حرف آخر قافیه

شماره ۱: ای بمدح تو منتظم کرده - فکرتم خاطر پریشان را

شماره ۲ - لغز: بر دود چون سمندراز آتش - بگذرد چون سفینه از دریا

شماره ۳: خواهد که چون سپند در آتش وطن کند - مرغابی آنزمان که بود در میان آب

شماره ۴: ایا دقیق نظر دلبری که گاه سخا - تو آنی ار بچکانی همی ز آتش آب

شماره ۵: دو کس بزاویه ئی در نشسته مخموریم - به یاد باده ی دوشینه هردومست وخراب

شماره ۶: ای شمع آسمانی پروانه جمالت - هر دیده ئی و مهری از خاتم مثالت

شماره ۷: ای خامه ی تو منهی سر ازل شده - محتاج کشته ام قد ری کاغذم فرست

شماره ۸: ای شاه ز ساغر نوالت - ایام ز نیم جرعه مستست

شماره ۹: ای جهانداری که خاطر قدراوجت راندید - گرچه در پرواز معنی، بال ادراکش بسوخت

شماره ۱۰: در جهان هفت خصال است پسند حکما - که از آن هفت فراترعددی با من نیست

شماره ۱۱: شاها مثل رخ تو و روح - چون باغ ودماغ و باد و باده است

شماره ۱۲: پشت بر کار جهان آر که راه این راه است - روی در روی نشاط آر که روز این روز است

شماره ۱۳: بواهبی که بر ارباب عقل و اهل یقین - بفیض نور خرد راه کشف پیموده است

شماره ۱۴: هر که را دردل از خرد خبراست - صنعت ذات او همه هنر است

شماره ۱۵: احوال ناتوانی ایام خویشتن - در مجلس رفیع تو گفتن ثواب نیست

شماره ۱۶: ای وزیری که گوش هوش تو را - از پس پرده ی قضا خبر است

شماره ۱۷: عذری دارم بترک مدحت - چون نسبت عالی تو واضح

شماره ۱۸: گله هجر تو با وصل تو میکردم دوش - گر بشد عمر مرا هیچ بجزغم نگشاد

شماره ۱۹: من گرد سر کوی تو از بهرتو گردم - بلبل ز پی گل بکنار چمن آید

شماره ۲۰: نیست آئین وفا در شهر ما - من بر آنم خود که در عالم نماند

شماره ۲۱: بخدائی که رخت عزت او - در سرای کهن نمی گنجد

شماره ۲۲: بروزگار خودم بعد از این امید نماند - که گشت عودمن از گشت روزگار چوبید

شماره ۲۳: ای خسروی که بر درذهن توروح قدس - خود را بخیلتاشی تعریف میدهد

شماره ۲۴: نهاد طبع لطیفت چه گوهری است کزو - هزار دریا در لحظه ئی همی زاید

شماره ۲۵: زهی دست بیضات چون تیغ خورشید - جهان را شده نیک از او حالت بد

شماره ۲۶: شها زهره گر جز ببزمت سراید - دف و بر بطش هر دو ناساز گردند

شماره ۲۷: جمشید رکابا توئی آن شاه که امرت - از سنگ سیه ناقه صالح بدر آرد

شماره ۲۸: بخدائی که روی بند عدم - امرش از چهره جهان بگشاد

شماره ۲۹: خسرو دشمن شکن که صورت فتحش - در سر تیغ جهانگشای توان دید

شماره ۳۰: ای بجائی که پیش صورت تو - خانه بشکست نقشبند خرد

شماره ۳۱: ای یازده امهات و نه باب - نازاده خلف تر از تو فرزند

شماره ۳۲ - مدح رضا ابن محمود: رسید، کان مروت بقعر گوهر جود - رضا بن دین دریای مکرمت محمود

