حرف آخر قافیه

شماره ۱: زشت‌رو چون سازد از خود دور خوی زشت را؟ - لازم افتاده است خوی زشت، روی زشت را

شماره ۲: چرخ می‌داند عیار آه پرتأثیر را - می‌توان در زخم دیدن جوهر شمشیر را

شماره ۳: چشم صیاد تو ترسانده است چشم ناز را - بی‌زبان کرده است سحر غمزه‌ات اعجاز را

شماره ۴: چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را - از چه دادی عرض بر عالم صفات خویش را؟

شماره ۵: از دست کار رفته بود پیش، کار ما - در برگریز جوش زند نوبهار ما

شماره ۶: گردون سنگدل نبود مرد جنگ ما - پروای تیغ کوه ندارد پلنگ ما

شماره ۷: زد غوطه بس که در تن خاکی روان ما - گردید رفته رفته زمین آسمان ما

شماره ۸: تا چند نهد روی به رو آن کف پا را؟ - می ریزم، اگر دست دهد، خون حنا را!

شماره ۹: بگذار شود زیر و زبر جسم گران را - تا چند عمارت کنی این گور روان را؟

شماره ۱۰: بیدار کند بانگ نی افسرده دلان را - نی صور سرافیل بود مرده دلان را

شماره ۱۱: کلید فتح بود از دل شکسته گدا را - در گشاده روزی است چشم بسته گدا را

شماره ۱۲: قرار نیست دمی چون شرار، خرده جان را - چه حاجت است به طبل رحیل ریگ روان را؟

شماره ۱۳: زهی ز روزن داغ تو روشنایی دل‌ها - شکست طرف کلاه تو مومیایی دل‌ها

شماره ۱۴: نیست پروای کدورت دل بی کینه ما را - زنگ پیراهن تن می شود آیینه ما را

شماره ۱۵: گریه مستانه بی‌می می‌کند ما را خراب - سیل بیکارست چون از خود برآرد خانه آب

شماره ۱۶: از ترحم حسن جولان می‌نماید در نقاب - ساقی از بی‌ظرفی ما می‌کند در باده آب

شماره ۱۷: می‌شود در دور خط عاشق ز جانان کامیاب - بیشتر گردد دعا در دامن شب مستجاب

شماره ۱۸: عمر را پاس نفس باز ندارد ز شتاب - نتوان زد به گره آب روان را ز حباب

شماره ۱۹: چه خیال است کند مست ترا باده ناب - مستی چشم ترا آب خمارست شراب

شماره ۲۰: روز در جام می آویز که در شب می ناب - همچو آبی است که لب تشنه بنوشد در خواب

شماره ۲۱: چو ساخت قد ترا حلقه عمر پا به رکاب - اشاره ای است که بر در زن از جهان خراب

شماره ۲۲: یکی دو شد ز اجل ماتم روان غریب - دوباره کور شود کور در مکان غریب

شماره ۲۳: زردرویی می‌کشد مهر از ترنج غبغبت - بوسه در پرواز می‌آید ز تحریک لبت

شماره ۲۴: عمر چون از چل گذشت از وی وفا جستن خطاست - در نشیب از آب خودداری طمع کردن خطاست

شماره ۲۵: حاصل ما از نظربازی نگاه حسرت است - کشت ما را خوشه ای گر هست آه حسرت است

شماره ۲۶: لعل جان بخش ترا خط دورباش آفت است - نیل چشم زخم آب زندگانی ظلمت است

شماره ۲۷: قسمت روشندلان از زندگانی کلفت است - چشمه حیوان ز آه خود نهان در ظلمت است

شماره ۲۸: در کهنسالی ز نسیان شکوه کفر نعمت است - هر چه از دل می برد یاد جوانی رحمت است

شماره ۲۹: بی دماغان را نرنجاندن به صحبت منت است - پیش عزلت دوستان تقصیر خدمت، خدمت است

شماره ۳۰: شیوه چشم کبود از چشم ها دلکشترست - خانه چینی نما را آب و تاب دیگرست

شماره ۳۱: باده لعلی ز لعل و شیشه از کان خوشترست - بی تکلف شیشه می از بدخشان خوشترست

شماره ۳۲: راحت مرگ فقیران ز اغنیا افزونترست - کفش تنگ از پا برون کردن حضور دیگرست

شماره ۳۳: نیست شاه آن کس که او را تاج گوهر بر سرست - هر که را سد رمق هست از جهان، اسکندرست

شماره ۳۴: صندل بی مغز عالم گرده دردسرست - نوش این محنت سرا آهن ربای نشترست

شماره ۳۵: آنچه ما را از شراب زندگی در ساغرست - خوردنش خون دل است و ماندنش دردسرست

شماره ۳۶: می شوم گل، در گریبان خار می افتد مرا - غنچه می گردم، گره در کار می افتد مرا

شماره ۳۷: بحر نتواند غبار غم ز دل شستن مرا - چون گهر گرد یتیمی گشته جزو تن مرا

شماره ۳۸: می گشاید ذکر بر رویت در الله را - نیست جز این حلقه دیگر حلقه آن درگاه را

شماره ۳۹: خط مشکین خواست عذر آن عذار ساده را - سرمه ای در کار بود این چشم برف افتاده را

شماره ۴۰: نیست سوی حق به جز تسلیم راهی بنده را - جستجوی این گهر گم می کند جوینده را

شماره ۴۱: نیست پروای علایق طبع وحشت‌دیده را - خار نتواند گرفتن دامن برچیده را

شماره ۴۲: عشق می پاشد ز یکدیگر دل غم پیشه را - توتیا می سازد آخر زور می این شیشه را

شماره ۴۳: حسن عالمسوز دارد بی قرار اندیشه را - نقش شیرین نعل در آتش گذارد تیشه را

شماره ۴۴: زلف طرار تو می بندد زبان شانه را - در سخن می آورد لعل لبت پیمانه را

شماره ۴۵: بی سرانجامی صفا بخشد دل دیوانه را - ترک رفت و رو بود جاروب این ویرانه را

شماره ۴۶: نیل چشم زخم باشد زنگ کلفت سینه را - ناخن شیرست صیقل در نظر آیینه را

شماره ۴۷: شوخی راز محبت می شکافد سینه را - آب این گوهر به طوفان می دهد گنجینه را

شماره ۴۸: بیخودی فرش است در چشم و دل بی تاب ما - چون ره خوابیده بیداری ندارد خواب ما

شماره ۴۹: می کند در پرده شب جلوه دایم روز ما - بی سیاهی نیست هرگز داغ عالمسوز ما

شماره ۵۰: از گرانخوابی چو چشم دام آزادیم ما - غفلت ما نیست غفلت، خواب صیادیم ما

شماره ۵۱: بر زبان حرف طلب هرگز نمی آریم ما - میهمان بی طلب را دوست می داریم ما

شماره ۵۲: دور شو ای آستین از دیده گریان ما - مو نمی گنجد میان گریه و مژگان ما

شماره ۵۳: به همواری توان بردن سبق از همرهان اینجا - به خودداری توان افتاد پیش از کاروان اینجا

شماره ۵۴: به احسان همتم می‌کرد قارون اهل دنیا را - اگر می‌بود ممکن خرج کردن دخل بی‌جا را!

شماره ۵۵: تمنای تو دارد در کشاکش آسمان‌ها را - هدف خمیازه آغوش می‌سازد کمان‌ها را

شماره ۵۶: ز بدگویان امان خواهی، ز غیبت پاک کن لب را - به از ترک گزیدن نیست افسون مار و عقرب را

شماره ۵۷: ز خط اندیشه نبود چهره آن سرو قامت را - نمی پوشد حجاب ابر خورشید قیامت را

شماره ۵۸: کجا اندیشه عقباست عقل ذوفنونت را؟ - که دارد فکر نان و جامه بیرون و درونت را

شماره ۵۹: کند هر جا پریشان باد زلف مشکبارش را - نقاب روی عنبر می کند خجلت بهارش را

شماره ۶۰: توجه نیست با دلهای سنگین عشق سرکش را - نمی باشد به هم آمیزشی یاقوت و آتش را

شماره ۶۱: به گلشن چون روی، بنما به گل چاک گریبان را - در باغ نوی بگشای بر رو عندلیبان را

شماره ۶۲: نلرزد چون دل از دهشت چو برگ بیدپیران را؟ - که عینک هست میزان قیامت دوربینان را

شماره ۶۳: به آسانی شود دل‌ها مسخر گوشه‌گیران را - ید طولاست در صید مگس‌ها عندلیبان را

شماره ۶۴: کشید آن سنگدل از دست من زلف پریشان را - که سازد کعبه در ایام موسم جمع دامان را

شماره ۶۵: ز نقصان گهر باشد گران‌خیزی بزرگان را - که خودداری میسر نیست گوهرهای غلتان را

