حرف آخر قافیه

شماره ۱ - در پند و اخلاق و غیر آن: خداوندی‌ست تدبیر جهان را - بری از شبه و مثل و جنس و هم‌تا

شماره ۲: مظلوم دست بسته مغلوب را بگوی - تا چشم بر قضا کند و صبر بر جفا

شماره ۳: سپاس دار خدای لطیف دانا را - که لطف کرد و به هم برگماشت اعدا را

شماره ۴ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است: سخن به ذکر تو آراستن مراد آنست - که پیش اهل هنر منصبی بود ما را

شماره ۵: طریق و رسم صاحبدولتانست - که بنوازند مردان نکو را

شماره ۶ - در ستایش: هر که در بند تو شد بسته جاوید بماند - پای رفتن به حقیقت نبود بندی را

شماره ۷ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است: تو آن نکرده‌ای از فعل خیر با من و غیر - که دست فضل کند دامن امید رها

شماره ۸: مباش غره به گفتار مادح طماع - که دام مکر نهاد از برای صید نصیب

شماره ۹: احدا سامع المناجات - صمدا کافی المهمات

شماره ۱۰: به سکندر نه ملک ماند و نه مال - به فریدون نه تاج ماند و نه تخت

شماره ۱۱: چو خویشتن نتواند که می‌خورد قاضی - ضرورتست که بر دیگران بگیرد سخت

شماره ۱۲: چنین که هست نماند قرار دولت و ملک - که هر شبی را بی‌اختلاف روزی هست

شماره ۱۳: علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد - دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست

شماره ۱۴: مرا گویند با دشمن برآویز - گرت چالاکی و مردانگی هست

شماره ۱۵: یکی از بخت کامران بینی - دیگری تنگ عیش و کوته‌دست

شماره ۱۶: به راه راست توانی رسید در مقصود - تو راست باش که هر دولتی که هست تو راست

شماره ۱۷: عیب آنان مکن که پیش ملوک - پشت خم می‌کنند و بالا راست

شماره ۱۸: گر اهل معرفتی هر چه بنگری خوبست - که هر چه دوست کند همچو دوست محبوبست

شماره ۱۹: امید خلق برآور چنانکه بتوانی - به حکم آنکه تو را هم امید مغفرتست

شماره ۲۰: هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟ - یا دیو کسی گفت که رضوان بهشتست؟

شماره ۲۱: مرکب از بهر راحتی باشد - بنده از اسب خویش در رنجست

شماره ۲۲: پدرم بنده قدیم تو بود - عمر در بندگی به سر بردست

شماره ۲۳: در چشمت ار حقیر بود صورت فقیر - کوته نظر مباش که در سنگ گوهرست

شماره ۲۴: کسی گفت عزت به مال اندرست - که دنیا و دین را درم یاورست

شماره ۲۵: دست بر پشت مار مالیدن - به تلطف نه کار هشیارست

شماره ۲۶: گر سفیهی زبان دراز کند - که فلانی به فسق ممتازست *(منتسب به چند نفر)

شماره ۲۷: هرگز به مال و جاه نگردد بزرگ نام - بدگوهری که خبث طبیعیش در رگست

شماره ۲۸ - در عزت نفس: گویند سعدیا به چه بطال مانده‌ای - سختی مبر که وجه کفافت معینست

شماره ۲۹: ره نمودن به خیر ناکس را - پیش اعمی چراغ داشتنست

شماره ۳۰: دشمن اگر دوست شود چند بار - صاحب عقلش نشمارد به دوست

شماره ۳۱: دهل را کاندرون زندان بادست - به گردون می‌رسد فریادش از پوست

شماره ۳۲: ماه را دید مرغ شب پره گفت - شاهدت روی و دلپذیرت خوست

شماره ۳۳: خواست تا عیبم کند پرورده بیگانگان - لاغری بر من گرفت آن کز گدایی فربهست

