حرف آخر قافیه

شماره ۱: الا ای صوفی مکشوف باطن - که بنمایی ره ارباب ورع را

شماره ۲: ای آنکه دفتر ما دیدی پر از حواشی - دانم که با دل خود گفتی چهاست اینها

شماره ۳: چو آید بر دلم اندوه بی وقت - ز دور دون صباحا او رواحا

شماره ۴: ز بنده خسرو فخار اجازتی می‌خواست - که در غزل ببرم نام آن دلارا را

شماره ۵: چو بیتی به بیت خود نمدی - خواستی گرچه آن سزاوار است

شماره ۶: حافظ بربط نواز چنگ ساز - بامنت از بی نوایی جنگ چیست

شماره ۷: حمیدک همی گفت با دوستان - که ماموش مه پیکر و دوست روست

شماره ۸: خادمی نااهل خوارزمی که باد - هر دو دندانش شکسته همچو دست

شماره ۹: دی بمن شیرین لبی گفت این لغت - گر بمن نا اهل و دانا گویمت

شماره ۱۰: دهقان فضل عالم بردان هلال دین - آنی که جنه است چو خمی پرزگندم است

شماره ۱۱: ذاکر حق که دل روشنت از بیداریست - همدم صبح سحر خیز و خنک جان و تنت

شماره ۱۲: زر طلبان همچو در حلقه بگوش آمدند - شکر کز آزادگی بنده در آن سلک نیست

شماره ۱۳: ز ما ای صبا با محمد رسان - خدا را درودی که او را سزاست

شماره ۱۴: سوال کرد یکی از علای دین گلکار - که تو غلام نئی روی تو سیاه چراست

شماره ۱۵: سلیهائی کز سهند آمد من و یاران ز کوشک - موج آن بالا و اوج کوشک میدیدیم پست

شماره ۱۶: صاحبا شوکت دی ماه بان پایه رسید - که زحل کرسی نه پایه به هیزم بفروخت

شماره ۱۷: گفت صاحبدلی به من که چراست - که تورا شعر هست و دیوان نیست

شماره ۱۸: مکن خواجه اصلاح شعر کمال - قبول از تو و زبنده فرمودن است

شماره ۱۹: معایبی که در اشعار خواجه عصار است - نوشته آن همگی در درون دیوانهاست

شماره ۲۰: میزند بنگ صاف مرشد خاف - غافل از ذوق باده غیبی است

شماره ۲۱: یکی شعر سلمان زمن بنده خواست - که در دفترم زآن سخن هیچ نیست

شماره ۲۲: آن میرکه در سماع سوزی دارد - سگ روی غلام همچو یوزی دارد

شماره ۲۳: اگر زهره شنیدی بانگ چنگت - رباب و عود خود را با تو میداد

شماره ۲۴: از جناب رفیع داودی - گه سلیمانش آستان بوسید

شماره ۲۵: ای بلبل خوش نغمه ز ما باد سلامت - مرغ که در سدره همین نغمه سراید

شماره ۲۶: بر سر بی‌مو حسام خلوتی را هرکه زد - حق به دست اوست گر فریاد و افغان می‌کند

شماره ۲۷: بما آن صوفی ببریده بینی - بغیر از عجز و مسکینی ندارد

شماره ۲۸: به مجمعی که دف از قول خویش میزند لاف - جواب دادنی اش در نفس به بانگ بلند

شماره ۲۹: پنج بیت قطعه ات کز گنج آمد فزون - من چه گویم چون نظامی را جوابش حد نبود

