حرف آخر قافیه

شماره ۱: گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور - بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا

شماره ۲: به حق نالم ز هجر دوست زارا - سحرگاهان چو بر گلبن هزارا

شماره ۳: به نام نیک تو خواجه فریفته نشوم - که نام نیک تو دام است و زرق مر نان را

شماره ۴: دلا‌ تا کی همی جویی منی را - چه داری دوست هرزه دشمنی را

شماره ۵: گرفت خواهم زلفین عنبرین ترا - به بوسه نقش‌کنم برگ یاسمین ترا

شماره ۶: پوپک دیدم به حوالی سرخس - بانگک بر برده به ابر اندرا

شماره ۷: جهانا! چه بینی تو از بچگان - که گه مادری، گاه مادندرا؟

شماره ۸: کس فرستاد به سر اندر عیار مرا - که: مکن یاد به شعر اندر بسیار مرا

شماره ۹: با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین - با هر که نیست عاشق کم کن قرینیا

شماره ۱۰: آمد بهار خرم با رنگ و بوی طیب - با صدهزار نزهت و آرایش عجیب

شماره ۱۱: گل صدبرگ و مشک و عنبر وسیب - یاسمین سپید و مورد بزیب

شماره ۱۲: با خردومند بی‌وفا بود این بخت - خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت

شماره ۱۳: رودکی چنگ بر گرفت و نواخت - باده انداز، کو سرود انداخت

شماره ۱۴: آن صحن چمن، که از دم دی - گفتی: دم گرگ یا پلنگ است

شماره ۱۵: به سرای سپنج مهمان را - دل نهادن همیشگی نه رواست

شماره ۱۶: امروز به هر حالی بغداد بخاراست - کجا میر خراسانست، پیروزی آنجاست

شماره ۱۷: این جهان پاک خواب کردار است - آن شناسد که دلش بیدار است

شماره ۱۸ - زمانه: زمانه پندی آزادوار داد مرا - زمانه چون نگری سر به سر همه پند است

شماره ۱۹: به خیره برشمرد سیر خورده گرسنه را - چنان که درد کسان بر دگر کسی خوارست

شماره ۲۰: مرغ دیدی که بچه زو ببرند؟ - چاو چاوان درست چونانست

شماره ۲۱: آخر هر کس از دو بیرون نیست - یا برآوردنی‌ست، یا زدنی‌ست

شماره ۲۲: چون تیغ به دست آری، مردم نتوان کشت - نزدیک خداوند بدی نیست فرامشت *(منتسب به چند نفر)

شماره ۲۳: مهر مفگن برین سرای سپنج - کین جهان پاک بازیی نیرنج

شماره ۲۴: پیشم آمد بامداد آن دلبر از راه شکوخ - با دو رخ از شرم لعل و با دو چشم از سحر شوخ

شماره ۲۵: ای روی تو چو روز دلیل موحدان - وی موی تو چنان چو شب ملحد از لحد

شماره ۲۶: شاد زی با سیاه‌چشمان، شاد - که جهان نیست جز فسانه و باد

شماره ۲۷: جهان به کام خداوند باد و دیر زیاد - برو به هیچ حوادث زمانه دست مداد

شماره ۲۸: چهار چیز مر آزاده را زغم بخرد: - تن درست و خوی نیک و نام نیک و خرد

شماره ۲۹: از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد؟ - کین عیش چنین باشد گه شادی و گه درد *(منتسب به چند نفر)

شماره ۳۰ - در مدح نصر بن احمد سامانی: حاتم طایی تویی اندر سخا - رستم دستان تویی اندر نبرد

شماره ۳۱: چون بچه کبوتر منقار سخت کرد - هموار کرد پر و بیوکند موی زرد،

شماره ۳۲ - در رثای ابوالحسن مرادی: مرد مرادی نه همانا که مرد - مرگ چنان خواجه نه کاری‌ست خرد

