فهرست شعرها به ترتیب آخر حرف قافیه گردآوری شده است. برای پیدا کردن یک شعر کافی است حرف آخر قافیه آن را در نظر بگیرید تا بتوانید آن را پیدا کنید.
مثلا برای پیدا کردن شعری که مصرع «چه پرتو است که اقبال در جهان افکند؟» مصرع اول یکی از بیتهای آن است باید شعرهایی را نگاه کنید که آخر حرف قافیه آنها «د» است.
حرف آخر قافیه
شماره ۱: سفر گزیدم وبشکست عهد قربی را
شماره ۲: گیتی که اولش عدم و آخرش فناست
شماره ۳: حلقه زلف یار ، دام بلاست
شماره ۴: یک امشبم که خم ابروی تو محراب است
شماره ۵: بگشاد عشق روی تو چون روزگار دست
شماره ۶: گفتار تلخ از آن لب شیرین نه در خورست
شماره ۷: رویت از حسن در جهان سمر است
شماره ۸: خسروا ،وقت می گل فام است
شماره ۹: روز جشن عرب و وقت نشاط عجم است
شماره ۱۰: شاها در تو قبله شاهان عالم است
شماره ۱۱: آنک به حق داور زمان وزمین است
شماره ۱۲: انک بر تخت مکرمت شاه است
شماره ۱۳: شاهی که شیر پیش حسامش چو روبه است
شماره ۱۴: شاها اساس ملک به تو استوار باد
شماره ۱۵: نوروز فرخ آمد و بوی بهار داد
شماره ۱۶: دلم که در همه عالم غم تو کرده مراد
شماره ۱۷: مرا ز دست هنرهای خویشتن فریاد
شماره ۱۸: تا غمزه تو تیر جفا بر کمان نهاد
شماره ۱۹: گل ز خرگاه چمن روی به صحرا دارد
شماره ۲۰: ایزد چو کارگاه فلک را نگار کرد
شماره ۲۱: دل همی خواهد از آن پسته که شکر گیرد
شماره ۲۲: چو سنبل تو سر از برگ یاسمین بر زد
شماره ۲۳: قصر هدی شد به سعی شاه مشید
شماره ۲۴: چون کوکبه عید به آفاق درآمد
شماره ۲۵: نقش هر دولت که آن بر هفت منظر یافتند
شماره ۲۶: هرگز صبا ز زلف تو یک تار نشکند
شماره ۲۷: چه پرتو است که اقبال در جهان افکند؟
شماره ۲۸: زلف سرمستش چو در مجلس پریشانی کند
شماره ۲۹: نوبت ملکت شها بر هفت گردون می زنند
شماره ۳۰: سپیده دم که صبا مژده بهار دهد
شماره ۳۱: شرح غم تو لذت شادی به جان دهد
شماره ۳۲: به حلقه ای که سر زلف یار بگشاید
شماره ۳۳: چون شد از دریای مینا زورق زر ناپدید
شماره ۳۴: سپیده دم که زند ابر خیمه در گلزار
شماره ۳۵: در ابتدای کون جهان آفریدگار
شماره ۳۶: ای جهان را به تیغ داده قرار
شماره ۳۷: چون بر زمین طلیعۀ شب گشت آشکار
شماره ۳۸: ای زسعی تو برافراخته سر
شماره ۳۹: کراست زهره که با این دل ز صبر نفور
شماره ۴۰: سپیده دم که شدم محرم سرای سرور
شماره ۴۱: گهی که بار دهد شاه بر سریر سرور
شماره ۴۲: تو راست لعل شکر بار و در میان گوهر
شماره ۴۳: ز خواب خوش چو برانگیخت عزم میدانش
شماره ۴۴: هزار توبه شکسته ست زلف پر شکنش
شماره ۴۵: دادیم دل به دست تو در پای مفکنش
شماره ۴۶: نهی زلفین عنبر بار بر دوش
شماره ۴۷: نشست خسرو روی زمین به استحقاق
شماره ۴۸: چو زهره وقت صبوح از افق بسازد چنگ
شماره ۴۹: اهذه روزة من ذات احجال
شماره ۵۰: قدوم ماه مبارک مبارک است به فال
شماره ۵۱: نماز خفتن بیگاه،مست لا یعقل
شماره ۵۲: سپهر و مهر چو حجاج کعبه اسلام
شماره ۵۳: هوالعید یسقی بکاس المدام
شماره ۵۴: چو ماه یکشبه بنهفت چهره از نظرم
شماره ۵۵: ای حکم تو چون قضای مبرم
شماره ۵۶: چون برفراخت خسرو سیارگان علم
شماره ۵۷: منم امروز و دلی زانده گیتی به دو نیم
شماره ۵۸: ای نوشته دولتت منشور ملک جاودان
شماره ۵۹: گیتی ز فر دولت فرمانده جهان
شماره ۶۰: زهی گشوده ز طبع تو چشمه سار سخن
شماره ۶۱: ای کرده گرد ماه ز شب خرمن
شماره ۶۲: شبی به خیمه ابداعیان کن فیکون
شماره ۶۳: ای بر زده به تقویت ملک آستین
شماره ۶۴: سر برافراخت بر سپهر برین
شماره ۶۵: دوش در وقت آنک ضل زمین
شماره ۶۶: شهی که ملک تفاخر کند به گوهر او
شماره ۶۷: ای مهر و مه نتیجه رای منیر تو
شماره ۶۸: هرچه فر و جاه قدرست ای همایون بارگاه
شماره ۶۹: مرا مبشر اقبال بامداد پگاه
شماره ۷۰: زهی نظیر تو چشم زمانه نادیده
شماره ۷۱: ای قصر ملک را ز معالیت کنگره
شماره ۷۲: زان زلف عنبرین که به گل بر نهاده ای
شماره ۷۳: نباشدت نفسی در سر آن کله داری
شماره ۷۴: زهی چو عقل علم گشته در نکو کاری
شماره ۷۵: هر کجا تازه بخندید گل رخساری
شماره ۷۶: دوش آوازه درافکند نسیم سحری
شماره ۷۷: سریر سلطنت اکنون کند سرافرازی
شماره ۷۸: ای ظفر موکب تو را بر پی
شماره ۷۹: در این هوس که من افتاده ام به نادانی
شماره ۸۰: ای ماه سروقامت و ای سرو ماه روی
شماره ۸۱: زهی مسخر حکمت ز ماه تا ماهی