امشب این دل سوز عشقش بر سر جان کرده بود

دوزخی در یک گیاه خشک پنهان کرده بود

ماجرای شب چه می پرسی نصیب کس مباد

آنچه با جان من امشب روز هجران کرده بود

خواست غم کز خانه جانم رود نگذاشتم

گرچه این ویرانه رابا خاک یکسان کرده بود

یاد آن آتش فروز دل که از بس سوختش

سینه ما را چو آتشگاه یزدان کرده بود

جانم آسود ار چه تیرش تارسیدن بر دلم

هر سر موی مرا صد نوک پیکان کرده بود

قطره آبی روا برکشت امیدم نداشت

آنکه از اشکم کنار دیده عمان کرده بود

بی تو با کشتی چشمم موج دریای بلا

کرد آن کاری که با خاشاک طوفان کرده بود

پرده اشراق مسکین را مدرکز اضطراب

شعله زیر خار و خس بیچاره پنهان کرده بود