نه سام و نریمان و افراسیاب
نه کسری و دارا و جمشید ماند
تو هم دل مبند ای خداوند ملک
چو کس را ندانی که جاوید ماند
چو دور جوانی خلل می‌کند
به پایان پیری چه امید ماند؟
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به ناچیزی و گذرایی زندگی اشاره می‌کند و می‌گوید که هیچ‌یک از بزرگان و شخصیت‌های تاریخی مانند سام، نریمان، افراسیاب، کسری، دارا و جمشید جاودان نمانده‌اند. بنابراین، ای خداوند، نباید به هیچ‌کس دل ببندیم، زیرا هیچ‌کس به طرز مطمئنی باقی نمانده است. او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که با گذر زمان و پیری، امیدها کم رنگ می‌شوند و جوانی زودگذر است.
هوش مصنوعی: نه نام سام و نریمان و افراسیاب باقی مانده و نه کسری و دارا و جمشید.
هوش مصنوعی: ای خداوند ملک، دل خود را به کسی نبند، زیرا نمی‌دانی چه کسی در این دنیا همیشه باقی می‌ماند.
هوش مصنوعی: وقتی جوانی به پایان می‌رسد و آسیب‌هایی به آن وارد می‌شود، در اواخر زندگی چه امیدی باقی می‌ماند؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
که را جاودان ماندن امید ماند
چو کس را نبینی که جاوید ماند؟
به سوزی که در جان خورشید ماند
به ذوقی که در طبع ناهید ماند
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.