حرف آخر قافیه

شماره ۱: منع سودی نکند کاش نصیحت‌گر ما - گر تواند ببرد تیرگی از اختر ما

شماره ۲: به گریه چشم تهی کی کند دل ما را - تهی به گریه نکردست ابر دریا را

شماره ۳: غصه ی عالم نصیب جان ناشاد من است - محنت روی زمین در محنت آباد من است

شماره ۴: کسی که چشم مرا ابر نوبهار گرفت - چو دید گریه ی من راه اعتذار گرفت

شماره ۵: کسی نگفت که از شعله سوختن عیب است - ولی ز خار و خسی بر فروختن عیب است

شماره ۶: به دشمنش نظر است به دوستان کین است - کسی نیافت که او را چه رسم و آیین است

شماره ۷: من سیه‌بختم نه تنها چرخ با من دشمن است - تا تو را دیدم مرا هر موی بر تن دشمن است

شماره ۸: نه جز توام دگری در دل خراب گذشت - نه بر زبان سخن کس به هیچ باب گذشت

شماره ۹: باز از انجمن آن انجمن آرا برخواست - آنچنان خواست که فریاد زدلها برخواست

شماره ۱۰: یک نظر دیدم و دل با نیش مژگان خوگرفت - یک تبسم کرد و سر با ترک سامان خوگرفت

شماره ۱۱: دل غمین بستاند که جان شاد دهد - فلک فریب دهد هرکه را مراد دهد

شماره ۱۲: میان ما و دل یارب چرا این ماجرا باشد - دو کس نادیده هم را در میان کلفت چرا باشد

شماره ۱۳: اگر نبیند سوی من ساقی چه سود ار می دهد - نشاء نظاره آن چشم را می کی دهد

شماره ۱۴: دل همان غمناک و شد در عشق چشم من سفید - خانه تاریک است و از مهر رخش روزن سفید

شماره ۱۵: به رنج از ناله ای کردم کسی که بی سبب نالد - مکن منع دلم از ناله کین بلبل عجب نالد

شماره ۱۶: بس که در کوی تو چشمم گریه بسیار کرد - خون دل دیدم روان چندان که در دل کار کرد

شماره ۱۷: دل ترک عشق آن بت دلجو نمی‌کند - من ترک عشق می‌کنم و او نمی‌کند

شماره ۱۸: آن که بی پرواییش هردم مرا رسوا کند - کاش از رسوایی خود اندکی پروا کند

شماره ۱۹: جفا کن تا توانی برق من، خرمن نمی‌سوزد - برین آتش که دامن می‌زنی، دامن نمی‌سوزد

شماره ۲۰: کس چرا در قتل چون من بی کسی حیران بود - کشتن چون من کسی بر چون تویی آسان بود

شماره ۲۱: مرا دلی ست که هرگز ندیدم او را شاد - دلی سیاه تر از بخت اهل استعداد

شماره ۲۲: کجا قاصد برم با نامه آن دلستان آید - به بخت من صبا بی بوی گل از گلستان آید

شماره ۲۳: بخت تارم سایه ای گر بر شب تار افکند - تا قیامت خور نقاب شب ز رخسار افکند

شماره ۲۴: دلارامی که باکن رام بود از من رمید آخر - نمی دانم که آن بیهوده رنج از من چه دید آخر

شماره ۲۵: ناصحا از عشق منع مکن بار دگر - منع من کم کن که من کم کرده‌ام کار دگر

شماره ۲۶: زان نبینم چشم خود کز گریه پرشد دامنش - هرکه تر شد دامنش دیگر نمی بینم منش

شماره ۲۷: از تو ممنونم اگر از مژه خون می‌ریزم - گر غمت نبود خون این همه چون می‌ریزم

شماره ۲۸: چه سود ای باغبان از رخصت سیر گلستانم - که گل ناچیده همچون گل زدستم رفت دامانم

شماره ۲۹: نشنیده‌ام مشکی چو آن زلف و نه جایی دیده‌ام - در چین شنیدم مشک را در مشک چین نشنیده‌ام

شماره ۳۰: خوشم که جا به سر کوی دلستان دارم - ره ار به بزم ندارم بر آستان دارم

شماره ۳۱: گهی از داغ لذت گه زچاک پیرهن دزدم - بیاو رشک را بنگر که درد از خویشتن دزدم