شماره ۶۶: نشاط ظاهر از دل کی برد غم‌های پنهان را؟ - گره نگشاید از دل خنده سوفار پیکان را

شماره ۶۷: عدالت عمر جاویدان دهد فرمانروایان را - سبیل خضر کن همچون سکندر آب حیوان را

شماره ۶۸: مصیبت می‌کند بر دل گوارا زهر مردن را - در آتش می‌نهد داغ عزیزان نعل رفتن را

شماره ۶۹: بلایی نیست چون دل واپسی جان‌های روشن را - که می‌گردد گره در رشته سنگ راه، سوزن را

شماره ۷۰: نمی گردد حجاب از دورگردی لفظ مضمون را - سواد شهر نتواند مسخر کرد مجنون را

شماره ۷۱: چه حاصل کز غزالان بزم رنگین است مجنون را؟ - سگ لیلی به از آهوی مشکین است مجنون را

شماره ۷۲: به خاموشی سرآور روزگار زندگانی را - اگر دربسته می خواهی بهشت جاودانی را

شماره ۷۳: نمی‌آیی به بیداری چو در آغوش من شب‌ها - رها کن تا بدزدم بوسه‌ای در خواب از آن لب‌ها

شماره ۷۴: به چشم مردم آگاه، این فرسوده‌قالب‌ها - سوارانند در راه عدم افکنده مرکب‌ها

شماره ۷۵: بخیل دوربین زان می‌کند وحشت ز صحبت‌ها - که چون اعداد، رجعت در کمین دارد ضیافت‌ها

شماره ۷۶: شود زیر و زبر مجموعه خاطر ز محفل‌ها - ز جمعیت پریشان می‌شود سی پاره دل‌ها

شماره ۷۷: ز لعلش پر می گلرنگ شد پیمانه دل‌ها - ز چشم سبز او چینی‌نما شد خانه دل‌ها

شماره ۷۸: به چشم عاقبت بین هر که خود را دید در دنیا - به میزان قیامت خویش را سنجید در دنیا

شماره ۷۹: (سر تسلیم خرد بر خط جام است اینجا - آفتاب نقش بر لب بام است اینجا)

شماره ۸۰: (هر که خاموش شد از اهل بیان است اینجا - هر که انداخت سپر تیغ زبان است اینجا)

شماره ۸۱: جز یتیمی چه بر این داشت در گوش ترا - کآب در شیر کند صبح بناگوش ترا

شماره ۸۲: این نه خط است سیه کرده بناگوش ترا - سایه گرد یتیمی است در گوش ترا

شماره ۸۳: زاهد خشک بود دشمن جان میکش را - چون سفالی که خورد خون می بی غش را

شماره ۸۴: پند ارباب خرد پنبه گوش است مرا - ناله نی حدی محمل هوش است مرا

شماره ۸۵: چون سویداست نهان در دل شب کوکب ما - خط بیزاری صبح است سواد شب ما

شماره ۸۶: می تپد در جگر خاک همان طینت ما - شمع را شعله جواله کند تربت ما

شماره ۸۷: چرخ خونخوار دلیرست به خونریزی ما - شش جهت پنجه شیرست به خونریزی ما

شماره ۸۸: چه نسبت است به یوسف رخ نکوی ترا؟ - برید از دو جهان هر که دید روی ترا

شماره ۸۹: مسنج با دل شب فیض صبح انور را - چه نسبت است به عنبر، بهار عنبر را؟

شماره ۹۰: چه آتش است به جان این دل مشوش را؟ - که می خورد چو می ناب خون آتش را

شماره ۹۱: حذر ز ناخن الماس نیست داغ مرا - که برگریز بود برگ عیش باغ مرا

شماره ۹۲: فراغبال محال است راست کیشان را - نشانه تنگ کند بر خدنگ میدان را

شماره ۹۳: رخسار آتشین نپذیرد نقاب را - می سوزد آفتاب قیامت سحاب را

شماره ۹۴: گردد دو نیم، دل ز گلستان ملول را - تیغ دو دم بود لب خندان ملول را

شماره ۹۵: خال تو سوخت جان من غم سرشته را - آه است خوشه، دانه آتش برشته را

شماره ۹۶: زخم زبان به جوش نیارد فسرده را - نشتر سبک عنان نکند خون مرده را

شماره ۹۷: کم کم کن آشنا به لب زخم دشنه را - سیراب می کنند به تدریج تشنه را

شماره ۹۸: عقل شرع باطن است و شرع عقل ظاهرست - هر که سرمی پیچد از فرمان ایشان کافرست

شماره ۹۹: داغدار عشق را نور و صفای دیگرست - در نظرها سنگ آتش را جلای دیگرست

شماره ۱۰۰: جای برگ گل به بستر اشک رنگینم بس است - شعله آواز بلبل شمع بالینم بس است

شماره ۱۰۱: عیب مردم بر هنر تا چند بگزینی، بس است - چون مگس بر عضو فاسد چند بنشینی، بس است

شماره ۱۰۲: نغمه های جانفزا در پرده نی مدغم است؟ - یا دم روح القدس در آستین مریم است

شماره ۱۰۳: شانه با صد دست از بست و گشادش درهم است - قفل وسواسی که می گویند، زلف پر خم است؟

شماره ۱۰۴: بی خبر از غفلت خویش است تا جان در تن است - پای خواب آلود بیدارست تا در دامن است

شماره ۱۰۵: عمر را بر باد دادن تن به صحبت دادن است - نقد اوقات گرامی را به غارت دادن است

شماره ۱۰۶: آتشین رویی که داغ ما گلی از باغ اوست - دشت از چشم غزالان سینه پرداغ اوست

شماره ۱۰۷: حاصل دنیا وبال جان فارغبال توست - هر چه در کشتی شکستن با تو ماند آن مال توست

شماره ۱۰۸: کاکل او دام در راه صبا انداخته است - زلف او زنجیر را در دست و پا انداخته است

شماره ۱۰۹: یوسف از بی مهری اخوان به چاه افتاده است - بی حسد نبود برادر گر پیمبرزاده است

شماره ۱۱۰: تا دل از دستم شراب ارغوانی برده است - خضر را پندارم آب زندگانی برده است!

شماره ۱۱۱: کی نسیم صبحدم با غنچه گل کرده است - آنچه با دل زخم شمشیر تغافل کرده است

شماره ۱۱۲: بس که بر آن پیکر سیمین قبا چسبیده است - هر که او را در قبا دیده است، عریان دیده است!

شماره ۱۱۳: تا دل بی تاب من گرم طلب گردیده است - خار صحرای ملامت موی آتشدیده است

شماره ۱۱۴: هر که با بی نسبتان گردد طرف، دیوانه است - روی گردانیدن اینجا حمله مردانه است

شماره ۱۱۵: بی حیا گر غوطه در گوهر زند بی مایه است - شرم روی نیکوان را بهترین پیرایه است

شماره ۱۱۶: آب حیوان با لب لعل تو خون مرده ای است - پیش تمکین تو حیرت آهوی رم خورده ای است

شماره ۱۱۷: نغمه شیرین در مذاقم بی شراب تلخ نیست - زاهد خشکی است ساز آنجا که آب تلخ نیست

شماره ۱۱۸: دل به صحبت ذوق خلوت دیده را در بند نیست - این نهال خوش ثمر را حاجت پیوند نیست

شماره ۱۱۹: جز حریم دل کز آب و گل در او آثار نیست - رو به هر جانب که می آری به جز دیوار نیست

شماره ۱۲۰: گوش ناقص طینتان را پرده انصاف نیست - زین سبب در جام معنی جز می ناصاف نیست

شماره ۱۲۱: در چمن چون باغدار لاله گون خود گذشت - غنچه گل از سر یک مشت خون خود گذشت

شماره ۱۲۲: بعد سالی در گلستان جلوه‌ای گل کرد و رفت - خنده‌ای بر بی قراری‌های بلبل کرد و رفت

شماره ۱۲۳: از دعا در صبح کام دل توان آسان گرفت - دست خود بوسید هر کس دامن پاکان گرفت

شماره ۱۲۴: خبرها می دهد از می پرستی رنگ غمازت - گواه از خانه دارد غنچه خمیازه پردازت

شماره ۱۲۵: مرا در چاه چون یوسف وطن از مکر اخوان است - برادر گر پیمبرزاده باشد دشمن جان است

شماره ۱۲۶: غرض از خوردن می مستی بالادست است - باده را هر که به اندازه خورد بدمست است!

