ای ماه سروقامت و ای سرو ماه روی

وصل تو تا نموده مرا چند گاه روی

شکلم چو نال شد ز هوای تو و توراست

با شکل سرو قامت و بانور ماه روی

تا بی حجاب دیده به رویت نگاه کرد

پر آب دیده دارم زان یک نگاه روی

آیینه دلم سیه از آه سینه شد

آیینه را سیه شود آری ز آه روی

بگرفت خطه دلم اینک سپاه عشق

و آورد سوی عالم جان آن سپاه روی

رویم ز تاب عشق تو زردست و بس بود

بر وفق این حدیث که گفتم گواه روی

روی تو از لطافت محض آفرید حق

زان خوبتر که وهم نخواهذ مخواه روی

اندر شب فراق تو شاید که روز وصل

بنمایدم زچاه مقنع چو ماه روی

جان مرا که عاجز هجران توست نیست

جز بارگاه مجلس عالی پناه روی

فرخنده مجد ملک سپهر دول که هست

ایام را ز هیبت او همچو کاه روی

عالی محمدبن علی اشعث آنک بخت

بنمودش از دریچه تمکین شاه روی

با روی و رای او نبود مهر و ماه را

زین پس بجز نهادن تاج و کلاه روی

اقبال با جلالت قدرش سپید کار

خورشید بی عنایت رایش سیاه روی

افکنده بر موافق او عیش بهر چشم

پوشیده از مخالف او عزّ و جاه روی

شرم از گناه باشد و خورشید در کشد

هر شب ز شرم طلعت او بی گناه روی

ای پشت دین و مامن حق بارگاه تو

بخت ابد نهاده بدین بارگاه روی

راهی که موکب تو بدانجا گذر کند

اقبال برنگیرد از آن خاک راه روی

جور و عنا چو روزه بر ایوب روز و شب

خصم تو را نموده گهی پشت و گاه روی

جایی رسید کار حسودت که از ضمیر

دارد همی نهفته ز مردم گیاه روی

تا خسروان دهر و ملوک زمانه را

باشد مدام یاره و دیهیم و گاه روی

از گردش زمانه عدوی تو را مباد

جز روزگار ناخوش و عیش تباه روی