شماره ۳۳: باد معلوم رای تو که مرا - شهپر شب همی نرنجاند

شماره ۳۴: شهریارا، چو ادب یافت ز عدل توجهان - کرد کاری که نه نیکوست نگردد هرگز

شماره ۳۵: الا ای برید روان، باد صبح - کت از خلد عار آید و گلشنش

شماره ۳۶: از چشمه عذب خلق گشتی - شوریده ز چشم شور مخلوق

شماره ۳۷: چهار چیز که اصل فراغت است و منال - نیرزد آن به چهار دگر در آخر حال

شماره ۳۸: چو دولت قدم کرده از سررسیدم - بعالی جناب تو مخدوم مفضل

شماره ۳۹: افضل الدین ما صناعت طب - نیک داند همی کثیر و قلیل

شماره ۴۰: مدتی تا در این جهان بودیم - هرزه گفتیم و باد پیمودیم

شماره ۴۱: مرا گر ز آب حیوان جرعه ریزند - چه عیب آید که در پای تو دردم

شماره ۴۲ - لغز- چیستان: چیست آن معشوقه ای کاو نه زخاص است و نه عام - با حریفان سر بسر یکسان بود در ابتسام

شماره ۴۳: از غایت حسن تو و زغیرت چشم خود - پیدات نمی یابم پنهانت نمی بینم

شماره ۴۴: تعرضی مرسان ای زمانه عرض مرا - که مر تو را دگری هست و من همان دارم

شماره ۴۵: چرخ دولابی ام افکنده چویوسف درچاه - وای سیاره ی او کز نظر آرد رسنم

شماره ۴۶: خوش کن بوعده ای دل من، گوخلاف باش - تا چشم انتظار بعمری برآن نهم

شماره ۴۷: بدرد تازه هر ساعت مرا مشغول خود میکن - نه زین پیکار کم داری و نه بیکار بگذارم

شماره ۴۸: خسروا، بر بساط همت توست - قدم طبع آسمان سایم

شماره ۴۹: شاها سموم فاقه نهالی من بسوخت - آبیم ده ز لطف که پرورده توام

شماره ۵۰: شها چو حلقه بگوش ستانه تو شدم - روا مدار که چون حلقه از برون درم

شماره ۵۱: ای ز بزم تو با لطایف خلق - پیشه ی گوش و دل شکر رفتن

شماره ۵۲: دعا گوی دولت اثیر آنکه وقتی - بخدمت رسیده است درجیش سلطان

شماره ۵۳: چون بدیدم بدیده تحقیق - که جهان منزل عناست کنون

شماره ۵۴: ای در زده بدامن بیداد چرخ دست - از دست تو دریده گریبان خویشتن

شماره ۵۵: از تو ننالم به هیچکس که به دشمن - شرط نباشد بدوستان گله کردن

شماره ۵۶: دل گواهی می دهد این کعبه اقبال را - کرد معمار فلک دایم به معموری ضمان

شماره ۵۷: خطاست پیش خرد در همه فنون هنر - عطارد ار قلمی راند جز بفتوی من

شماره ۵۸: ز انبوهی جان و دل و ز کوکبه حسنت - آه من مسکین را، ره نیست بسوی تو

شماره ۵۹: صلحی رود میان تموز و خزان چنانک - تا حشر دور چرخ نگرداندش تباه

شماره ۶۰: وحی صریحی ز آسمان سعادت - آیت حق در نظام شان معانی

شماره ۶۱: در رزم بر فلک زنی ار پر دلی کند - آنجا که سرکشان بزمین درکشند پای

شماره ۶۲: بازوی ملک نیامیخت چو تو شمشیری - خامه و هم نیانگیخت چو تو تمثالی

شماره ۶۳ - اثیر رفت و بحضرت سپرد گنج سخن: سماک قدرا، افلاک قدر تا، توئی آنک - به تیغ قادر بیچون قضای مقدوری

شماره ۶۴: ای فکرت تو بکام کرده - بالای زمانه در زبانی

شماره ۶۵: ای گهرپاک کز خزاین افلاک - بر سر بازار آخشیج فتادی