حرف آخر قافیه

شماره ۱: قصاب چنانکه عادت اوست مرا

شماره ۲: دی گفتمش آن خوش پسر درزی را

شماره ۳: ای ترک پسر به حرمتت ننگریا

شماره ۴: حمامی را بگو گرت هست صواب

شماره ۵: با خلق بداوری بود قاضی چرخ

شماره ۶: گفتی که مرا بیتو بسی غمخواره است

شماره ۷: چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست

شماره ۸: جانا دل مسکین من این کی پنداشت

شماره ۹: خط بین که فلک بر رخ دلخواه نبشت

شماره ۱۰: در طاس فلک نقش قضا و قدر است

شماره ۱۱: در طاس فلک جرعه شادی و غم است

شماره ۱۲: در دایره ایکه آمد و رفتن ماست

شماره ۱۳: در عالم عشق تا دلم سلطان گشت

شماره ۱۴: دریای سرشک دیده پر نم ماست

شماره ۱۵: چون ابر به نوروز رخ سبزه بشست

شماره ۱۶: هنگام صبوح، گر بت حور سرشت

شماره ۱۷: چون با دل تو نیست وفا در یک پوست

شماره ۱۸: در عالم جان خطبه بنام خط اوست

شماره ۱۹: تا شاه رخت ملک بهاری بگرفت

شماره ۲۰: این خوش پسران که اصلشان از چکل است

شماره ۲۱: ما را بدم پیر نگه نتوان داشت

شماره ۲۲: شبها که بناز با تو خفتم همه رفت

شماره ۲۳: قصاب یکی دنبه برآورد ز پوست

شماره ۲۴: آوازه گل در انجمن چیزی ماست

شماره ۲۵: افسوس که اطراف گلت خار گرفت

شماره ۲۶: کار از لب خشک و دیده تر بگذشت

شماره ۲۷: در بتکده پیش بت تحیات خوش است

شماره ۲۸: پیش در آنکودک قصاب گویست

شماره ۲۹: چون دلبر من بنزد فصاد نشست

شماره ۳۰: آتش بوزید و جامه شوم بسوخت

شماره ۳۱: آن بت که رخش رشک گل یاسمن است

شماره ۳۲: در مرو پریر لاله آتش انگیخت

شماره ۳۳: در آتش دل پریر بودم بنهفت

شماره ۳۴: لاله چو پریر آتش شور انگیخت

شماره ۳۵: آتش چو زدی پریر، در ما پیوست

شماره ۳۶: آن کودک قصاب دکان می آراست

شماره ۳۷: آن کودک نعلبند و داس اندر دست

شماره ۳۸: جوله پسری که جان و دل خسته اوست

شماره ۳۹: نوشین لب او دوش بلا لا می گفت

شماره ۴۰: ایام چو آتشکده در سینه ماست

شماره ۴۱: ای چرخ و فلک خرابی از کینه تست

شماره ۴۲: بر عارض یار من سپهر از انگشت

شماره ۴۳: تا بر زنخ تو آشنا شد ریشت

شماره ۴۴: قاضی چو زنش حامله شد زار گریست

شماره ۴۵: . . . چاه عقیقیست پناهی دهدت

شماره ۴۶: چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید

شماره ۴۷: چون باد که هر زمان ز سوئی بجهد

شماره ۴۸: در غربت اگر چه بخت همره نبود

شماره ۴۹: گفتم می خوشگوار پیش آور زود

شماره ۵۰: جان کو بتن آباد بود هیچ بود

شماره ۵۱: چشمم چو بر آن عارض گلگون افتاد

شماره ۵۲: جانا نه هر آنکس که دلی خوش دارد

شماره ۵۳: جانا غم دل ز بینوائی خیزد

شماره ۵۴: در راه خدا صبور می باید بود

شماره ۵۵: آنروز که توسن فلک زین کردند

شماره ۵۶: شاهان چو بروز بزم ساغر گیرند

شماره ۵۷: از دیده من چو اشگ گلگون بچکد

شماره ۵۸: زلف تو چو آه من درازی دارد

شماره ۵۹: شاها فلکت اسب سعادت زین کرد

شماره ۶۰: هر کارد که از کشته خود برگیرد

شماره ۶۱: تا سنبل تو غالیه سائی نکند

شماره ۶۲: قصه چکنم که اشتیاق تو چه کرد

شماره ۶۳: ای باد که جان فدای پیغام تو باد

شماره ۶۴: در دل همه شرک و روی بر خاک چه سود

شماره ۶۵: پیوسته خرابات ز رندان خوش باد

شماره ۶۶: سرمایه روزگارم از دست بشد

شماره ۶۷: هر گه که دلم فرصت آن دم جوید

شماره ۶۸: شاها ز منت مدح و ثنا بس باشد

شماره ۶۹: گل ساخت ز شکل غنچه پیکانی چند

شماره ۷۰: ایام بر آنست که تا بتواند

شماره ۷۱: بگذشت پریر باد بر لاله و ورد

شماره ۷۲: اشکم ز دو دیده متصل می آید

شماره ۷۳: زیبا بت کفشگر چو کفش آراید

شماره ۷۴: چون پوست کشد کارد بدندان گیرد *(منتسب به چند نفر)

