حرف آخر قافیه

شماره ۱: از سوز دل بسوخت گیاه وجود ما

شماره ۲: ای به درگاه تو از قدس روان قافله‌ها

شماره ۳: بر در دوست که قدر گهر پاک آنجا

شماره ۴: چشم خراج عشق ستد خون ناب را

شماره ۵: سوز غم تو کرد قضا سرنوشت ما

شماره ۶: شعله ها در جان زدی این سینه غمناک را

شماره ۷: فقیا بفیکا تفز بالعلا

شماره ۸: ما شاه محنتیم و دهد عشق تاج ما

شماره ۹: ای مه از رخ دور کن یک ره نقاب

شماره ۱۰: آتش که شعله عاریت از جان ما گرفت

شماره ۱۱: آنکه در آتش غم سوخت دل خام من است

شماره ۱۲: از تو ما را آب در جوی تمنا آتش است

شماره ۱۳: اشکم ز سوز سینه چو عمان آتش است

شماره ۱۴: این زمینی ست که جولانگاه جانان بوده ست

شماره ۱۵: بی غم عشق تو جان با هستی من دشمن است

شماره ۱۶: چنین که شور تو در ساخت دماغ من است

شماره ۱۷: گر زمهر بتی دل به قصد کین من است

شماره ۱۸: عشق آتش در مذاقم آب حیوان کرده است

شماره ۱۹: کافرم با دردم ار هرگز به درمان کار هست

شماره ۲۰: کو سری کش سر فتراک تو یکچند نداشت

شماره ۲۱: ما را به آل خیر نبیین توسل است

شماره ۲۲: آفت تقوی ما جلوه کنان می آید

شماره ۲۳: امشب این دل سوز عشقش بر سر جان کرده بود

شماره ۲۴: شکر خجل از خنده پنهان توباشد

شماره ۲۵: مپرس از من که خون دل شبت از دیده چون آید

شماره ۲۶: مگر با هر گیاهی یا گلی کز خاک می‌روید

شماره ۲۷: مگو که سوختن از عاشقی بتر باشد

شماره ۲۸: هنوز از ناله‌ام بنیاد جان نابود می‌گردد

شماره ۲۹: نمی‌دانم چه سازم‌، باز در بازی‌ست چوگانش

شماره ۳۰: حسنت کشید گرد مه از مشک ناب خط

شماره ۳۱: ای که گویی ما به زهد از خود حجاب افکنده‌ایم

شماره ۳۲: چنان ز آتش دل سینه مشتعل کردم

شماره ۳۳: ما این سبوی باده که بر دوش کرده ایم

شماره ۳۴: چه ریزد شعله غم جای می در جام من

شماره ۳۵: گفتی که شد دردت فزون صبر است و بس درمان تو

شماره ۳۶: دگرم زدست ماهی شده دل هزار پاره