شماره ۱۲۷: ناله نی حدی قافله ارواح است - این کمربسته، شبان گله ارواح است

شماره ۱۲۸: پیر را قامت خم سوی عدم راهبرست - این کمانی است که از تیر سبکسیرترست

شماره ۱۲۹: (در خموشی لب من چهره گشای رازست - پشت این آینه از ساده دلی غمازست)

شماره ۱۳۰: چشم مینا ز سیه بختی ما خونریزست - ساغر از شکوه کم ظرفی ما لبریزست

شماره ۱۳۱: بس که با سنگ ز سختی دل من یکرنگ است - سنگ بر شیشه من، شیشه زدن بر سنگ است

شماره ۱۳۲: هر سر موی تو در کاوش دل مژگان است - خط ریحان تو گیرنده تر از قرآن است

شماره ۱۳۳: تا ز می چهره گلرنگ تو افروخته است - جگر لاله عذاران چمن سوخته است

شماره ۱۳۴: تا چمن را قد و رخسار تو آراسته است - سرو دودی است که از خرمن گل خاسته است

شماره ۱۳۵: رگ جان من و آن زلف به هم پیوسته است - پیچ و تاب من و آن سلسله با هم بسته است

شماره ۱۳۶: دل دگربار در آن زلف دو تا افتاده است - چشم بد دور که بسیار بجا افتاده است

شماره ۱۳۷: از رگ ابر هوا دسته سنبل شده است - از گل و لاله زمین یک طبق گل شده است

شماره ۱۳۸: باز سرمشق جنونم خط نازک رقمی است - که دو نیم است ز عشقش دل هر جا قلمی است

شماره ۱۳۹: هر چه جز حیرت دیدار بود نادانی است - لوح محفوظ همین مرتبه حیرانی است

شماره ۱۴۰: گرچه رخسار ترا آب طراوت کم نیست - اثر گریه ما هیچ کم از شبنم نیست

شماره ۱۴۱: عشق را چشم به سامان تن آسانی نیست - راحتی نیست که در جامه عریانی نیست

شماره ۱۴۲: از سرانجام عمارت خوشی از دلها رفت - وسعت از دست و دل خلق به منزلها رفت

شماره ۱۴۳: به گریه جوهر بینش ز دیده ما ریخت - بهار عنبر ما در کنار دریا ریخت

شماره ۱۴۴: چه غم اگر تهی از باده جام و شیشه ماست؟ - که چشم پرفن ساقی هزار پیشه ماست

شماره ۱۴۵: چنان که مهر خموشی سپند آفت‌هاست - نفس درازی بی‌جا کمند آفت‌هاست

شماره ۱۴۶: دلم ربوده خط شکسته بسته اوست - که مومیایی دلها خط شکسته اوست

شماره ۱۴۷: چه سود ازین که کتبخانه جهان از توست؟ - ز علم هر چه عمل می کنی به آن از توست

شماره ۱۴۸: دلیل راه توکل امید کوتاه است - عصا ز دست فکندن عصای این راه است

شماره ۱۴۹: خموش هر که شد از قیل و قال وارسته است - نمی زنند دری را که از برون بسته است

شماره ۱۵۰: پلنگ اگر چه ز خشم آتش فروخته ای است - نظر به گرمی خویت ستاره سوخته ای است

شماره ۱۵۱: هزار رنگ بلا در خمار میخواری است - گلی که رنگ شکستن ندیده هشیاری است

شماره ۱۵۲: گل سر سبد روزگار، خوش خویی است - کلید گنج سعادت گشاده ابرویی است

شماره ۱۵۳: چه شد که مجلس ما را ز شمع زیور نیست - بیاض گردن مینا ز صبح کمتر نیست

شماره ۱۵۴: به زور خرده جان را نگاه نتوان داشت - به مشت ریگ روان را نگاه نتوان داشت

شماره ۱۵۵: یعقوب از فروغ جمال تو چشم باخت - یوسف تمام پیرهن خود فتیله ساخت

شماره ۱۵۶: جایی مرو نخوانده که گر خانه خداست - چین جبین منع مهیا ز بوریاست

شماره ۱۵۷: ابر سیاه حامل باران رحمت است - راحت درین بساط به مقدار زحمت است

شماره ۱۵۸: با قبله طاق ابروی او را چه نسبت است؟ - انصاف شیوه ای است که بالای طاعت است

شماره ۱۵۹: موی سفید ریشه آه ندامت است - پیری خمیرمایه چندین کدورت است

شماره ۱۶۰: ای شانه زلف و کاکل دلدار نازک است - باریک شو که رشته این کار نازک است

شماره ۱۶۱: موی سفید صبحدم جان غافل است - قد خمیده صیقل آیینه دل است

شماره ۱۶۲: چندان که خار در پی آزار بلبل است - در زیر چشم (غنچه) هوادار بلبل است

شماره ۱۶۳: این شور در جهان نه از افلاک و انجم است - هر فتنه ای که هست (به) زیر سر خم است

شماره ۱۶۴: دیدار یار در گره چشم بستن است - بند نقاب او ز دو عالم گسستن است

شماره ۱۶۵: درمان درد هجر ز جان دست شستن است - این چاه دور را رسن از خود گسستن است

شماره ۱۶۶: شکرفروش مصر حلاوت زبان توست - پرورده کنار نزاکت میان توست

شماره ۱۶۷: خال است این که بر لب او چشم دوخته است؟ - یا شبنمی در آتش یاقوت سوخته است

شماره ۱۶۸: چشمم ز پهلوی دل دیوانه پر شده است - از دست شیشه ام دل پیمانه پر شده است

شماره ۱۶۹: نی انجمن فروز شراب شبانه است - گلگون باده را نفسش تازیانه است

شماره ۱۷۰: ز پیری حاصل من مد آه است - که دود شمع کافوری سیاه است

شماره ۱۷۱: ظرافت آتش افروز جدایی است - ادب آب حیات آشنایی است

شماره ۱۷۲: در چمن روزگار فال شکفتن خطاست - اره نخل حیات خنده دندان نماست

شماره ۱۷۳: حسن را با عشق شان دیگرست - شمع بی پروانه تیر بی پرست

شماره ۱۷۴: عشق هر چند مجازی است خوش است - سلطنت گرچه به بازی است خوش است

شماره ۱۷۵: حسن در دوستی یگانه خوش است - رنگ معشوق، عاشقانه خوش است

شماره ۱۷۶: خشکی زهد از دماغم ابرهای تر نبرد - صندلی شد آبها و توبه در سر نبرد

شماره ۱۷۷: عالمی را لعل او مست از شراب ناب کرد - چشمه حیوان همین یک خضر را سیراب کرد

شماره ۱۷۸: از تراش آن خط مشکین جلوه زان رخسار کرد - آب تیغ این سبزه خوابیده را بیدار کرد

شماره ۱۷۹: منع ما کی می توان از دستبوس امروز کرد؟ - بوسه ما را نمی بایست دست آموز کرد

شماره ۱۸۰: از حیا نتوان به چشم او نگاه تیز کرد - دیگری بیمار و می باید مرا پرهیز کرد

شماره ۱۸۱: ذات حق را چون توان در این جهان ادراک کرد؟ - در مکان چون لامکانی را توان ادراک کرد؟

شماره ۱۸۲: دانه خال تو خون از چشم صیاد آورد - این سپند شوخ آتش را به فریاد آورد

شماره ۱۸۳: عالمی از منع زینت خرم و دلشاد شد - زین مدد خرج لباسی مملکت آباد شد

شماره ۱۸۴: خلقی از گفتار بی کردار من هشیار شد - گرچه خود در خواب ماندم عالمی بیدار شد

شماره ۱۸۵: بی‌تأمل هرکه در محفل سخن‌پرداز شد - چون زبان آتشین شمع، خرج گاز شد

شماره ۱۸۶: خرد دانست آن که جرم خویش را بیچاره شد - آدم از جنت برای گندمی آواره شد

شماره ۱۸۷: تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد - غنچه را خمیازه گل باعث خمیازه شد

شماره ۱۸۸: داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد - برگریزان زبان شد گفتگو آخر نشد

شماره ۱۸۹: تا مسیحا رفت از عالم دل خرم نماند - سوزنی کز دل برآرد خار در عالم نماند

شماره ۱۹۰: ساده لوحانی که رو در کنج عزلت کرده اند - وعده گاه عالمی را نام خلوت کرده اند

شماره ۱۹۱: تا نقاب از رخ برافکنده است در مشکین پرند - چشم مجمر آب آورده است از دود سپند

شماره ۱۹۲: غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند - یاد شکر داغ شیرین را نمک سایی کند

شماره ۱۹۳: در دل معشوق جای خود ادب وا می کند - بهله از کوتاه دستی بر کمر جا می کند

شماره ۱۹۴: آن که لب باز از سر رغبت به غیبت می کند - حلقه ذکر خدا را طوق لعنت می کند

شماره ۱۹۵: می‌کشان را باده گلرنگ خندان می‌کند - یک گلابی مجلس ما را گلستان می‌کند

