حرف آخر قافیه

شماره ۱: سفر گزیدم وبشکست عهد قربی را

شماره ۲: گیتی که اولش عدم و آخرش فناست

شماره ۳: حلقه زلف یار ، دام بلاست

شماره ۴: یک امشبم که خم ابروی تو محراب است

شماره ۵: بگشاد عشق روی تو چون روزگار دست

شماره ۶: گفتار تلخ از آن لب شیرین نه در خورست

شماره ۷: رویت از حسن در جهان سمر است

شماره ۸: خسروا ،وقت می گل فام است

شماره ۹: روز جشن عرب و وقت نشاط عجم است

شماره ۱۰: شاها در تو قبله شاهان عالم است

شماره ۱۱: آنک به حق داور زمان وزمین است

شماره ۱۲: انک بر تخت مکرمت شاه است

شماره ۱۳: شاهی که شیر پیش حسامش چو روبه است

شماره ۱۴: شاها اساس ملک به تو استوار باد

شماره ۱۵: نوروز فرخ آمد و بوی بهار داد

شماره ۱۶: دلم که در همه عالم غم تو کرده مراد

شماره ۱۷: مرا ز دست هنرهای خویشتن فریاد

شماره ۱۸: تا غمزه تو تیر جفا بر کمان نهاد

شماره ۱۹: گل ز خرگاه چمن روی به صحرا دارد

شماره ۲۰: ایزد چو کارگاه فلک را نگار کرد

شماره ۲۱: دل همی خواهد از آن پسته که شکر گیرد

شماره ۲۲: چو سنبل تو سر از برگ یاسمین بر زد

شماره ۲۳: قصر هدی شد به سعی شاه مشید

شماره ۲۴: چون کوکبه عید به آفاق درآمد

شماره ۲۵: نقش هر دولت که آن بر هفت منظر یافتند

شماره ۲۶: هرگز صبا ز زلف تو یک تار نشکند

شماره ۲۷: چه پرتو است که اقبال در جهان افکند؟

شماره ۲۸: زلف سرمستش چو در مجلس پریشانی کند

شماره ۲۹: نوبت ملکت شها بر هفت گردون می زنند

شماره ۳۰: سپیده دم که صبا مژده بهار دهد

شماره ۳۱: شرح غم تو لذت شادی به جان دهد

شماره ۳۲: به حلقه ای که سر زلف یار بگشاید

شماره ۳۳: چون شد از دریای مینا زورق زر ناپدید

شماره ۳۴: سپیده دم که زند ابر خیمه در گلزار

شماره ۳۵: در ابتدای کون جهان آفریدگار

شماره ۳۶: ای جهان را به تیغ داده قرار

شماره ۳۷: چون بر زمین طلیعۀ شب گشت آشکار

شماره ۳۸: ای زسعی تو برافراخته سر

شماره ۳۹: کراست زهره که با این دل ز صبر نفور

شماره ۴۰: سپیده دم که شدم محرم سرای سرور

شماره ۴۱: گهی که بار دهد شاه بر سریر سرور

شماره ۴۲: تو راست لعل شکر بار و در میان گوهر

شماره ۴۳: ز خواب خوش چو برانگیخت عزم میدانش

شماره ۴۴: هزار توبه شکسته ست زلف پر شکنش

شماره ۴۵: دادیم دل به دست تو در پای مفکنش

شماره ۴۶: نهی زلفین عنبر بار بر دوش

شماره ۴۷: نشست خسرو روی زمین به استحقاق

شماره ۴۸: چو زهره وقت صبوح از افق بسازد چنگ

شماره ۴۹: اهذه روزة من ذات احجال

شماره ۵۰: قدوم ماه مبارک مبارک است به فال

شماره ۵۱: نماز خفتن بیگاه،مست لا یعقل

شماره ۵۲: سپهر و مهر چو حجاج کعبه اسلام

شماره ۵۳: هوالعید یسقی بکاس المدام

شماره ۵۴: چو ماه یکشبه بنهفت چهره از نظرم

شماره ۵۵: ای حکم تو چون قضای مبرم

شماره ۵۶: چون برفراخت خسرو سیارگان علم

شماره ۵۷: منم امروز و دلی زانده گیتی به دو نیم

شماره ۵۸: ای نوشته دولتت منشور ملک جاودان

شماره ۵۹: گیتی ز فر دولت فرمانده جهان

شماره ۶۰: زهی گشوده ز طبع تو چشمه سار سخن

شماره ۶۱: ای کرده گرد ماه ز شب خرمن

شماره ۶۲: شبی به خیمه ابداعیان کن فیکون

شماره ۶۳: ای بر زده به تقویت ملک آستین

شماره ۶۴: سر برافراخت بر سپهر برین

شماره ۶۵: دوش در وقت آنک ضل زمین

شماره ۶۶: شهی که ملک تفاخر کند به گوهر او

شماره ۶۷: ای مهر و مه نتیجه رای منیر تو

شماره ۶۸: هرچه فر و جاه قدرست ای همایون بارگاه

شماره ۶۹: مرا مبشر اقبال بامداد پگاه

شماره ۷۰: زهی نظیر تو چشم زمانه نادیده

شماره ۷۱: ای قصر ملک را ز معالیت کنگره

شماره ۷۲: زان زلف عنبرین که به گل بر نهاده ای

شماره ۷۳: نباشدت نفسی در سر آن کله داری

شماره ۷۴: زهی چو عقل علم گشته در نکو کاری

شماره ۷۵: هر کجا تازه بخندید گل رخساری

شماره ۷۶: دوش آوازه درافکند نسیم سحری

شماره ۷۷: سریر سلطنت اکنون کند سرافرازی

شماره ۷۸: ای ظفر موکب تو را بر پی

شماره ۷۹: در این هوس که من افتاده ام به نادانی

شماره ۸۰: ای ماه سروقامت و ای سرو ماه روی

شماره ۸۱: زهی مسخر حکمت ز ماه تا ماهی