شماره ۳۴: ای نفس چون وظیفه روزی مقررست - آزاد باش تا نفسی روزگار هست

شماره ۳۵: در سرای به هم کرده از پس پرده - مباش غره که هیچ آفریده واقف نیست

شماره ۳۶: شهی که پاس رعیت نگاه می‌دارد - حلال باد خراجش که مزد چوپانیست

شماره ۳۷: صاحب کمال را چه غم از نقص مال و جاه - چون ماه پیکری که برو سرخ و زرد نیست

شماره ۳۸: ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن - که پند مصلحت آموز کاربندش نیست

شماره ۳۹: اگر خود بردرد پیشانی پیل - نه مردست آنکه در وی مردمی نیست

شماره ۴۰: در حدود ری یکی دیوانه بود - سال و مه کردی به کوه و دشت گشت *(منتسب به چند نفر)

شماره ۴۱: بیا که پرده برانداختم ز صورت حال - من آن نیم که سخن در غلاف خواهم گفت

شماره ۴۲: به تماشای میوه راضی شو - ای که دستت نمی‌رسد بر شاخ

شماره ۴۳: چه سود از دزدی آنگه توبه کردن - که نتوانی کمند انداخت بر کاخ

شماره ۴۴: شنیدم که بیوه‌زنی دردمند - همی گفت و رخ بر زمین می‌نهاد

شماره ۴۵ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است: یارب کمال عافیتت بر دوام باد - اقبال و دولت و شرفت مستدام باد

شماره ۴۶: مرا از بهر دیناری ثنا گفت - که بختت با سعادت مقترن باد

شماره ۴۷: بر تربت دوستان ماضی - بگذشت بسی ز بوستان باد

شماره ۴۸: ای بلند اختر خدایت عمر جاویدان دهاد - وآنچه پیروزی و بهروزی در آنست آن دهاد

شماره ۴۹: پسر نورسیده شاید بود - که نود ساله چون پدر گردد

شماره ۵۰: بیا بگوی که پرویز از زمانه چه خورد - برو بپرس که خسرو ازین میانه چه برد

شماره ۵۱: جوشن بیار و نیزه و برگستوان ورد - تا روی آفتاب، معفر کنم به گرد

شماره ۵۲: خون دار اگرچه دشمن خردست زینهار - مهمل رها مکن که زمانش بپرورد

شماره ۵۳: در جهان با مردمان دانی که چون باید گذاشت - آن قدر عمری که دارد مردم آزاد مرد؟