شماره ۷۵: نجار که در پسته او خنده بود

شماره ۷۶: سهمی که مرا دلبر خباز دهد

شماره ۷۷: شهری زن و مرد در رخت می‌نگرند

شماره ۷۸: هر تیر که آن ترک سبک سایه زند

شماره ۷۹: بس جور کز آن غمزه زیبات کشند

شماره ۸۰: انگشتری عدل تو ای دشمن بند

شماره ۸۱: غم با لطف تو شادمانی گردد

شماره ۸۲: مه بر رخ تو گزیدنم دل ندهد

شماره ۸۳: هر شب دل من چنان بسوزد

شماره ۸۴: ای لعل تو تا لاله بستان بهار

شماره ۸۵: ای «پور خطیب گنجه» پندی بپذیر

شماره ۸۶: آهیخت پریر، لاله ز آتش خنجر

شماره ۸۷: نسرین تو زد پریر بر من آذر

شماره ۸۸: زد لاله پریر در نشابور آذر

شماره ۸۹: چندان بکنم ترا من ای طرفه پسر

شماره ۹۰: دلدار کله دوز من از روی هوس

شماره ۹۱: در رهگذری فتاده دیدم مستش

شماره ۹۲: ای عقرب زلفت زده بر جانم نیش

شماره ۹۳: آن تازه گلم من که نباشد خارش

شماره ۹۴: دارم گه و بیگه ز که و مه کم و بیش

شماره ۹۵: فصاد جهود بدرگ کافر کیش

شماره ۹۶: در بستان دوش از غم و شیون خویش

شماره ۹۷: جز زهره که را زهره که بوسد دستش

شماره ۹۸: دیدم چو مه و مهر میان کویش

شماره ۹۹: من «مهستی‌ام» از همه خوبان شده طاق

شماره ۱۰۰: تا کی ز غم تو رخ به خون شوید دل

شماره ۱۰۱: ای آرزوی روان و وی داروی دل

شماره ۱۰۲: ای از تو مرا غصه سودا حاصل

شماره ۱۰۳: تا حلقه بگوش لب چون نوش توام

شماره ۱۰۴: جانا نفسی دور نه ای از یادم

شماره ۱۰۵: هر جوی که از چهره بناخن کندم

شماره ۱۰۶: چندانکه بکار خویش وا می بینم

شماره ۱۰۷: تا در چشمی، برفت خواب از چشمم

شماره ۱۰۸: شاگرد گره زنان موی تو منم

شماره ۱۰۹: در وصف تو بسیار سخن رانده‌ایم

شماره ۱۱۰: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم

شماره ۱۱۱: لعل تو مکیدن آرزو می کردم

شماره ۱۱۲: من عهد تو سخت سست می‌دانستم

شماره ۱۱۳: در کوی خرابات یکی درویشم

شماره ۱۱۴: برخیز و بیا که حجره پرداخته ام

شماره ۱۱۵: هم مستم و هم غلام سرمستانم

شماره ۱۱۶: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام

شماره ۱۱۷: با ابر همیشه در عتابش بینم

شماره ۱۱۸: زرد است ز عشق خاک بیزی رویم

شماره ۱۱۹: قصاب منی و در غمت می‌جوشم

شماره ۱۲۰: تن با تو به خواری ای صنم در ندهم

شماره ۱۲۱: ما مرد مئیم و در خرابات مقیم