شماره ۱۹۶: تکیه گاه خلق، لطف حق تعالی بس بود - بستر و بالین ماهی آب دریا بس بود

شماره ۱۹۷: دور ساغر بی هوای ابر پا در گل بود - بادبان کشتی می ابر دریا دل بود

شماره ۱۹۸: در بساط آسمان خشک، همت کم بود - آفتابش کاسه دریوزه شبنم بود

شماره ۱۹۹: حاصل جمعیت عالم پریشانی بود - بیشتر بیماری مردم ز مهمانی بود

شماره ۲۰۰: بخت با ما بر خلاف راه مقصد می رود - پای خواب آلود هر راهی که خواهد می رود

شماره ۲۰۱: دیده هر کس که از اشک ندامت تر شود - راست هر مژگان او سرو لب کوثر شود

شماره ۲۰۲: هر که گرداند ز دنیا روی، از مردان شود - آن بود فیروز جنگ اینجا که روگردان شود

شماره ۲۰۳: فیض روشن گوهران از ارتحال افزون شود - سایه خورشید تابان از زوال افزون شود

شماره ۲۰۴: از شراب لاله گون همت دوبالا می شود - هر که نوشد آب این سرچشمه رعنا می شود

شماره ۲۰۵: حسن خط از حلقه گشتن ها زیادت می شود - خط ز پیچ و تاب قلاب محبت می شود

شماره ۲۰۶: در وجود ما شراب تلخ باطل می شود - از زمین شور ما افسوس حاصل می شود

شماره ۲۰۷: عمر اهل دولت از احسان دو چندان می شود - رشته هستی دو تا از مد احسان می شود

شماره ۲۰۸: آسمان افتادگان را غمگساری می شود - گردش پرگار مرکز را حصاری می شود

شماره ۲۰۹: خون می را از عروق تاک می باید کشید - انتقام خون خلق از خاک می باید کشید

شماره ۲۱۰: ساغر می را به دست می پرست ما دهید - خونی خمیازه ما را به دست ما دهید!

شماره ۲۱۱: کجا چشم بد از دود سپندم در گزند افتد؟ - به بخت من گره در کار آتش از سپند افتد

شماره ۲۱۲: به جز دندان کز آب زندگی چون آسیا گردد - کدامین آسیا دیدی که از آب بقا گردد؟

شماره ۲۱۳: به عادت هر کجا زهری است شیرین چون شکر گردد - به جز هجران که هر دم تلخی او بیشتر گردد؟

شماره ۲۱۴: چنین از می گر آن سیب زنخدان لاله گون گردد - سرانگشت سهیل از زخم دندان جوی خون گردد

شماره ۲۱۵: طریق کفر و دین در شاهراه دل یکی گردد - دو راه است این که در نزدیکی منزل یکی گردد

شماره ۲۱۶: ز پرگویی دهان هرزه گویان باز می گردد - خموشی سرمه کوه بلند آواز می گردد

شماره ۲۱۷: دلی دارم که از یاد طرب غمناک می گردد - سری دارم که بر گرد سر فتراک می گردد

شماره ۲۱۸: به هرکس آسمان شد مهربان بیچاره می‌گردد - چو گل را باغبان بندد کمر آواره می‌گردد

شماره ۲۱۹: غم روی زمین ما را غبار دل نمی گردد - که از گرد یتیمی آب گوهر گل نمی گردد

شماره ۲۲۰: به می خشکی ز طبع زاهدان زایل نمی گردد - به آب زندگانی این زمین قابل نمی گردد

شماره ۲۲۱: ز نخل خشک مریم این رطب بر خاک می‌بارد - که فرزند سعادتمند با خود رزق می‌آرد

شماره ۲۲۲: ز بس اندیشه سرو از قامت آن دلربا دارد - ز طوق قمریان دایم ز ره زیر قبا دارد

شماره ۲۲۳: مرا از شکر نه کفران نعمت بسته لب دارد - که شکر آشکارا بویی از حسن طلب دارد

شماره ۲۲۴: شود خونریزتر حسنی که عاشق بیشتر دارد - که از هر طوق قمری سر و فتراک دگر دارد

شماره ۲۲۵: که جز من می تواند تا مرا گرم سخن دارد؟ - که در آیینه طوطی گفتگو با خویشتن دارد

شماره ۲۲۶: به ظاهر چین در ابرو گرچه آن نازآفرین دارد - به قدر بند نی تنگ شکر در آستین دارد

شماره ۲۲۷: نهان در پرده هر موی من آه آتشین دارد - رگ ابر بهاران برق را در آستین دارد

شماره ۲۲۸: به هر رنگی که باشد دل، همان صورت جهان گیرد - بهار از زردی آیینه، سیمای خزان گیرد

شماره ۲۲۹: که دارم غیر خط تا از رخ او داد من گیرد؟ - به جز گلچین که خون عندلیبان از چمن گیرد؟

شماره ۲۳۰: من آن سیلم که منزل پیش راه من نمی گیرد - غبار از گرم رفتاری مرا دامن نمی گیرد

شماره ۲۳۱: به ماتم هر که کام خود ز افغان تلخ می سازد - شکرخواب عدم را بر عزیزان تلخ می سازد

شماره ۲۳۲: سیه مستان غفلت را فلک هشیار می سازد - درشتان را به گردش آسیا هموار می سازد

شماره ۲۳۳: مژگان زرد، خانه برانداز سینه است - الماس در خراش جگر بی قرینه است

شماره ۲۳۴: آب حیات آتش رخساره ها می است - باد مراد کشتی می نغمه نی است

شماره ۲۳۵: حسنت هلال را به سر آسمان شکست - می خواست چله (را) بنشاند، کمان شکست

شماره ۲۳۶: رخسار او مقید زلف بلند نیست - این صید پیشه را نظری با کمند نیست

شماره ۲۳۷: ما را شکایت از سخن تلخ یار نیست - این گوشمال هیچ کم از گوشوار نیست

شماره ۲۳۸: ما را کنار و بوس توقع ز یار نیست - دریای بی قراری ما را کنار نیست

شماره ۲۳۹: در گریه بی رخت مژه را اختیار نیست - در رشته گسسته گهر را قرار نیست

شماره ۲۴۰: عمر عزیز قابل سوز و گداز نیست - این رشته را مسوز که چندان دراز نیست

شماره ۲۴۱: گفتی نمی توان ز لب دلستان گذشت - گر بگذری ز وادی جان می توان گذشت

شماره ۲۴۲: از داغ تازگی جگر پاره پاره یافت - از آفتاب، صبح حیات دوباره یافت

شماره ۲۴۳: از روی عرقناک تو خورشید کباب است - آتش ز تماشای تو یک چشم پر آب است

شماره ۲۴۴: از پرده شرم تو دلم داغ و کباب است - بر روی شکر گر همه شیرست نقاب است

شماره ۲۴۵: تنها نه همین با تو مرا روی نیازست - هر کس که ترا دیده به من بر سر نازست

شماره ۲۴۶: صد در صد آفاق، بیابان جنون است - کی عقل تنک مایه به سامان جنون است؟

شماره ۲۴۷: دایم دلم از دخل نفهمیده غمین است - دخلی که مرا هست درین شهر، همین است

شماره ۲۴۸: با عشق تو اندیشه کونین گناه است - عشاق ترا ترک دو عالم دو گواه است

شماره ۲۴۹: هر قطره شبنم به چمن دانه ذکری است - هر غنچه درین باغ سرزانوی فکری است

شماره ۲۵۰: هر داغ درین لاله ستان خیمه لیلی است - هر خار بنی پنجره شمع تجلی است

شماره ۲۵۱: از رفتن گل صحن چمن نوحه سرایی است - هر برگ خزان آینه مرگ نمایی است

شماره ۲۵۲: با خوی سرکش او آتش سخن پذیرست - با خط تازه او ریحان سیاه پیرست

شماره ۲۵۳: رنگ شراب دارد یاقوت درفشانت - بوی امیدواری می آید از دهانت

شماره ۲۵۴

شماره ۲۵۵: تواضع خصم بالادست را بی زور می سازد - به خم گردیدن از خود سیل را پل دور می سازد

شماره ۲۵۶: دلم چون برگ بید از حرف بی هنگام می لرزد - چو عقل طفل بیند بر کنار بام، می لرزد

شماره ۲۵۷: تبسم کن که جان باده لعلی قبا سوزد - ز آب آتشین خویشتن یاقوت وا سوزد

شماره ۲۵۸: اگر مهر خموشی زان لب شیرین بیان خیزد - سبک چون پنبه سنگینی ز هر گوش گران خیزد

شماره ۲۵۹: ز بس گفتار من از دل غبارآلود می‌خیزد - چو بردارم قلم خط غبار از کلک من ریزد!