شماره ۵۴: مرد دیگر جوان نخواهد بود - پیریش هم بقا نخواهد کرد

شماره ۵۵: ملک ایمن درخت بارورست - زو قناعت به میوه باید کرد

شماره ۵۶: آن را که تو دست پیش داری - کس تیغ بلا زدن نیارد

شماره ۵۷: آدمی فضل بر دگر حیوان - به جوانمردی و ادب دارد

شماره ۵۸: تو خود جفا نکنی بی‌گناه بر بنده - وگر کنی سر تسلیم بر زمین دارد

شماره ۵۹: دیو اگر صومعه داری کند اندر ملکوت - همچو ابلیس همان طینت ماضی دارد

شماره ۶۰: طمع خام که سودی بکنم - سود، سرمایه به‌یک‌بار ببرد

شماره ۶۱: شد غلامی به جوی، کـ‌آب آرد - آب جوی آمد و، غلام ببرد

شماره ۶۲: من هرگز آب چاه ندیدم چنین مداد - بر یک ورق نویس که بر هفت بگذرد

شماره ۶۳: مر تو را چون دو کار پیش آید - که ندانی کدام باید کرد

شماره ۶۴: دانی که بر نگین سلیمان چه نقش بود - دل در جهان مبند که با کس وفا نکرد

شماره ۶۵: ز دست ترشروی خوردن تبرزد - چنان تلخ باشد که گویی تبر زد

شماره ۶۶: روزی به سرش نبشته بودند - کاین دولت و منصب آن نیرزد

شماره ۶۷: از دست تهی کرم نیاید - هر چند دلش جواد باشد

شماره ۶۸: کسی به حمد و ثنای برادران عزیز - ز عیب خویش نباید که بیخبر باشد

شماره ۶۹: گر جهان فتنه گیرد از چپ و راست - و آتش و صعقه پیش و پس باشد

شماره ۷۰: کاملانند در لباس حقیر - همچو لؤلؤ که در صدف باشد

شماره ۷۱: سخن گفته دگر باز نیاید به دهن - اول اندیشه کند مرد که عاقل باشد

شماره ۷۲: اگر صد دفتر شیرین بخوانی - گرانجان لایق تحسین نباشد

شماره ۷۳: خر به سعی آدمی نخواهد شد - گرچه در پای منبری باشد

شماره ۷۴: تشنه سوخته در چشمه روشن چو رسید - تو مپندار که از سیل دمان اندیشد

شماره ۷۵: هیچ دانی که آب دیده پیر - از دو چشم جوان چرا نچکد؟

شماره ۷۶: دوستان سخت پیمان را ز دشمن باک نیست - شرط یار آنست کز پیوند یارش نگسلد

شماره ۷۷: حریف عمر به سر برده در فسوق و فجور - به وقت مرگ پشیمان همی خورد سوگند

شماره ۷۸: یاد دارم ز پیر دانش‌مند - تو هم از من به یاد دار این پند

شماره ۷۹: بسا بساط خداوند ملک دولت را - که آب دیده مظلوم در نورداند

شماره ۸۰: وفا با هیچکس کردست گیتی - که با ما بر قرار خود بماند؟

شماره ۸۱: نه سام و نریمان و افراسیاب - نه کسری و دارا و جمشید ماند

شماره ۸۲: هرکه مقصود و مرادش خور و خواب‌ست از عمر - حیوانی‌ست که بالاش به انسان ماند

شماره ۸۳: چو دولت خواهد آمد بنده‌ای را - همه بیگانگانش خویش گردند

شماره ۸۴: بسیار برفتند و به جایی نرسیدند - ارباب فنون با همه علمی که بخواندند

شماره ۸۵: تا سگان را وجود پیدا نیست - مشفق و مهربان یکدگرند

شماره ۸۶: اگر خونی نریزد شاه عالم - بسا خونا که در عالم بریزند

شماره ۸۷: نکنی دفع ظالم از مظلوم - تا دل خلق نیک بخراشند

شماره ۸۸: هر کجا دردمندی از سر شوق - گوش بر ناله حمام کند

شماره ۸۹: حاکم ظالم، به سنان قلم - دزدی بی‌تیروکمان می‌کند

شماره ۹۰: ز دور چرخ، چه نالی؟ ز فعل خویش بنال - که از گزند تو، مردم، هنوز می‌نالند