شماره ۳۳: زلف تو را جیم که کرد آن که کرد - خال تو را نقطه آن جیم کرد

شماره ۳۴: فرشته را ز حلاوت دهان پر آب شود - چو از حرارت می‌ دلبرم لبان لیسد

شماره ۳۵ - جشن مهرگان: ملکا، جشن مهرگان آمد - جشن شاهان و خسروان آمد

شماره ۳۶: گل دگر ره به گلستان آمد - واره باغ و بوستان آمد

شماره ۳۷ - دیر زیاد آن بزرگوار خداوند: دیر زیاد! آن بزرگوار خداوند - جان گرامی به جانش اندر پیوند

شماره ۳۸: جز آن که مستی عشقست هیچ مستی نیست - همین بلات بس است، ای به هر بلا خرسند

شماره ۳۹: نیز ابا نیکوان نمایدت جنگ فند - لشکر فریادنی، خواسته‌نی سودمند

شماره ۴۰: صرصر هجر تو، ای سرو بلند - ریشه عمر من از بیخ بکند

شماره ۴۱: مهتران جهان همه مردند - مرگ را سر همه فرو کردند

شماره ۴۲: مرا تو راحت جانی، معاینه، نه خبر - کرا معاینه آید خبر چه سود کند؟

شماره ۴۳: تا کی گویی که: اهل گیتی - در هستی و نیستی لئیمند؟

شماره ۴۴: اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود - چنان که بود به ناچار خویشتن بخشود

شماره ۴۵ - عصا بیار که وقت عصا و انبان بود: مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود - نبود دندان، لا بل چراغ تابان بود

شماره ۴۶: می آرد شرف مردمی پدید - آزاده نژاد از درم خرید

شماره ۴۷: دریغ! مدحت چون درو آبدار غزل - که چابکیش نیاید همی به لفظ پدید

شماره ۴۸: هر باد، که از سوی بخارا به من آید - با بوی گل و مشک و نسیم سمن آید

شماره ۴۹: کار همه راست، آن چنان که بباید - حال شادیست، شاد باشی، شاید

شماره ۵۰: دریا دو چشم و آتش بر دل همی فزاید - مردم میان دریا و آتش چگونه پاید؟

شماره ۵۱: اندی که امیر ما باز آید پیروز - مرگ از پس دیدنش روا باشد و شاید

شماره ۵۲: کسی را که باشد به دل مهر حیدر - شود سرخ رو در دو گیتی به آور

شماره ۵۳: نگارینا، شنیدستم که: گاه محنت و راحت - سه پیراهن سلب بوده‌ست یوسف را به عمر اندر

شماره ۵۴ - بر رخش «زلف» عاشق است چو من: بر رخش زلف عاشق است چو من - لاجرم همچو منش نیست قرار

شماره ۵۵: ای عاشق دل داده بدین جای سپنجی - همچون شمنی شیفته بر صورت فرخار

شماره ۵۶ - در مدح ابوالطیب طاهر مصعبی: مرا جود او تازه دارد همی - مگر جودش ابر است و من کشتزار

شماره ۵۷: اگر گل آرد بار آن رخان او، نه شگفت - هر آینه چو همه می‌خورد گل آرد بار

شماره ۵۸: گر شود بحر کف همت تو موج زنان - ور شود ابر سر رایت تو توفان بار

شماره ۵۹: ای خواجه، این همه که تو بر می‌دهی شمار - بادام تر و سیکی و بهمان و باستار

شماره ۶۰: به دور عدل تو در زیر چرخ مینایی - چنان گریخت ز دهر دو رنگ، رنگ فتور

شماره ۶۱: چرخ فلک هرگز پیدا نکرد - چون تو یکی سفله دون و ژکور

شماره ۶۲ - در مذمت اسب خود: بود اعور و کوسج و لنگ و پس من - نشته برو چون کلاغی بر اعور

