّه لب بر هم نهاده

ز دستم تا برفت آن موی چون شست

چو موی مژّه برهم میزنم دست

اگر مویی بود باقی ز عالم

رسیم آخر چو موی مژّه باهم

همی بافم هزاران حیله چون موی

مگر مویی ز تو بنمایدم روی

چو مویم گر فرود آری بر خویش

چو مویت بر تو اندازم سر خویش

چو مویی پیش تو بر فرق آیم

میان خون چو مویی غرق آیم

منم چو موی بی آن روی مانده

بسی سرگشته تر از موی مانده

چو مویت دور از روی توام من

بسر گردانی موی توام من

چو مویت تا کی اندر بند چینم

چو موی خویش بنشان بر زمینم

اگر چون موی گرد تو بر آیم

چو می از شادی آن بر سر آیم

منم مویی شده از عشق رویت

تویی در پایم افگنده چو مویت

چو افگندی مرا چون موی در پای

بیار آن موی تا برخیزم از جای

گرم موی تو دست آویز گردد

چو موی این خسته دل سر تیز گردد

منم یک موی با صد عیش ناخوش

ز بهر تو بهر مویی بلاکش

چو مویم بی رخت افتاده در شست

بمانده همچو مویی درهم و پست

تنم بی روی تو مانند مویست

چو مویم بیتو کارم پشت رویست

چو مویی هجرت آرد روی بر من

همی با تیغ خیزد موی بر من

چو از موی دو تای تو جدایم

چو مویت مانده با پشت دوتایم

من چون موی را کس غمخوری نیست

غمم را همچو موی تو سری نیست

سیه بیتو چو مویم عالم از تست

بهر مویی مرا گویی غم از تست

سر موییست جمعیّت ز رویت

ازان بیتو پریشانم چو مویت

چو موی افتادهام بر روی پیوست

که می ندهد مرا مویی ز تو دست

اگر مویی شود پیراهن تو

ندانم بود مویی بر تن تو

چومویی چند گردانی بخونم

که چون مویی نمیپرسی که چونم

چو مویی تا دلم بشکافتی تو

چو موی من ز من سر تافتی تو

تن من همچو مویی چند داری

چو مویم تابکی در بندداری

چو مویم کردی و خونم بخوردی

ولیک از جور مویی کم نکردی

چو مویی گشتهام بنمای رویی

ترا کمتر بود این غم بمویی

منم مویی ره عالم گرفته

تویی مویی ز عالم کم گرفته

چو بی موی تو ای سرکش بماندم

چو مویت پای بر آتش بماندم

ز من تا مرگ مویی در میانست

نگه کن درتنم کان موی آنست

اگرچه همچو مویی ناتوانم

چو موی لقمه بر چشمت گرانم

چو موی تو کجا برسر نشینم

که چون مویم نشاندی بر زمینم

مرا گرچه بمویی راه هم نیست

ز بیداد توام یک موی کم نیست

بر این بیدل بمویی خواب بستی

چو موی خود وفا بر هم شکستی

وفانیست ازتو مویی روی هرگز

ز ناخن برنیاید موی هرگز

وفاناید سر مویی ز سر مست

نیاید موی بیرون از کف دست

منم مویی که خون گریم زرشکت

ترا خود تر نشد مویی ز اشکت

ز سودا پختن تو موی بردم

سر مویی مکن صفرا که مردم

مکن بر موی صفرا، زین چه خیزد

مکن چون موی ازان صفرا بریزد

شدم مویی مبادا کینت بامن

که مویی درنگیرد اینت با من

چراگفتی چو مویی هیچ هیچی

چو مویت تا کی آخر پیچ پیچی

چو مویی من نیم باتو بزاری

چو مویی بر زمینم کش بخواری

چو مار موی پیچانت ای سبک روح

دلم را کرد از یک موی مجروح

چو مویی گشتم از رنج جراحت

چگونه موی داند رنج و راحت

ز تو قسمم بود مویی وفا بوک

که تا دارم چو موی قندزت سوک

اگر یابم بموی قندزت راه

خوشت در برکشم چون موی روباه

اگر چون موی شد روز سپیدم

سر مویی بتو ماندست امیدم

سر من گوی کن ای مشکمویم

که مویت بس بود چوگان گویم

اگر سر درکشم زآن موی در چشم

سر من باز بر چون موی بر چشم

چو هجرت کرد چون مویی نزارم

ز تو بس باد مویی یادگارم

اگر دارم بمویی بیتو رویی

هنوزم چون جنب خشکست مویی

یکی کردم دو مویت ز ارزویت

که تا با تو یکی گردم چو مویت

چو موی آوردهیی با هیچم آخر

چو موی تو بتو برپیچم آخر

اگر درچاهم و موی تو بر ماه

بسم مویت رسن ای یوسف چاه

وگر بر ماهی و موی تو برخاک

بست مویی کند ای عیسی پاک

ز مویی نیست گفتن پیش ازین روی

که درتو مینگیرد یکسر موی

چو یک مویم من از صد روی بیتو

چو صفرا میشکافم موی بیتو

ز من تا موی تو چون موی سرتافت

دلم در شرح مویت موی بشکافت

بهرمویی گرم بودی زبانی

نبودی هیچ موی بی فغانی

بدین هر بیت مویی میشکافم

که در هر بیت مویی میببافم

چو در باریکی یک تار مویم

سخن باریکتر از موی گویم

سخن میراند ازمویی بصد روی

بیا گر میببینی موی در موی

چو من مویی شدم در نوک خامه

پریشان شد چو مویی خط نامه

ز تو چون نیست مویی حصّهٔ من

چو موی تو دراز این قصّهٔ من

سر مویی امیدم گر نبودی

مرازان سر چو موی این سر نبودی

درامیدت تنم چون موی پیوست

سر مویی فرو نگذارد از دست

میان ما اگر یک موی ماندست

چو موی این کار را صد روی ماندست

گسسته کی شود این موی هرگز

خود این مویی نداردروی هرگز

میان ماست مویی در میانه

میان تست آن موی ای یگانه

میان ما فلک مویی بسنجد

که گر خود موی گردد در نگنجد

چو مویت هرکه او زیر و زبر نیست

ازین سرّش سر مویی خبر نیست

ز مویی چند گویم بیش ازین نیز

که ازمویی نیاید بیش ازین چیز

بسی گفتم ز موی ایماه اکنون

بسر بردم چو مویت راه اکنون

بسی گفتم ز موی مشکبارت

بیک یک موی، صد صد جان نثارت