شماره ۲۶۰: به تمکینی ز جای خویش آن طناز می‌خیزد - که می‌لرزد عرق بر چهره‌اش اما نمی‌ریزد

شماره ۲۶۱: زخامی هر کبابی اشک خونین بر زمین ریزد - کباب دل چو گردد پخته اشک آتشین ریزد

شماره ۲۶۲: ز ماه روزه حسن آن پری پیکر دو چندان شد - از آن مهر خدایی ماه من خورشید تابان شد

شماره ۲۶۳: چه پروا عاشق بیتاب را از سوختن باشد؟ - که چون پروانه در گیرد چراغ انجمن باشد

شماره ۲۶۴: بزرگان را به تعلیم کسی حاجت نمی‌باشد - ادیبی اهل دولت را به از دولت نمی‌باشد

شماره ۲۶۵: ز شهرت ناقص از کامل عیاران بیش می بالد - ز انگشت اشارت ماه نو بر خویش می بالد

شماره ۲۶۶: دلی کز خامشی روشن شود مردن نمی داند - خموشی آتش سنگ است، افسردن نمی داند

شماره ۲۶۷: ز بی دردی پر و بال طلب از کار می ماند - ز پای خفته دامن در ته دیوار می ماند

شماره ۲۶۸: مزن ای سرو با شمشاد او لاف از خرام خود - که رسوایی ندارد تیغ چوبین در نیام خود

شماره ۲۶۹: نگردم چون سبو غافل ز حفظ آبروی خود - ز غیرت دست خود پیوسته دارم بر گلوی خود

شماره ۲۷۰: گریبان چاک در گلشن چو آن طناز می آید - ز شاخ گل تذرو رنگ در پرواز می آید

شماره ۲۷۱: ز ماه نوگشاد عقده دلها نمی آید - گره وا کردن از یک ناخن تنها نمی آید

شماره ۲۷۲: به قلب خصم عاجز تاختن از ما نمی آید - به روی سایه تیغ افراختن از ما نمی آید

شماره ۲۷۳: به روی نرم، کار از اهل دنیا برنمی آید - که بی آهن شرار از سنگ خارا برنمی آید

شماره ۲۷۴: نشاط ظاهری دل را گره از کار نگشاید - دل پیکان ز شکرخنده سوفار نگشاید

شماره ۲۷۵: چون فروزان ز می آن آینه طلعت گردد - آب در دیده خورشید قیامت گردد

شماره ۲۷۶: سر ما گرم ز زور می بی غش گردد - آسیای پر پروانه به آتش گردد

شماره ۲۷۷: صحبت مردم افسرده سکون می آرد - آب استاده، ز پا رشته برون می آرد

شماره ۲۷۸: صبح وصل است و مرا حال چنین می گذرد - شب آدینه مستان به ازین می گذرد

شماره ۲۷۹: طفل محبوبم اگر رخ ز شراب افروزد - شمع امید من از عالم آب افروزد

شماره ۲۸۰: بی تائمل به مقامی دل غافل نرسد - هر که نشمرده نهد گام به منزل نرسد

شماره ۲۸۱: از سفر با رخ افروخته جانان آمد - رفت چون ماه و چو خورشید درخشان آمد

شماره ۲۸۲: اهل بازار ز زهاد به انصافترند - بیشتر دست و دهن آب کشان، پاک برند

شماره ۲۸۳: پیش سایل چه ضرورست بپا برخیزند؟ - از سر مال به تعظیم گدا برخیزند

شماره ۲۸۴: گر مصور قلم از موی میان تو کند - چه خیال است که تصویر دهان تو کند؟

شماره ۲۸۵: اول و آخر الله ازان آه بود - که ازو آه نصیب دل آگاه بود

شماره ۲۸۶: از حیات آنچه ترا صرف به طاعات شود - چون رسد وقت، شفیع همه اوقات شود

شماره ۲۸۷: حسن اگر بدرقه شعله آواز شود - طایر حوصله شیدایی پرواز شود

شماره ۲۸۸: گر چنین جلوه گر آن سرو قباپوش شود - طوق هر فاخته خمیازه آغوش شود

شماره ۲۸۹: زود از خنده بی مغز دهن بسته شود - رخنه برق به یک چشم زدن بسته شود

شماره ۲۹۰: یوسف از دیدن رخسار تو خودبین نشود - کافرست آن که ترا بیند و بی دین نشود!

شماره ۲۹۱: دل سودازده داغ تو به افسر ندهد - رشته ما گره خویش به گوهر ندهد

شماره ۲۹۲: گریه امروز به رنگ دگرم می آید - (دل) سوختگی از جگرم می آید بوی

شماره ۲۹۳: کیست آن کس که نه بر حال مسافر گرید؟ - چشم آیینه به دنبال مسافر گرید

شماره ۲۹۴: مدار خویش بزرگی که بر شراب نهاد - بنای دولت خود را به روی آب نهاد

شماره ۲۹۵: خسیس باده چو نوشد خسیس تر گردد - که بستگیش فزاید گره چو تر گردد

شماره ۲۹۶: می مدام دل لاله را سیه دارد - خدا ز عافیت دایمی نگه دارد!

شماره ۲۹۷: اگر نه اشک مرادست بر گلو گیرد - غبار خاطر من ماه را فرو گیرد

شماره ۲۹۸: همین ز می نه رخ بزم ها نگارین شد - کز این سهیل، لب بام هم عقیقین شد

شماره ۲۹۹: ز آفتاب شود خشک خط چو تر باشد - خط عذار تو هر روز تازه تر باشد

شماره ۳۰۰: خدنگ بی غرضان را خطا نمی باشد - ز ترک داعیه بهتر دعا نمی باشد

شماره ۳۰۱: ز پیچ و تاب در دل به ما فراز نشد - چه حلقه ها که بر این در زدیم و باز نشد

شماره ۳۰۲: به روی لاله و گل هر که می نمی نوشد - فسرده ای است که خونش به خون نمی جوشد

شماره ۳۰۳: پیاله ای به لبم چرخ آشنا نکند - که بخت شور نمک در شراب ما نکند

شماره ۳۰۴: دلی که آب شد از عشق برقرار بود - که گل گلاب چو گردید پایدار بود

شماره ۳۰۵: دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود - سفر به پای شتر هر که کرد پیر شود

شماره ۳۰۶: به دست من کمر نازک تو چون آید؟ - مگر مرا ز کف دست مو برون آید

شماره ۳۰۷: اگر ز دست تهی، کام برنمی آید - چگونه بهله برون زان کمر نمی آید؟

شماره ۳۰۸: نخلی که سرکشی نکند پایمال باد! - خون گل پیاده به گلچین حلال باد!

شماره ۳۰۹: سیر شکوفه عقل مرا زیر دست کرد - این ماهتاب روز، مرا شیرمست کرد

شماره ۳۱۰: در گلشنی که حسن تو عارض جمال کرد - گل آب و رنگ خود عرق انفعال کرد

شماره ۳۱۱: حسن از حجاب، غصه و تشویش می خورد - شهباز چشم بسته دل خویش می خورد

شماره ۳۱۲: با جسم کس به عالم بالا نمی رسد - دجال خرسوار به عیسی نمی رسد

شماره ۳۱۳: دل از سفید گشتن مو ناامید شد - عالم سیه به چشمم ازین پی سفید شد

شماره ۳۱۴: حسن تو زیردست خط مشکبار شد - این مور رفته رفته سلیمان شکار شد

شماره ۳۱۵: غلیان ز دودمان وجود آشکار شد - عالم پر از ستاره دنباله دار شد

شماره ۳۱۶: از اختیار دم دل گمراه می زند - این قلب، زر به نام شهنشاه می زند

شماره ۳۱۷: گرچه در ظاهر به زه دارم کمان اختیار - چون رگ سنگ است در دستم عنان اختیار