شماره ۶۳: وقت شبگیر بانگ ناله زیر - خوشتر آید به گوشم از تکبیر

شماره ۶۴: چاکرانت به گه رزم چو خیاطانند - گرچه خیاط نیند، ای ملک کشور گیر

شماره ۶۵: همی بکشتی تا در عدو نماند شجاع - همی بدادی تا در ولی نماند فقیر

شماره ۶۶: زیرش عطارد، آن که نخوانیش جز دبیر - یک نام او عطارد و یک نام اوست تیر

شماره ۶۷: زندگانی چه کوته و چه دراز - نه به آخر بمرد باید باز؟

شماره ۶۸: روی به محراب نهادن چه سود؟ - دل به بخارا و بتان طراز

شماره ۶۹: زمانه اسب و تو رایض، به رای خویشت تاز - زمانه گوی و تو چوگان به رای خویشت باز

شماره ۷۰: چون سپرم نه میان بزم به نوروز - درمه بهمن بتاز و جان عدو سوز

شماره ۷۱ - در مدح نصر بن احمد سامانی: همی برآیم با آن که برنیاید خلق - و برنیایم با روزگار خورده کریز

شماره ۷۲: گر نه بدبختمی، مراکه فگند؟ - به یکی جاف جاف زود غرس

شماره ۷۳: گرد گل سرخ اندر خطی بکشیدی - تاخلق جهان را بفگندی به خلالوش

شماره ۷۴ - در رثای شهید بلخی: کاروان شهید رفت از پیش - وآن ما رفته گیر و می‌اندیش

شماره ۷۵: رهی سوار و جوان و توانگر از ره دور - به خدمت آمد، نیکو سگال و نیک اندیش

شماره ۷۶: ای لک، ار ناز خواهی و نعمت - گرد درگاه او کنی لک و پک

شماره ۷۷: بسا که مست در این خانه بودم وشادان - چنان که جاه من افزون بد از امیر و ملوک

شماره ۷۸: زان می، که گر سرشکی ازان درچکد به نیل - صدسال مست باشد از بوی او نهنگ

شماره ۷۹: می لعل پیش آر و پیش من آی - به یک دست جام و به یک دست چنگ

شماره ۸۰: کسان که تلخی زهر طلب نمی‌دانند - ترش شوند و بتابند رو ز اهل سؤال

شماره ۸۱: دریغم آید خواندن گزاف وار دو نام - بزرگوار دو نام از گزاف خواندن عام

شماره ۸۲: دریغ آن که گرد کرد با رنج - کزو نیست بهر من جز سوتام

شماره ۸۳: اگر امیر جهاندار داد من ندهد - چهار ساله نوید مرا که هست خرام

شماره ۸۴: چون گسی کردمت بدستک خویش - گنه خویش بر تو افگندم

شماره ۸۵: چو در پاش گردد به معنی زبانم - رسد مرحبا از زمین و زمانم

شماره ۸۶: بیا، دل و جان را به خداوند سپاریم - اندوه درم و غم دینار نداریم

شماره ۸۷: بل تا خوریم باده، که مستانیم - وز دست نیکوان می بستانیم

شماره ۸۸: هست بر خواجه پیچیده رفتن - راست چون بر درخت پیچد سن

شماره ۸۹ - مادر می: مادر می را بکرد باید قربان - بچه او را گرفت و کرد به زندان

شماره ۹۰: هان! صائم نواله این سفله میزبان - زین بی نمک ابا منه انگشت در دهان

شماره ۹۱: شاهی، که به روز رزم از رادی - زرین نهد او به تیر در پیکان

شماره ۹۲: یاد کن: زیرت اندرون تن شوی - تو برو خوار خوابنیده، ستان

شماره ۹۳: یخچه می‌بارید از ابر سیاه - چون ستاره بر زمین از آسمان

شماره ۹۴: ای مج، کنون تو شعر من از بر کن و بخوان - از من دل و سگالش، از تو تن و روان