شماره ۳۲: چاره داغ گرفتم که به مرهم سازم - غم دل را چه کنم، دل به چه خرم سازم

شماره ۳۳: دلیرم کرد در سودای عشقش ترک جان کردن - که بی سرمایه فارغ باشد از قید زیان کردن

شماره ۳۴: سوخت محرومی دیدار چنان پیکر من - که زهم ریزد اگر دل طپد اندر بر من

شماره ۳۵: نگذرد روزی که از اشک جهان پیمای من - نگذرد صد نیزه بالا آب از بالای من

شماره ۳۶: عقل می گوید بحرف عشق ترک دیدن مکن - عشق میگوید که حرف عقل را تمکین مکن

شماره ۳۷: تا به کی پنهان زما ای آب حیوان زیستن - گرچه رسم آب حیوان است پنهان زیستن

شماره ۳۸: لب زخون ترکرده ام تلخ ست می در کام من - کو حریفی تا کند خون جگر در جام من

شماره ۳۹: باز ای دل تازه در کوی بتی جا کرده‌ای - آن چه عمری خواستی امروز پیدا کرده‌ای

شماره ۴۰: زین نمی رنجم که بازم از مقابل رفته ای - برده اند از کف دلت را از پی دل رفته ای

شماره ۴۱: خوشا دلی که اثیرش کند تمنایی - خوشا سری که توان کرد صرف سودایی

شماره ۴۲: خوب نبود آشنایی با بدان خوب مرا - طالب غیری نباید بود مطلوب مرا

شماره ۴۳: باز عشقش تازه کرد از نو دل افسرده را - آری آتش آب حیوان است شمع مرده را

شماره ۴۴: دوش در بزم که بی روی تو خون بود شراب - کرد یاد دهنت شد دهن جام پر آب

شماره ۴۵: تو نخل حسنی و جز ناز و فتنه بار تو نیست - کدام فتنه که در چشم پرخمار تو نیست

شماره ۴۶: دل ها اسیر کرد و گره بر جبین نزد - کس راه دل به خوبی این نازنین نزد

شماره ۴۷: ای که در هجرت شکیبایی ز دل‌ها می‌رود - هیچ می‌دانی که بی‌رویت چه بر ما می‌رود

شماره ۴۸: از تحمل‌های من بر من تغافل می‌کند - هرچه با من می‌کند صبر و تحمل می‌کند

شماره ۴۹: نگویم حال خود از حال من گو بی‌خبر باشد - به بی‌دردان بیان درد دل درد دگر باشد

شماره ۵۰: در حشر گر از زلف تو بویی بمن آید - برخیزم از آن پیش که جان سوی من آید

شماره ۵۱: دوش چشم ساغر سرشار و خونم باده بود - آن چه دل می خواست از اسباب عیش آماده بود

شماره ۵۲: چون خون خورم بناله، میلم زیاده باشد - بی نغمه خوش نباشد، جایی که باده باشد

شماره ۵۳: عمریست که دل راه به دلدار ندارد - بار از دلم و دل خبر از یار ندارد

شماره ۵۴: بس که بر دیوار و در هر لحظه افتد عکس داغ - شب که شد در خانه ام صد جای می سوزد چراغ

شماره ۵۵: رخت چون دیوانگان صحرا به صحرا می‌کشم - عشق می‌گوید سفر کن رخت هرجا می‌کشم

شماره ۵۶: بی‌تو من هرجا که یک ساعت نشیمن کرده‌ام - ناله خیزد سال‌ها از بس که شیون کرده‌ام

شماره ۵۷: ای دل من و آزادی ازین زمزمه بس کن - اندیشه یی از طعنه ی مرغان قفس کن

شماره ۵۸: باز خوش اسباب رسوایی مهیا کرده‌ای - این گرفتاران نو را خوب پیدا کرده‌ای

شماره ۵۹: شادکی گردم اگر درد دلم گوش کنی - نشنوی به که کنی گوش و فراموش کنی

شماره ۶۰: گرفتارم میان چین زلف و چین ابرویی - چون آن کشتی که هردم می رباید بادش از سویی