شماره ۳۰: ترک دنیای دون بگیر کمال - تا جهانیت مرد دین خوانند

شماره ۳۱: جز آه و ناله ندارم به عاشقی هنری - مرا زدست هنرهای خویشتن فریاد

شماره ۳۲: چون علاالدین ما بوقوت سماع - در فغان و خروش میآید

شماره ۳۳: چوحاجی احمد کل از در شیخ - جدا افتاد زو افغان برآمد

شماره ۳۴: چو همدمی و مصاحب بجای چنگ ای نی - تو آن نه ای که دل از صحبت تو برگیرند

شماره ۳۵: خواستم از صاحب مطبخ حساب - بره کان کشت و سه پایه را برد

شماره ۳۶: درسخنم کزو زنم لاف - لاف از سخن چو در توان زد

شماره ۳۷: گفت فرهاد آقا به میر ولی - که رشیدیه را کنیم آباد

شماره ۳۸: مرا هست اکثر غزل هفت بیت - چو گفتار سلمان نرفته زیاد

شماره ۳۹: مرا یار از شکارستان مشگین - در آهو بره مشگین فرستاد

شماره ۴۰: وقت است که استان زمان زرگر منی - مانند زر از بوته بما صاف نماید

شماره ۴۱: آواز حزین سوزنی را - مشنو که کنند عیب بسیار

شماره ۴۲: دو کمالند در جهان مشهور - یکی از اصفهان یکی ز خجند

شماره ۴۳: دوش مهمان لب جانان شدم - عذر گفت و منتم بر جان نهاد

شماره ۴۴: ز شعر خویش جز وی و کلاهی - که هریک به قالبی و بی بهایند

شماره ۴۵: ز ضعف و صحت تن یار صرف خواندن از من - سوال کرد ز لفظی که آن فصیح بود

شماره ۴۶: قطعه مدح تو گردید ترک شد مکتوب - عفو فرما ز دعاگو که قلم دیر کشید

شماره ۴۷: طبع من هر چه بسازد بسر خوان سخن - قسمت تست اگر بد سازد

شماره ۴۸: طبع تو کمال کیمیایی است - کز وی سخن تو همچو زر شد

شماره ۴۹: باغی است پر از گل معانی - دیوان کمال تازه اش دار

شماره ۵۰: صوفیی علم لغت میکرد بحث - جز جدل هیچش نبود از علم بهر

شماره ۵۱: کردم از سید راگوی سوالی که ترا - هست جز رای و جز اندیشه سودای دگر

شماره ۵۲: کیسه مکن پر زر و سیم ای پسر - کیسه برانند درین رهگذر

شماره ۵۳: گفتم از مصر معانی بفرستم بتو باز - سخن چند که آید به دهانت چو شکر

شماره ۵۴: هفت بیت آمد غزلهای کمال - پنج گنج از لطف آن عشر عشیر

شماره ۵۵: با فقاعی گفتم از روی مزاح - بد معامل نیستم من ای خسیس

شماره ۵۶: به نی گفت در خانقه صوفیی - که دارند جمعی به بانگ هوس

شماره ۵۷: پهلوان فقاعی ار ناگاه - زیر یخ رفت و داد جان و نفیس

شماره ۵۸: از کتابت مشو جلال ملول - قلم کاهلی به خط درکش

شماره ۵۹: بهر بریان امیر زاده ما - گوسفندی خرید و فربه و خوش

شماره ۶۰: جستم از یاری نشان آن پسر - کاب حیوانست جویای لبش

شماره ۶۱: حافظ نیکخوان نیک نویس - هرکه حق گویدت شنو سخنش

شماره ۶۲: کسی کز عشق دولتمند گردد - بیفزاید هزاران اعتبارش

شماره ۶۳: دوش گفتم خلیل اچکو را - تا کی این لهو و چند عیش و نشاط

شماره ۶۴: ای پاره ز چنگت به تن صوفی دلق - درشان تو آیت یزید فی الحق

شماره ۶۵: به سمع شیخ محمد ایا صبا برسان - که باد پیرهن صبر ما ز دست تو چاک

شماره ۶۶: دی عزیزی بعلاالدین گفت - که ازین نکته شدستم غمناک

شماره ۶۷: مطبخ بی برگ مرا در سفر - نیست بحق نمک اوماج خشک

شماره ۶۸: ای حافظ عندلیب آهنگ - آهنگ تو رفته نیم فرسنگ

شماره ۶۹: حاجی احمد گله میکرد که در خانه مرا - نیست برگ و شده ام راضی ازین غصه به مرگ