شماره ۹۱: نفس ظالم، مثال زنبورست - که جهانش ز دست می‌نالند

شماره ۹۲: آسیا سنگ ده هزار منی - به دور مرد از کمر بگردانند

شماره ۹۳: بدین الحان داودی عجب نیست - که مرغان هوا حیران بمانند

شماره ۹۴: چو نیکبخت شدی ایمن از حسود مباش - که خار دیده بدبخت نیکبختانند

شماره ۹۵: رسم و آیین پادشاهانست - که خردمند را عزیز کنند

شماره ۹۶: نشان آخر عهد و زوال ملک ویست - که در مصالح بیچارگان نظر نکند

شماره ۹۷: آنکه در حضرت بیچون تو قربی دارد - گر جهانی به هم آید به بعیدش نکنند

شماره ۹۸: دامن‌آلوده، اگر خود همه حکمت گوید - به سخن‌گفتن زیباش، بدان، به نشوند

شماره ۹۹: آدمی‌سان و نیک محضر باش - تا تو را بر دواب فضل نهند

شماره ۱۰۰: تا نگویی که عاملان حریص - نیک‌خواهان دولت شاهند

شماره ۱۰۱: رحمت صفت خدای باقیست - و آن را که خدای برگزیند

شماره ۱۰۲: هیچ فرصت ورای آن مطلب - که کسی مرگ دشمنان بیند

شماره ۱۰۳: الحق امنای مال ایتام - همچون تو حلال‌زاده بایند

شماره ۱۰۴: ناکسان را فراستیست عظیم - گرچه تاریک طبع و بدخویند

شماره ۱۰۵: امیر ما عسل از دست خلق می‌نخورد - که زهر در قدح انگبین تواند بود

شماره ۱۰۶: چه گنج‌ها بنهادند و دیگری برداشت - چه رنج‌ها بکشیدند و دیگری آسود

شماره ۱۰۷: خواهی از دشمن نادان که گزندت نرسد - رفق پیش آر و مدارا و تواضع کن و جود

شماره ۱۰۸: متکلف به نغمه در قرآن - حق بیازرد و خلق را بربود

شماره ۱۰۹: مرغ جایی که علف بیند و چیند گردد - مرد صاحبنظر آنجا که وفا بیند و جود

شماره ۱۱۰: هزار سال به امید تو توانم بود - اگر مراد برآید هنوز باشد زود

شماره ۱۱۱: هر که بر روی زمین مهلت عیشی دارد - ای بسا روز که در زیر زمین خواهد بود

شماره ۱۱۲: اگر ملازم خاک در کسی باشی - چو آستانه ندیم خسیت باید بود

شماره ۱۱۳: نگر تا نبینی ز ظلم شهی - که از ظلم او سینه‌ها چاک بود

شماره ۱۱۴: روز قالی‌فشاندنست امروز - تا غبار از میان ما برود

شماره ۱۱۵: گر خردمند از اوباش جفایی بیند - تا دل خویش نیازارد و درهم نشود

شماره ۱۱۶: هر که بینی مراد و راحت خویش - از همه خلق بیشتر خواهد

شماره ۱۱۷ - ظاهرا در مدح صاحب دیوان است: به سمع خواجه رسانید اگر مجال بود - که ای خزانه ارزاق را کف تو کلید

شماره ۱۱۸: ناگهان بانگ در سرای افتد - که فلان را محل وعده رسید

شماره ۱۱۹: یارب این نامه‌سیه‌کرده‌ی بی‌فایده‌عمر - هم‌چنان، از کرمت بر نگرفته‌ست امید

شماره ۱۲۰: حقیقتیست که دانا سرای عاریتی - ز بهر هشتن و پرداختن نفرماید

شماره ۱۲۱ - در مدح صاحب دیوان: سفینه حکمیات و نظم و نثر لطیف - که بارگاه ملوک و صدور را شاید