شماره ۳۱۸: تیشه من چون زند دامان جرائت بر کمر - هر رگ سنگی شود انگشت زنهار دگر

شماره ۳۱۹: گر باغبان زکات زر گل برون کند - باد خزان طراوت گلشن فزون کند

شماره ۳۲۰: اشکم همیشه خون به دل آستین کند - هر طفل را که روی دهی این چنین کند

شماره ۳۲۱: خوبان اگر چه زبده اولاد آدمند - چون خط برآورند پریزاد عالمند

شماره ۳۲۲: روشندلان که قبله خود روی او کنند - در هر نظر دو عید ز ابروی او کنند

شماره ۳۲۳: در حفظ آن کسی که ز می بی خبر شود - هر برگ تاک، دست دعای دگر شود

شماره ۳۲۴: بیداد آسمان چه خیال است کم شود - زور کمان حلقه محال است کم شود

شماره ۳۲۵: از باده چون عقیق تو سیراب می شود - گوهر در آب خود چو شکر آب می شود

شماره ۳۲۶: از خود گسسته، بار به دنیا نمی شود - مریم گران ز حمل مسیحا نمی شود

شماره ۳۲۷: از بانگ نی دلی که جراحت نمی شود - بیدار از نسیم قیامت نمی شود

شماره ۳۲۸: از تاج باج خواه فریدون حذر کنید - از کاسه گدایی وارون حذر کنید

شماره ۳۲۹: تقصیر میانش ز خم و پیچ ندارد - حرفی است که گویند الف هیچ ندارد

شماره ۳۳۰: حاشا که طلبکار حق آرام پذیرد - این راه نه راهی است که انجام پذیرد

شماره ۳۳۱: جز سرکشی از آدم بی درد چه خیزد؟ - از خاک فرومایه به جز گرد چه خیزد؟

شماره ۳۳۲: از شهد جهان جز غم و تشویش چه خیزد؟ - از زاده زنبور به جز نیش چه خیزد؟

شماره ۳۳۳: از موی چو کافور دلم بیت حزن شد - سررشته خوشحالی من تار کفن شد

شماره ۳۳۴: تا گوهر ذات تو نهان زیر زمین شد - گردون چو نگین خانه افتاده نگین شد

شماره ۳۳۵: می خورد و فروزان شد و از شرم برآمد - یاقوت لب یار عجب نرم برآمد

شماره ۳۳۶: کی در تن خاکی دل آگاه گذارند؟ - یوسف نه عزیزی است که در چاه گذارند

شماره ۳۳۷: طول امر از دل چه خیال است برآید؟ - این ریشه ازین خاک محال است برآید

شماره ۳۳۸: زنگ از دل ما آن خط شبرنگ زداید - زنگار که دیده است ز دل زنگ زداید؟

شماره ۳۳۹: خط در دل روشن گهران مهر فزاید - در آینه ها نقش نگین راست نماید

شماره ۳۴۰: در کسوت فقر آن رخ چون ماه ببینید - در زیر کلاه نمدی ماه ببینید

شماره ۳۴۱: در صیدگاه دنیا هر کس که هوش دارد - جز عبرت آنچه باشد صید حرم شمارد

شماره ۳۴۲: تا خط دمید با من دلدار هم سخن شد - خط غبار جانان خاک مراد من شد

شماره ۳۴۳: دل ز من خال یار می گیرد - حق به مرکز قرار می گیرد

شماره ۳۴۴: هیچ شریفی خسیس رای نباشد - آتش یاقوت ژاژخای نباشد

شماره ۳۴۵: خسیس از هنرپیشگان عیب بیند - مگس بیشتر بر جراحت نشیند

شماره ۳۴۶: از نمدپوشان زبان طعن را کوتاه دار - کز نمد سالم نمی آید برون دندان مار

شماره ۳۴۷: گل گلاب از هرزه خندی شد درین نیلی حصار - خنده بیجاست برق گریه بی اختیار

شماره ۳۴۸: شد فزون در دور خط کیفیت لبهای یار - نشائه می بخشد دو بالا، می چو گردد پشت دار

شماره ۳۴۹: پوچ گو را بر سر گفتار بی حاصل میار - پنبه زنهار از سر مینای خالی برمدار

شماره ۳۵۰: وقت خواب ناز، آن مژگان بود خونریزتر - پشت این تیغ سیه تاب است از دم تیزتر

شماره ۳۵۱: هر که برگش بیش، وقت مرگ لرزد بیشتر - از پریشانی گل صد برگ لرزد بیشتر

شماره ۳۵۲: هست حاجت در بساط کج کلاهان بیشتر - همت از درویش می جویند شاهان بیشتر

شماره ۳۵۳: می رسد هر دم مرا از نوخطان نیش دگر - ریش هیهات است گردد مرهم ریش دگر

شماره ۳۵۴: بر دل موری درین عبرت سرا غافل مخور - دل بخور چندان که می خواهی، ولی بر دل مخور

شماره ۳۵۵: کریم سایل خود را غنی کند یکبار - دو بار لب نگشاید صدف به ابر بهار

شماره ۳۵۶: یکی هزار شود داغ در دل افگار - زمین سوخته، جان می دهد به تخم شرار

شماره ۳۵۷: ندیده ایم به جز ماه روزه ماه دگر - که از تمام بود ناقصش مبارک تر!

شماره ۳۵۸: با چهره شکسته و با چشم اشکبار - ته جرعه خزانم و سرجوش نوبهار

شماره ۳۵۹: سامان دهر را همه اسباب غم شمار - هر چیز کز تو فوت شود مغتنم شمار

شماره ۳۶۰: در دیده ها اگر چه بود راه هند دور - نزدیکتر بود ز در خانه صدور!

شماره ۳۶۱: مخور فریب محبت ز ناله همه کس - مشو چو شیشه می هم پیاله همه کس

شماره ۳۶۲: برنیایی خوش به اهل فکر، ناخوش هم مباش - گر سخن کش نیستی باری سخن کش هم مباش

شماره ۳۶۳: یک سر مو منت از اخوان کم فرصت مکش - گر به چه باید فتاد از چشم خود منت مکش

شماره ۳۶۴: از ته دل نیست از همصحبتان رنجیدنش - می دهد یاد از پشیمانی به تمکین رفتنش

شماره ۳۶۵: یار گندم‌گون جوی نگذاشت در من عقل و هوش - خرمنم را سوخت این گندم‌نمای جوفروش!

شماره ۳۶۶: در کهنسالی نیفتد کافر از سامان خویش! - کز تهیدستی چنار آتش زند در جان خویش

شماره ۳۶۷: حسن هیهات است بردارد نظر از روی خویش - گل ز شبنم می نهد آینه بر زانوی خویش

شماره ۳۶۸: صنوبر قامتی کز خاک می روید گرفتارش - خیابان می کشد چون سرو قد از شوق رفتارش

شماره ۳۶۹: در آن محفل که برخیزد نقاب از روی گلپوشش - سپند از جای خود برخاستن گردد فراموشش

شماره ۳۷۰: تماشای جمال خود چنان برده است از هوشش - که بیرون آورند از خانه آیینه با دوشش!

شماره ۳۷۱: دل خونین چنان آمیخت با فولاد پیکانش - که با جوهر یکی شد پیچ و تاب رشته جانش

شماره ۳۷۲: قلم ماری است کز رشوت بود افسون گیرایش - به این افسون توان رست از گزند روح‌فرسایش

شماره ۳۷۳: به دوری محو از خاطر نگردد قد رعنایش - فراموشی ندارد مصرع موزون بالایش

شماره ۳۷۴: سلیمانی است حسن، انگشتری از حلقه مویش - پریزادی است دست آموز، زلف آشنارویش

شماره ۳۷۵: غوطه در زنگ زد آیینه روشن گهرش - پسته ای شد ز خط سبز لب چون شکرش

شماره ۳۷۶: عمر گویی است سبک، قامت خم چوگانش - که به یک زخم برون می برد از میدانش

شماره ۳۷۷: به عزم صید چنان گرم خاست شهبازش - که خنده در دهن کبک سوخت پروازش

شماره ۳۷۸: مطرب مکن ز صافی آواز انتعاش - چون زلف بی شکن بود آواز بی خراش

شماره ۳۷۹: محو کی از صفحه دلها شود آثار من؟ - من همان ذوقم که می یابند از افکار من

شماره ۳۸۰: بس که از دوران به سختی بگذرد احوال من - می زند بر سینه سنگ آیینه از تمثال من

شماره ۳۸۱: دارد از سبقت ز چشم بد خطرها جان من - هر که پیش افتد ز من، باشد بلاگردان من

شماره ۳۸۲: از علایق دل ز آب و گل نمی آید برون - پای سرو از گل ز بار دل نمی آید برون

شماره ۳۸۳: آبروی دیده ها باشد ز اشک آتشین - کاسه دریوزه می گردد نگین دان بی نگین

شماره ۳۸۴: در جبین تاک، نور باده بی غش ببین - در ته بال سمند شعله آتش ببین

شماره ۳۸۵: خط مشکین را به گرد خال آن مهوش ببین - جنگ موران بر سر آن دانه دلکش ببین

شماره ۳۸۶: ز شعر خویش نتوان فیض شعر دیگران بردن - تمتع بیش از فرزند مردم می توان بردن

شماره ۳۸۷: ز شرم افزون توان گل از عذار دلستان چیدن - خوشا باغی که گل از باغبانش می‌توان چیدن

شماره ۳۸۸: ازان خرسند گردیدم ز دیدن ها به نادیدن - که دیدن های رسمی نیست جز تکلیف وا دیدن

شماره ۳۸۹: ز اهل عقل همواری به مجنونان فزون تر کن - به ترخانان درگاه الهی با ادب سر کن