شماره ۱۲۲: چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم

شماره ۱۲۳: از مرگ تو ای شاه سیه شد روزم

شماره ۱۲۴: با درد تو نیست روی درمان دیدن

شماره ۱۲۵: قلاش و قلندران و عاشق بودن

شماره ۱۲۶: از ضعف من آنچنان توانم رفتن

شماره ۱۲۷: در دام غم تو خسته ای نیست چو من

شماره ۱۲۸: دی خوش پسری بدیدم از سراجان

شماره ۱۲۹: زلفین تو سی زنگی و هر سی مستان

شماره ۱۳۰: ای زلف تو حلقه حلقه و چین بر چین

شماره ۱۳۱: آن زلف شکسته را ز رخ یکسو زن

شماره ۱۳۲: رفتی پسرا دوش بمی نوشیدن

شماره ۱۳۳: در «گنجه» دو درزن گر استاد جوان

شماره ۱۳۴: دی خوش پسری بدیدم اندر «روزن»

شماره ۱۳۵: مؤذن پسری تازه تر از لاله مرو

شماره ۱۳۶: عشق است که شیر نر زبون آید از او

شماره ۱۳۷: روز ازل آمدم نشان غم تو

شماره ۱۳۸: معشوقه لطیف و چست و بازاری به

شماره ۱۳۹: ای روی تو از تازه گل بربر به

شماره ۱۴۰: اندر دل من ای بت عیار بچه

شماره ۱۴۱: ای شمع رخت را دل من پروانه

شماره ۱۴۲: گفتم که مرا از نظر انداخته

شماره ۱۴۳: آن زلف نگر سر بسمن آورده

شماره ۱۴۴: ای در طلب تو عمر من فرسوده

شماره ۱۴۵: مستش دیدم، گرفته راه خانه

شماره ۱۴۶: ای کرده جفا و جور آئین، بحلی

شماره ۱۴۷: گه خصم شوی مرا و گه یار آئی

شماره ۱۴۸: هر چند چو خاک راه خوارم گیری

شماره ۱۴۹: هرگز کامم ز خفت و خوابم ندهی

شماره ۱۵۰: چون در دلت آن بود که گیری یاری

شماره ۱۵۱: خندان بدو رخ، گل بدیع آوردی

شماره ۱۵۲: دلها تو بری و قصد جانها تو کنی

شماره ۱۵۳: در ده می لعل لاله گون صافی

شماره ۱۵۴: دل بی تو، بجز خون جگر بارد، نی

شماره ۱۵۵: هر گه که به زلف عنبر ترسائی

شماره ۱۵۶: آنی که به لطف تو سراسر نمکی

شماره ۱۵۷: چون خاک زمین اگر عنان کش باشی

شماره ۱۵۸: هان تا به خرابات مجازی نائی

شماره ۱۵۹: چون اسب به میدان طرب می تازی

شماره ۱۶۰: زلف و رخ خود بهم برابر کردی

شماره ۱۶۱: مضراب ز زلف و نی ز قامت سازی

شماره ۱۶۲: در سنگ اگر شوی چو پار ای ساقی

شماره ۱۶۳: در وقت بهار جز لب جوی مجوی

شماره ۱۶۴: ای تنگ شکر چون دهن تنگت نی

شماره ۱۶۵: ای رشته چو قصد لعل کانی کردی

شماره ۱۶۶: افتاد مرا با بت خود گفتاری

شماره ۱۶۷: آنی که بهیچ کس تو چیزی ندهی

شماره ۱۶۸: تن زود بخواری ای جلب بنهادی

شماره ۱۶۹: با روی چو نوبهار و با خوی دئی