حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱ (در بازگشت از سفر حج): واحسرتا که جدا شدم از خانه خدا

غرل شماره ۲: وام بگرفتم به صد جان گرد نعلین ترا

غزل شماره ۳: به معمار غمت نو ساختم ویرانه خود را

غزل شماره ۴: جز تو سرمایه جان نیست مرا

غزل شماره ۵: چنان ببریدی آخر رشته‌های آشنایی را

غزل شماره ۶: می‌رسد گر شوی تو دور از ما

غزل شماره ۷: ای گل رویت بود مژگان به چشمم خارها

غزل شماره ۸: الهی تا به کی مرغ دل اندر دام کاکل‌ها

غزل شماره ۹: ای به قد سرو و به عارض همچو ب و د و ر (با و دال و را)

غزل شماره ۱۰: مجمر سینه ز دوریت به تاب است امشب

غزل شماره ۱۱: جای جانان است اینجا مایه جانم کجاست

غزل شماره ۱۲: بی روی توام ای مه نو خانه خراب

غزل شماره ۱۳: ز رشک سرو قدت سرو پای در خاک است

غزل شماره ۱۴: گرچه اسباب طرب پیش من امشب نه کم است

غزل شماره ۱۵: هرگز ترحمی به من مبتلات نیست

غزل شماره ۱۶: گرچه اسباب طرب پیش من امشب نه کم است

غزل شماره ۱۷: رو به محراب دو ابرویت عبث کردم عبث

غزل شماره ۱۸: این چه نام است کزو سکه دین یافت رواج

غزل شماره ۱۹: ای شده در دور لعلت تازه ایام مسیح

غزل شماره ۲۰: ای تاب ز آفتاب ربوده ز تاب رخ

غزل شماره ۲۱: کیست این کز نگهی رهزن صد جان باشد

غزل شماره ۲۲: به اکسیر وحیل هر خاک راهی زر نخواهد شد

غزل شماره ۲۳: جانا بیا که بی تو جهان جمله واله شد

غزل شماره ۲۴: سایه این خرگه نیلی کرا مامن بود

غزل شماره ۲۵: جان به استقبال جانان می‌رود

غزل شماره ۲۶: مژده ای یعقوب دل کان یوسف کنعان رسید

غزل شماره ۲۷: سوگند به خالی ز رخت گشته پدید

غزل شماره ۲۸: ای به امید وصالت تلخی هجران لذیذ

غزل شماره ۲۹: ندارد هیچ کس یاری چو یار من همایون فر

غزل شماره ۳۰: روزم از هجران شب دیجور شد بار دگر

غزل شماره ۳۱: دل پراکنده شد از یاد دلارامی باز

غزل شماره ۳۲: بازم افتاد به دل داغ نگاری که مپرس

غزل شماره ۳۳: مرد از هجر روی تو ای نازنین فریاد رس

غزل شماره ۳۴: بنازم نازنینی را که شد از عکس رخسارش

غزل شماره ۳۵: ز شوقت شمع چون پروانه رقاص

غزل شماره ۳۶: ای ز گلزار جهان شمشاد دلجویت غرض

غزل شماره ۳۷: خدایا جز تو ما را نیست حافظ

غزل شماره ۳۸: عمر شد در کار ناهموار بر باد ای دریغ

غزل شماره ۳۹: ای که رویت را بود بر مهر تابان صد شرف

غزل شماره ۴۰: باز شد دل به درون نائره افروز فراق

غزل شماره ۴۱: الا ای جامه صبر از غمت چاک

غزل شماره ۴۲: ای مه و خورشید از رخشنده رخسارت خجل

غزل شماره ۴۳: به چوگان قضا بادا شکسته دست چوگانم

غزل شماره ۴۴: ز سودای خود ار خطی به کلک شوق بنشانم

غزل شماره ۴۵: از بس که ز صهبای هوس بیخود و مستم

غزل شماره ۴۶: عاشق و مست و خراب کیستم

غزل شماره ۴۷: چه دولت بود یارب دوش من در خواب می‌دیدم

غزل شماره ۴۸: جانا خدا گواست ز دوریت ققنسم

غزل شماره ۴۹: چون کنی از لعل لب میل شکر ریختن

غزل شماره ۵۰: نشتر فولاد یا مژگان دلدار است این

غزل شماره ۵۱: خسروی دارم که کرده درگه مهمیز او

غزل شماره ۵۲: ای از گل رخسارت خون خورده گل مینو

غزل شماره ۵۳: ای گشته چو مجنونم در عشق تو افسانه

غزل شماره ۵۴: ای زلف تو ماه را نقابی

غزل شماره ۵۵: عزیز اگر ز روی غمگساری

غزل شماره ۵۶: هر دم به گوشم آید از سوز دل صدایی