شماره ۷۰: ای زه نم کلک شکر بار تو - تازه و تر باغ سخن را نهال

شماره ۷۱: بجز معنی حسام ملت و دین - ای مفاخر به گوهر تو عقول

شماره ۷۲: زفاقه ره پر محنت و عذاب سفر - طباع مردم دانا بغایت است ملول

شماره ۷۳: شاه را از فضل و رحمت پادشاه ذوالجلال - هم جمال ملک بخشیدست و ملک جمال

شماره ۷۴: موریئی کان علا دین سازد - گر کشد رود باشد امر محال

شماره ۷۵: جوانی گفت با محبوب خوشگوی - که چون بینی هوا خواه تو یارم

شماره ۷۶: جیم آقا گفت بهر قبر میر - حافظی باید که ما سرنا چی ایم

شماره ۷۷: حاجی کل از بر ما گرچه سوی قبله رفت - نیست ازو حاشا و کلا عازم بیت الحرام

شماره ۷۸: کرد حکیمی ز نظامی سوال - کای بسر گنج معانی مقیم

شماره ۷۹: کمال اشعار اقرانت ز اعجاز - گرفتم سر بسر وحی است و الهام

شماره ۸۰: ما بتدریج در مقام سلوک - خیمه در پهلوی ملک زده ایم

شماره ۸۱: ما ز تشریف میر عبدالله - نیک اسوده و قوی شادیم

شماره ۸۲: نشسته بر دم حمام دیدم آن مه را - به گلرخان دگر گفتمش ز بعد سلام

شماره ۸۳: با اکبر مسگر به دکان گفتم من - زانگشت سیه شد به تنت پیراهن

شماره ۸۴: بود وقتی کمال اسماعیل - شرف روزگار اهل سخن

شماره ۸۵: پیش چنگ دلخراشت صوفیانرا حافظا - نعره ها باید به وقت نقش بنمودن زدن

شماره ۸۶: گله کردی که زرنجور نکردی پرسش - تو ببرس از من بیدل که بروزان و شبان

شماره ۸۷: این خیمه سرداق کمال است - نقصان ز طناب او گسسته

شماره ۸۸: جواب گفته های ما به تبریز - که می گویند گاه و بیگاه

شماره ۸۹: حسام کچل را یکی پیر راه - کلاهی به بخشید و گفت آه آه

شماره ۹۰: نکهت پیراهنت آمد بمن - یافتم جان نوی از رایحه

شماره ۹۱: آن خوش پسر که بردند در مکتب نظامش - مشتاق اوست از جان دارد ورا گرامی

شماره ۹۲: ای طالب معانی در شاعری ز هر در - در حجره معاذی چون آیی و نشینی

شماره ۹۳: براه گرم بغداد این سلمان - در آن حالت که از جان می بریدی

شماره ۹۴: دعای من این است در هر نمازی - به خلوت که یا ملجایی یا ملاذی

شماره ۹۵: به سمع معجری ای پیک عاشقان برسان - حدیث شوق ملاقات و آرزمندی

شماره ۹۶: چو دیوان کمال افتد بدستت - نویس از شعر او چندانکه خواهی

شماره ۹۷: دریاب کمال این سخن نازک و باریک - آزرده مکن خاطرت از کس سر مویی

شماره ۹۸: شیر مردانه بگفتم پندیت - روبهی باشی اگر بپذیری

شماره ۹۹: طاس بازی بدیدم از بغداد - چون جنید از سلوکش آگاهی

شماره ۱۰۰: عمارت چرا میکند چیم آقا - درین شهر ویران انده فزای

شماره ۱۰۱: گر گوشه بسازد سلطان حسین ما را - در قلب شهر نبود کس را بما نزاعی

شماره ۱۰۲: گفته‌های لطیف بنده خویش - بنده‌ام گر به لطف می‌خوانی

شماره ۱۰۳: محبت تو اماما فریضه چون روزه است - اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی

شماره ۱۰۴: منشی چرخ را وترا ای فرید عصر - با آنکه هر دو نجم گرفتند طارمی

شماره ۱۰۵: نی به آواز عود گفت نهفت - همه چشمیم تا برون آیی