شماره ۳۹۰: جوانی برد با خود آنچه می آمد به کار از من - خس و خاری به جا مانده است از چندین بهار از من

شماره ۳۹۱: نباشد در مقام دلبری نازک نهال من - ز تمکین ذوق گل چیدن ندارد خردسال من

شماره ۳۹۲: ندارد حاجت تکرار گفتار تمام من - که پیش از گوش در دل نقش می بندد کلام من

شماره ۳۹۳: به پرگار از توکل شد چنان برگ و نوای من - که از خود آب چون دندان برآرد آسیای من

شماره ۳۹۴: تا سر خود به گریبان نتوانی بردن - گوی توفیق ز میدان نتوانی بردن

شماره ۳۹۵: می گشاید ز خموشان دل بی کینه من - لب خاموش بود صیقل آیینه من

شماره ۳۹۶: اگر عزیز توان شد به آبروی کسان - نماز نیز قبول است با وضوی کسان

شماره ۳۹۷: توان به خامشی از عمر کام دل بردن - دراز می شود این رشته از گره خوردن

شماره ۳۹۸: به طوق غبغب سیمین او نظر واکن - هلال ماه در آغوش را تماشا کن

شماره ۳۹۹: عرق به چهره اش از تاب می نشسته ببین - به روی آینه عقد گهر گسسته ببین

شماره ۴۰۰: از توست آنچه می دهی آن را به دیگران - از دیگری است هر چه گره می زنی بر آن

شماره ۴۰۱: ز احسان بنای دولت خود باثبات کن - دست گشاده را سپر حادثات کن

شماره ۴۰۲: ای غنچه لب رعایت اهل نیاز کن - گر دل نمی دهی به سخن، گوش باز کن

شماره ۴۰۳: عیش جهان در آن لب خندان نظاره کن - در چشم مور ملک سلیمان نظاره کن

شماره ۴۰۴: پهلو تهی ز ناوک آن دلربا مکن - در استخوان مضایقه با این هما مکن

شماره ۴۰۵: بر جام باده چشم ندارد حباب من - حسن برشته است شراب و کباب من

شماره ۴۰۶: در سوختن زیاده شود آب و تاب من - در آتش است عالم آب (از) کباب من

شماره ۴۰۷: متراش خط ز چهره خود پر عتاب من - بر روی خویش تیغ مکش آفتاب من!

شماره ۴۰۸: آشفته می شود ز نصیحت دماغ من - دست حمایت است نفس بر چراغ من

شماره ۴۰۹: در لعل یار خنده دندان نما ببین - در روز اگر ستاره ندیدی بیا ببین

شماره ۴۱۰: عتاب گلرخان در پرده دارد لطف پنهانی - که گل‌ها می‌توان چید از بهار غنچه پیشانی

شماره ۴۱۱: زبان در کام کش تا خامشان را همزبان بینی - بپوشان چشم تا پوشیده رویان را عیان بینی

شماره ۴۱۲: کند گل جمع خود را چون تو در گلزار می‌آیی - خیابان می‌کشد قد چون تو در رفتار می‌آیی

شماره ۴۱۳: سوز داغ دلم ای لاله تو نشناخته ای - ورقی چند به بازیچه سیه ساخته ای

شماره ۴۱۴: بوی گل غنچه شود چون تو به گلزار آیی - رنگ یوسف شکند چون تو به بازار آیی

شماره ۴۱۵: جام جم مهر خموشی است اگر بینایی - لوح محفوظ بود حیرت اگر دانایی

شماره ۴۱۶: عرق فشان رخ خود از شراب ساخته ای - ستاره روی کش آفتاب ساخته ای

شماره ۴۱۷: کیم، به وادی فقر و سلوک نزدیکی - چو تیغ کرده قناعت به آب باریکی

شماره ۴۱۸: عبیر فتنه به زلف سیاهت ارزانی! - گل شکست به طرف کلاهت ارزانی!

شماره ۴۱۹: مخالفت نبود در جهان تنهایی - من و ملازمت آستان تنهایی

شماره ۴۲۰: در ماه روزه سیر مه ما نکرده ای - چشم گرسنه مست تماشا نکرده ای

شماره ۴۲۱: ای خط سبز کز لب جانان دمیده ای - بر آب زندگی خط باطل کشیده ای

شماره ۴۲۲: هر لحظه خرابم کند آن چشم به رنگی - با فتنه شهری چند کند خانه تنگی؟

شماره ۴۲۳: با خود پرداز از منزل طرازی - که خودسازی به است از خانه سازی

شماره ۴۲۴: گر می نمی ستانی ای زاهد ریایی - بستان ز چشم ساقی پیمانه خدایی

شماره ۴۲۵: در حریمی که لب خود به شکرخنده گشایی - از لب بام کنند اهل هوس بوسه ربایی

شماره ۴۲۶: در بسته حجاب بود گرچه گلشنش - تکلیف بوسه است دهن غنچه کردنش

شماره ۴۲۷: بر گردن است خون دو صد کشته چون منش - خون خوردن است بوسه گرفتن ز گردنش

شماره ۴۲۸: ماهی که عرض می دهد از فلس، مال خویش - محضر کند درست به خون حلال خویش

شماره ۴۲۹: از کرم آن کس که شهرت است مرادش - کاسه دریوزه است دست گشادش

شماره ۴۳۰: چون آتش است رغبت بی منتهای حرص - کز سوختن زیاده شود اشتهای حرص

شماره ۴۳۱: با قد خم گشته روگردان مشو از راه حق - بر در دیگر مزن این حلقه جز درگاه حق

شماره ۴۳۲: بی فسادی نیست گر رو در صلاح آرند خلق - بهر خواب روز، شب را زنده می دارند خلق

شماره ۴۳۳: مرو از راه به احسان خسیسانه خلق - که گلوگیرتر از دام بود دانه خلق

شماره ۴۳۴: نیست از گرد مذلت متواضع را باک - هیچ کس پشت کمان را نرسانده است به خاک

شماره ۴۳۵: برات رزق ترا از زراعت ایزد پاک - به خط سبز نوشته است بر صحیفه خاک

شماره ۴۳۶: می کند عیب نمایان را هنرپرور کمال - تنگ چشمی می شود در دانه گوهر کمال

شماره ۴۳۷: روزگاری شد دل افسرده دارم در بغل - جای دل چون لاله خون مرده دارم در بغل

شماره ۴۳۸: هر که را از سایلان ناشاد می سازد بخیل - در حقیقت بنده ای آزاد می سازد بخیل

شماره ۴۳۹: هر که از لاغری انگشت نما شد چو هلال - چون مه بدر رسد زود به معراج کمال

شماره ۴۴۰: تن گران و جان نزار و دل کباب است از طعام - غفلت از خواب است و خواب از آب و آب است از طعام

شماره ۴۴۱: لازم یکدیگر افتاده است ناکامی و کام - بیشتر از فصل ها در فصل گل باشد زکام

شماره ۴۴۲: حرص کرد از دعوی فقر و فنا شرمنده ام - بخیه از دندان سگ دارد لباس ژنده ام

شماره ۴۴۳: می چکد چون شمع آتش از زبان خامه ام - می کشد بر سیخ مرغ نامه بر را نامه ام

شماره ۴۴۴: اشک خونین بس که زد جوش از دل دیوانه‌ام - چون نگین هموار شد با فرش، سقف خانه‌ام

شماره ۴۴۵: ناز آن لبها ز خط از قدردانی می کشم - از سیاهی ناز آب زندگانی می کشم

شماره ۴۴۶: گرچه در راه سخن کرده است از سر پا قلم - سرنیارد کرد از خجلت همان بالا قلم

شماره ۴۴۷: از خموشی ما ز دست هرزه نالان رسته ایم - ما در منزل به روی خود ز بیرون بسته ایم

شماره ۴۴۸: ما به رنجش اکتفا از تندخویان کرده ایم - ما به پشت کار صلح از زشت رویان کرده ایم

شماره ۴۴۹: غم به آه از سینه افگار برمی آوریم - ما به نیش عقرب از دل خار برمی آوریم

شماره ۴۵۰: چند دل ز اندیشه بیش و کم روزی خوریم؟ - دیگران روزی خورند و ما غم روزی خوریم

شماره ۴۵۱: بر زمین خط از خیال سرو قدی می کشیم - اول مشق جنون ماست، مدی می کشیم

شماره ۴۵۲: کجا شور قیامت تلخ سازد خواب شیرینم؟ - که پای سیل می‌آید به سنگ از خواب سنگینم

شماره ۴۵۳: ما نه امروز ز گلگشت چمن سیر شدیم - غنچه بودیم درین باغ که دلگیر شدیم

شماره ۴۵۴: چنان که جمله عبادات از وضوست تمام - وجود آدم خاکی به آبروست تمام

شماره ۴۵۵: نجست ناوک آهی درست از شستم - به غبغب هدفی آشنا نشد دستم

شماره ۴۵۶: مرا که هست میسر سبو به دوش کشم - چرا کباده خمیازه تا به گوش کشم؟

شماره ۴۵۷: به دست چون شکن زلف او شمار کنم - مگر ز عقده دل سبحه اختیار کنم

شماره ۴۵۸: کجاست مشت زری تا چو گل به باد دهیم - گهر کجاست که ریزش به ابر یاد دهیم

شماره ۴۵۹: دل را ز زلف آن بت پرفن گرفته ام - این سنگ را ز چنگ فلاخن گرفته ام

شماره ۴۶۰: از بس که بی گمان به در دل رسیده ام - باور نمی کنم که به منزل رسیده ام

شماره ۴۶۱: جان دگر ز بوسه دلدار یافتم - عمر دوباره از دو لب یار یافتم

شماره ۴۶۲: از جلوه ات ز هوش من زار می روم - چندان که می روی تو من از کار می روم

شماره ۴۶۳: ما در جهان قرار اقامت نداده ایم - چون سرو سالهاست به یک پا ستاده ایم

شماره ۴۶۴: ز اهل کرم به هند کسی را ندیده ایم - از طوطیان کریم کریمی شنیده ایم!