شماره ۱۲۲: نه آدمیست که در خرمی و مجموعی - به خستگان پراکنده بر نبخشاید

شماره ۱۲۳: روز گم گشتن فرزند مقادیر قضا - چاه دروازه کنعان به پدر ننماید

شماره ۱۲۴: صانع نقشبند بی مانند - که همه نقش او نکو آید

شماره ۱۲۵: یکی نصیحت درویش‌وار خواهم کرد - اگر موافق شاه زمانه می‌آید

شماره ۱۲۶: ای غره به رحمت خداوند - در رحمت او، کسی چه گوید؟

شماره ۱۲۷: بندگان را ز حد به در منواز - این سخن سهل تستری گوید

شماره ۱۲۸: بود در خاطرم که یک چندی - گرچه هستم به اصل و دانش خر

شماره ۱۲۹: برای ختم سخن دست بر دعا داریم - امیدوار قبول از مهیمن غفار

شماره ۱۳۰: به قفل و پره زرین همی توان بستن - زبان خلق و به افسون دهان شیدا مار

شماره ۱۳۱: بردند پیمبران و پاکان - از بی‌ادبان جفای بسیار

شماره ۱۳۲: حدیث وقف به جایی رسید در شیراز - که نیست جز سلس البول را در او ادرار

شماره ۱۳۳: چو رنج برنتوانی گرفتن از رنجور - قدم ز رفتن و پرسیدنش دریغ مدار

شماره ۱۳۴: خداوند کشور خطا می‌کند - شب و روز ضایع به خمر و خمار

شماره ۱۳۵: عنکبوت ضعیف نتواند - که رود چون درندگان به شکار

شماره ۱۳۶: فریاد پیرزن که برآید ز سوز دل - کیفر برد ز حمله مردان کارزار

شماره ۱۳۷: نگین ختم رسالت پیمبر عربی - شفیع روز قیامت محمد مختار

شماره ۱۳۸: هاونا گفتم از چه می‌نالی - وز چه فریاد می‌کنی هموار

شماره ۱۳۹: هر که خیری کرد و موقوفی گذاشت - رسم خیرش همچنان بر جای دار

شماره ۱۴۰: هر که مشهور شد به بی‌ادبی - دگر از وی امید خیر مدار

شماره ۱۴۱: گر بشنوی نصیحت مردان به گوش دل - فردا امید رحمت و عفو خدای دار

شماره ۱۴۲: دل منه بر جهان که دور بقا - می‌رود همچو سیل سر در زیر

شماره ۱۴۳: جزای نیک و بد خلق با خدای انداز - که دست ظلم نماند چنین که هست دراز

شماره ۱۴۴: گروهی از سر بی‌مغز بیخبر گویند - بریده به سر بدگوی تا نگوید راز

شماره ۱۴۵: هر چه می‌کرد با ضعیفان دزد - شحنه با دزد باز کرد امروز

شماره ۱۴۶: پدر که جان عزیزش به لب رسید چه گفت؟ - یکی نصیحت من گوش دار جان عزیز

شماره ۱۴۷: ملکداری با دیانت باید و فرهنگ و هوش - مست و غافل کی تواند؟ عاقل و هشیار باش

شماره ۱۴۸: پادشاهان پاسبانانند مر درویش را - پند پیران تلخ باشد بشنو و بدخو مباش

شماره ۱۴۹: پروردگار خلق خدایی به کس نداد - تا همچو کعبه روی بمالند بر درش

شماره ۱۵۰: دل مبند ای حکیم بر دنیا - که نه چیزیست جاه مختصرش

شماره ۱۵۱: حسن عنوان چنانکه معلومست - خبر خوش بود به نامه درش

شماره ۱۵۲: شجر مقل در بیابان‌ها - نرسد هرگز آفتی به برش

شماره ۱۵۳: ای که دانش به مردم آموزی - آن‌چه گویی به خلق، خود بنیوش

شماره ۱۵۴: دوش مرغی به صبح می‌نالید - عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش

شماره ۱۵۵: مشمر برد ملک آن پادشاه - که وی را نباشد خردمند پیش

شماره ۱۵۶: مگسی گفت عنکبوتی را - کاین چه ساقست و ساعد باریک

شماره ۱۵۷: پیدا شود که مرد کدامست و زن کدام - در تنگنای حلقه مردان به روز جنگ

شماره ۱۵۸: دشمنت خود مباد و گر باشد - دیده بردوخته به تیر خدنگ

شماره ۱۵۹: چنانکه مشرق و مغرب به هم نپیوندند - میان عالم و جاهل تألفست محال

شماره ۱۶۰: خواجه تشریفم فرستادی و مال - مالت افزون باد و خصمت پایمال

شماره ۱۶۱: کسان که تلخی حاجت نیازمودستند - ترش کنند و بتابند روی از اهل سؤال

شماره ۱۶۲: به مرگ خواجه فلان هیچ گم نگشت جهان - که قائمست مقامش نتیجه قابل

شماره ۱۶۳: خطاب حاکم عادل مثال بارانست - چه در حدیقه سلطان چه بر کنیسه عام

شماره ۱۶۴: ضرورت است که آحاد را سری باشد - وگرنه ملک نگیرد به‌هیچ‌روی نظام

شماره ۱۶۵: مراد و مطلب دنیا و آخرت نبرد - مگر کسی که جوانمرد باشد و بسام

شماره ۱۶۶: طبیب و تجربت سودی ندارد - چو خواهد رفت جان از جسم مردم

شماره ۱۶۷: مردکی غرقه بود در جیحون - در سمرقند بود پندارم

شماره ۱۶۸: سگی شکایت ایام با کسی می‌کرد - نبینی‌ام که چه برگشته حال و مسکینم

شماره ۱۶۹: لحا الله بعض الناس یأتی جهالة - الی ساق محبوب یشبه بالبرد

شماره ۱۷۰: مثل وقوفک عندالله فی ملاء - یوم التغابن و استیقظ لمزدجر

شماره ۱۷۱: یا اسعد الناس جدا ما سعی قدم - الیک الا اراد الله اسعاده

شماره ۱۷۲ - در مدح: نظر که با همه داری به چشم بخشایش - درر که بر همه باری ز ابر کف کریم

شماره ۱۷۳: آن ستمدیده ندیدی که به خونخواره چه گفت - ملکا جور مکن چون به جوار تو دریم

شماره ۱۷۴: خلق در ملک خدای از همه جنسی باشد - حاکمان خرده نگیرند که ما رندانیم

شماره ۱۷۵: گر بدانستی که خواهد مرد ناگه در میان - جامه چندین کی تنیدی پیله گرد خویشتن

شماره ۱۷۶: اگر گویندش اندر نار جاوید - بخواهی ماند با فرعون و هامان

شماره ۱۷۷: نکویی بابدان کردن وبالست - ندانند این سخن جز هوشمندان

شماره ۱۷۸ - در مدح و نصیحت: یارب تو هرچه بهتر و نیکوترش بده - این شهریار عادل و سالار سروران