شماره ۹۵: خلخیان خواهی و جماش چشم - گرد سرین خواهی و بارک میان

شماره ۹۶: چه چیزست آن رونده تیرک خرد؟ - چه چیزست آن پلالک تیغ بران؟

شماره ۹۷: خواهی تا مرگ نیابد تو را - خواهی کز مرگ بیابی امان

شماره ۹۸: ضیغمی نسل پذیرفته ز دیو - آهویی نام نهاده یکران

شماره ۹۹: جمله صید این جهانیم، ای پسر - ما چو صعوه، مرگ بر سان زغن

شماره ۱۰۰: لنگ دونده‌ست، گوش نی و سخنیاب - گنگ فصیح است، چشم نی و جهان بین

شماره ۱۰۱: ترنج بیدار اندر شده به خواب گران - گل غنوده برانگیخته سر از بالین

شماره ۱۰۲: با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین - با هر که نیست عاشق کم گوی و کم نشین

شماره ۱۰۳: زه! دانا را گویند، که داند گفت - هیچ نادان را داننده نگوید: زه

شماره ۱۰۴: سماع و باده گلگون و لعبتان چو ماه - اگر فرشته ببیند دراوفتد در چاه

شماره ۱۰۵: من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه - تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه

شماره ۱۰۶: پشت کوژ و سر تویل و روی بر کردار نیل - ساق چون سوهان و دندان بر مثال استره

شماره ۱۰۷: رفیقا، چند گویی: کو نشاطت؟ - بنگریزد کس از گرم آفروشه

شماره ۱۰۸: زمانی برق پر خنده، زمانی رعد پر ناله - چنان مادر ابر سوک عروس سیزده ساله

شماره ۱۰۹: مشوشست دلم از کرشمه سلمی - چنان که خاطر مجنون ز طره لیلی

شماره ۱۱۰: سپید برف برآمد به کوهسار سیاه - و چون درونه شد آن سرو بوستان آرای

شماره ۱۱۱: آن چیست بر آن طبق همی تابد؟ - چون ملحم زیر شعر عنابی

شماره ۱۱۲: ای دل، سزایش بری - باز بر چنگل عقابی

شماره ۱۱۳: بیار آن می که پنداری روان یاقوت نابستی - و یا چون برکشیده تیغ پیش آفتابستی

شماره ۱۱۴: جعد همچون نورد آب بباد - گوییا آن چنان شکستستی

شماره ۱۱۵: این جهان را نگر به چشم خرد - نی بدان چشم کاندر او نگری

شماره ۱۱۶: مار را، هر چند بهتر پروری - چون یکی خشم آورد کیفر بری

شماره ۱۱۷ - ای آن که غمگنی: ای آن که غمگنی و سزاواری - وندر نهان سرشک همی باری

شماره ۱۱۸ - گل بهاری! بت تتاری!: گل بهاری، بت تتاری - نبیذ داری، چرا نیاری؟

شماره ۱۱۹: ای غافل از شمار! چه پنداری؟ - کت خالق آفرید پی کاری؟!

شماره ۱۲۰ - کاندر جهان به کس مگرو جز به فاطمی: تا خوی ابر گل رخ تو کرده شبنمی - شبنم شده‌ست سوخته چون اشک ماتمی

شماره ۱۲۱ - بوی جوی مولیان آید همی: بوی جوی مولیان آید همی - یاد یار مهربان آید همی

شماره ۱۲۲: آن که نماند به هیچ خلق خدای است - تو نه خدایی، به هیچ خلق نمانی

شماره ۱۲۳: مرا ز منصب تحقیق انبیاست نصیب - چه آب جویم از جوی خشک یونانی؟ *(منتسب به چند نفر)

شماره ۱۲۴: کسی را چو من دوستگان می چه باید؟ - که دل شاد دارد بهر دوستگانی

شماره ۱۲۵: آی دریغا! که خردمند را - باشد فرزند و خردمند نی

شماره ۱۲۶: بی قیمت است شکر از آن دو لبان اوی - کاسد شد از دو زلفش بازار شاهبوی

شماره ۱۲۷: ای بر همه میران جهان یافته شاهی - می خور، که بد اندیش چنان شد که تو خواهی

شماره ۱۲۸: دل تنگ مدار، ای ملک، از کار خدایی - آرام و طرب رامده از طبع جدایی

شماره ۱۲۹: چمن عقل را خزانی اگر - گلشن عشق را بهار تویی