شماره ۴۶۵: پیوسته ما ز فکر دو عالم مشوشیم - ما از دو خانه همچو کمان در کشاکشیم

شماره ۴۶۶: ما آبروی فقر به گوهر نمی دهیم - سد رمق به ملک سکندر نمی دهیم

شماره ۴۶۷: طرفی ز نهال قد آن شوخ نبستم - در سایه نخلی که نشاندم ننشستم

شماره ۴۶۸: از دل نبرد زنگ الم باد بهارم - چون گرد یتیمی است زمین گیر غبارم

شماره ۴۶۹: ما از لب خامش ز سخن داد گرفتیم - با شیشه سربسته پریزاد گرفتیم

شماره ۴۷۰: ما همچو شرر تلخی غربت نکشیدیم - در نقطه آغاز به انجام رسیدیم

شماره ۴۷۱: یک دم که به کف باده گلرنگ نداریم - بر چهره چو مینای تهی، رنگ نداریم

شماره ۴۷۲: ز تن عضوی بود دلهای خودکام - که رنگ برگ دارد میوه خام

شماره ۴۷۳: روی خوبت زنگ خودبینی زدود از گل‌رخان - کار صیقل کرد این آیینه با آهن‌دلان

شماره ۴۷۴: حلقه هر در مشو با قامت همچون کمان - تا نگردی تیرباران ملامت را نشان

شماره ۴۷۵: نوش‌ها درج است در نیش عتاب‌آلودگان - پشه دارد حق بیداری به خواب‌آلودگان

شماره ۴۷۶: عیب دنیا را نمی‌بینند کوته‌دیدگان - گرچه بی‌پرده است در چشم نظر پوشیدگان

شماره ۴۷۷: دل چو روشن گشت در غمخانه دنیا ممان - خرمن خود را چو کردی پاک در صحرا ممان

شماره ۴۷۸: شد چو سوزن خشک، خار از قرب گل‌پیراهنان - رنج باریک آورد آمیزش سیمین‌تنان

شماره ۴۷۹: کار صوفی چیست، خاطر را مصفا ساختن - از قبول نقش‌ها آیینه را پرداختن

شماره ۴۸۰: هست با قد دو تا برگ اقامت ساختن - زیر دیوار شکسته رخت خواب انداختن

شماره ۴۸۱: می کند آتش زبان دفع گزند خویشتن - مصرع برجسته خود باشد سپند خویشتن

شماره ۴۸۲: تا کی از عمامه خواهی کوس دانایی زدن؟ - بر سر بازار شهرت طبل رسوایی زدن

شماره ۴۸۳: با دل پر خون برون زان زلف شبگون آمدن - هست با دست تهی از هند بیرون آمدن

شماره ۴۸۴: روی از عالم بگردان، روی در دیوار کن - وضع ناهموار عالم را به خود هموار کن

شماره ۴۸۵: شانه در خط معنبر ای صنم داخل مکن - در خط استاد، بی موجب قلم داخل مکن

شماره ۴۸۶: در تلاش آفرین افکار خود رنگین مکن - گوش خود را کاسه دریوزه تحسین مکن

شماره ۴۸۷: فارغ است از دیو مردم خاطر آزاد من - نیست از جوش پری ره در خیال آباد من

شماره ۴۸۸: در جوهر نهفته من سرسری مبین - آیینه ام، به جامه خاکستری مبین

شماره ۴۸۹: به هیچ جا نرسد زهد خشک صومعه داران - که پای آبله دارست دست سبحه شماران

شماره ۴۹۰: چون برآید دل ز قید زلف عنبرفام او؟ - دانه می گردد گره در حلقه های دام او

شماره ۴۹۱: هر چه بخشد عالم ناساز می گیرد ز تو - غیر عبرت هر چه گیری باز می گیرد ز تو

شماره ۴۹۲: گر شود گویا به ذکر حق لب خندان تو - مصحف ناطق شود سی پاره دندان تو

شماره ۴۹۳: بس که سرزد شکوه رزق از لب گویای تو - شد دل گندم دو نیم از بدگمانی های تو

شماره ۴۹۴: قامت او چون شود در بوستان همدوش سرو - حلقه ها از طوق قمری می کشد در گوش سرو

شماره ۴۹۵: زینهار از درد و داغ عشق روگردان مشو - بر چراغان تجلی آستین افشان مشو

شماره ۴۹۶: پریزادی است دست آموز زلف مشکبار او - که یک دم بر زمین ننشیند از دوش و کنار او

شماره ۴۹۷: یکی صد شد ز خط کیفیت چشم خراب تو - مگر خط می کند بیهوشدارو در شراب تو؟

شماره ۴۹۸: کجا سرپنجه خورشید گیرد جای دست تو؟ - به غیر از بهله دستی نیست بر بالای دست تو

شماره ۴۹۹: شکر را نی به ناخن می کند دشنام تلخ تو - به شور حشر چشمک می زند بادام تلخ تو

شماره ۵۰۰: سرونازی که منم محو رخ انور او - هاله مه شود آغوش ز سیمین بر او

شماره ۵۰۱: می چکد بوسه ز لعل لب میخواره تو - می زند خون هوس جوش ز نظاره تو

شماره ۵۰۲: اگر چه لاله طورست روی روشن او - چراغ روز بود با بیاض گردن او

شماره ۵۰۳: ز انفعال خرام تو آب گردد سرو - ز طوق فاخته پا در رکاب گردد سرو

شماره ۵۰۴: صد پرده شوخ‌تر بود از چشم خال تو - این نافه پیش پیش دود از غزال تو

شماره ۵۰۵: خرقه بر دوشان از فرزند و زن بگسیخته - شوره پشتانند از بار گران بگریخته

شماره ۵۰۶: در علم ظاهری چه کنی عمر خود تباه؟ - دل را سفید کن، چه ورق می کنی سیاه؟

شماره ۵۰۷: ز ذکر جهر مکن منع صوفیان لله - که عاشقند به بانگ بلند برالله

شماره ۵۰۸: از اشک برد راه به کوی تو نظاره - در بحر کند سیر معلم به ستاره

شماره ۵۰۹: زان لب نتوان کرد به دشنام کناره - تیغ دو دم اوست مرا عمر دوباره

شماره ۵۱۰: چند غم از دل به اشک لاله‌گون شوید کسی؟ - تا به کی از ساده‌لوحی خون به خون شوید کسی؟

شماره ۵۱۱: ای ز خاک افتادگان کاکلت سنبل یکی - از هواداران رخسارت نسیم گل یکی

شماره ۵۱۲: قد رعنای ترا تا دید، از شرمندگی - قمریان را سرو شد سوهان طوق بندگی

شماره ۵۱۳: خون تاک از شوق می‌جوشد اگر ساغر زنی - غنچه شادی مرگ می‌گردد اگر بر سر زنی

شماره ۵۱۴: این که زاهد کرد پهلوی خود از دنیا تهی - کاش در پای گلی می‌کرد یک مینا تهی

شماره ۵۱۵: خضاب تازه‌ای هردم به روی کار می‌آری - شدی پیر و همان دست از سیه‌کاری نمی‌داری

شماره ۵۱۶: میم در جام، اخگر در گریبان است پنداری - گلم در دست، آتش در نیستان است پنداری

شماره ۵۱۷: گرفتم سال را پنهان کنی، با مو چه می‌سازی؟ - گرفتم موی را کردی سیه، با رو چه می‌سازی؟

شماره ۵۱۸: ز مستی دیگران را می‌کنی تکلیف می نوشی - به عیب دیگران خواهی که عیب خویش را پوشی