شماره ۱۷۹: پسران فلان سه بدبختند - که چهارم نزاد مادرشان

شماره ۱۸۰: خدایا فضل کن گنج قناعت - چو بخشیدی و دادی ملک ایمان

شماره ۱۸۱: گدایان بینی اندر روز محشر - به تخت ملک بر چون پادشاهان

شماره ۱۸۲: چو می‌دانستی افتادن به ناچار - نبایستی چنین بالا نشستن

شماره ۱۸۳: صبر بر قسمت خدا کردن - به که حاجت به ناسزا بردن

شماره ۱۸۴: هر بد که به خود نمی‌پسندی - با کس مکن ای برادر من

شماره ۱۸۵: هان ای نهاده تیر جفا در کمان حکم - اندیشه کن ز ناوک دلدوز در کمین

شماره ۱۸۶: دوران ملک ظالم و فرمان قاطعش - چندان روان بود که برآید روان او

شماره ۱۸۷: نه نیکان را بد افتادست هرگز - نه بدکردار را فرجام نیکو

شماره ۱۸۸: زمان ضایع مکن در علم صورت - مگر چندان که در معنی بری راه

شماره ۱۸۹: جامع هفت چیز در یک روز - عجبست ار نمیرد آن دابه

شماره ۱۹۰: تا تو فرمان نبری خلق به فرمان نروند - هرگزش نیک نباشد بد نیکی فرمای

شماره ۱۹۱: چنان زندگانی کن ای نیکرای - به وقتی که اقبال دادت خدای

شماره ۱۹۲: نخواهی کز بزرگان جور بینی - عزیز من، به خردان برببخشای

شماره ۱۹۳: امید عافیت آنگه بود موافق عقل - که نبض را به طبیعت شناس بنمایی

شماره ۱۹۴: خداوندان نعمت را کرم هست - ولیکن صبر به بر بینوایی

شماره ۱۹۵: طبیبی را حکایت کرد پیری - که می‌گردد سرم چون آسیایی

شماره ۱۹۶: ضمیر مصلحت اندیش هر چه پیش آید - به تجربت بزند بر محک دانایی

شماره ۱۹۷: مرا گر صاحب دیوان اعلی - چرا گوید به خدمت می‌نیایی

شماره ۱۹۸: بشنو از من سخنی، حق پدرفرزندی - گر به رآی من و اندیشه‌ی من خرسندی

شماره ۱۹۹: رحم الله معشر الماضین - که به مردی قدم سپردندی

شماره ۲۰۰: نجس ار پیرهن شبلی و معروف بپوشد - همه دانند که از سگ نتوان شست پلیدی

شماره ۲۰۱: خواستم تا زحلی گویمت از روی قیاس - بازگویم نه که صدباره ازو نحس تری

شماره ۲۰۲: دامن جامه که در خار مغیلان بگرفت - گر تو خواهی که به تندی برهانی بدری

شماره ۲۰۳: غماز را به حضرت سلطان که راه داد؟ - همصحبت تو همچو تو باید هنروری

شماره ۲۰۴: اگر ممالک روی زمین به دست آری - وز آسمان بربایی کلاه جباری

شماره ۲۰۵: ای پسندیده حیف بر درویش - تا دل پادشه به دست آری

شماره ۲۰۶: شنیده‌ام که فقیهی به دشتوانی گفت - که هیچ خربزه داری رسیده؟ گفت آری

شماره ۲۰۷: گر از خراج رعیت نباشدت باری - تو برگ حاشیت و لشکر از کجا آری؟

شماره ۲۰۸: دیگران در ریاضتند و نیاز - ای که در کام نعمت و نازی

شماره ۲۰۹: هر کجا خط مشکلی بکشند - جهد کن تا برون خط باشی

شماره ۲۱۰: آن مکن در عمل که در عزلت - خوار و مذموم و متهم باشی

شماره ۲۱۱: مکافات بدی کردن حلالست - چو بی‌جرم از کسی آزرده باشی

شماره ۲۱۲: دوش در سلک صحبتی بودم - گوش و چشمم به مطرب و ساقی

شماره ۲۱۳: ز لوح روی کودک بر توان خواند - که بد یا نیک باشد در بزرگی

شماره ۲۱۴: بس دست دعا بر آسمان بود - تا پای برآمدت به سنگی

شماره ۲۱۵: حاجت خلق از در خدای برآید - مرد خدایی چکار بر در والی؟

شماره ۲۱۶: نظر کردم به چشم رای و تدبیر - ندیدم به ز خاموشی، خصالی

شماره ۲۱۷: بی‌هنر را دیدن صاحب هنر - نیش بر جان می‌زند چون کژدمی

شماره ۲۱۸: نبایدت که پریشان شود قواعد ملک - نگاه دار دل مردم از پریشانی

شماره ۲۱۹: ای طفل که دفع مگس از خود نتوانی - هر چند که بالغ شدی آخر نه تو آنی

شماره ۲۲۰: خرم تن آنکه نام نیکش - ماند پس مرگ جاودانی

شماره ۲۲۱: مقابلت نکند با حجر به پیشانی - مگر کسی که تهور کند به نادانی

شماره ۲۲۲: نظر به چشم ارادت مکن به صورت دنیا - که التفات نکردند بر وی اهل معانی

شماره ۲۲۳: یاران کجاوه، غم ندارند - از منقطعان کاروانی

شماره ۲۲۴: چو بندگان کمر بسته شرط خدمت را - روا بود که به کمترگناه بند کنی

شماره ۲۲۵: ای که گر هر سر موییت زبانی دارد - شکر یک نعمت از انعام خدایی نکنی

شماره ۲۲۶: از من بگوی شاه رعیت نواز را - منت منه که ملک خود آباد می‌کنی

شماره ۲۲۷: هر دم زبان مرده همی گوید این سخن - لیکن تو گوش هوش نداری که بشنوی

شماره ۲۲۸: چو دوستان تو را بر تو دل بیازارم - چه حسن عهد بود پیش نیکمردانم