حرف آخر قافیه

شماره ۱: ای دوست مرانم ز در خویش خدا را

شماره ۲: بگوی زاهد خودبین بادپیما را

شماره ۳: دل بی تو تمنا نکند کوی منا را

شماره ۴: آتش عشقم بسوخت خرقه طامات را

شماره ۵: یا میکده را دربند این رند شرابی را

شماره ۶: بر باد فنا تا ندهی گرد خودی را

شماره ۷: تا نشوئید به می دفتر دانایی را

شماره ۸: از باده مست گشت بت می‌پرست ما

شماره ۹: گردون چو زد لوای ولایت به بام ما

شماره ۱۰: لبریز تا ز باده نگردید جام ما

شماره ۱۱: باز آهنگ جنون کردیم ما

شماره ۱۲: از یک خروش یا رب شب زنده‌دارها

شماره ۱۳: بشنو ز ما که تجربه کردیم سال‌ها

شماره ۱۴: ز دست عقل به رنجم بیار جام شراب

شماره ۱۵: عشق به یک سو فکند پرده چو از روی ذات

شماره ۱۶: هر دلی کز تو شود غمزده، آن دل شاد است

شماره ۱۷: به کیش اهل حقیقت کسی که درویش است

شماره ۱۸: بر آنکه مرید می و معشوقه و جام است

شماره ۱۹: مقصد من، خواجه، مولای من است

شماره ۲۰: تا سر زلف پریشان تو چین در چین است

شماره ۲۱: محرم راز خدایی دل دیوانه ماست

شماره ۲۲: می ناچشیده حالت مستانت آرزوست؟

شماره ۲۳: زاهد نشسته دست ز تن جانت آرزوست؟

شماره ۲۴: دوشینه سخن از خم آن زلف دوتا رفت

شماره ۲۵: چو پوست تخت من است و کلاه پشمین تاج

شماره ۲۶: دلی که در خم آن زلف تابدار افتاد

شماره ۲۷: خواجه آن روز که از بندگی آزادم کرد

شماره ۲۸: پیش تیر نگهش سینه سپر خواهم کرد

شماره ۲۹: بعد از این خدمت آن سرو روان خواهم کرد

شماره ۳۰: ترک من از خانه بی‌حجاب برآمد

شماره ۳۱: هر که از تن بگذرد جانش دهند

شماره ۳۲: تا زنگ سیه ز آینه دل نزداید

شماره ۳۳: می خور که هر که می نخورد فصل نوبهار

شماره ۳۴: دیوانه کرده است مرا عشق روی یار

شماره ۳۵: مگر شد سینه‌ام شب وادی طور

شماره ۳۶: هرکه آیین حقیقت نشناسد ز مجاز

شماره ۳۷: زاهد خودپرست کو تا که ز خود رهانمش

شماره ۳۸: آنکه هر دم زندم ناوک غم بر دل ریش

شماره ۳۹: کردیم عاقبت وطن اندر دیار عشق

شماره ۴۰: شد بر فراز مسند دل باز شاه عشق

شماره ۴۱: آنکه ناید به دلش رحم ز بیماری دل

شماره ۴۲: شکست گر دلت از کس مرنج ای عاقل

شماره ۴۳: تا چند سرگران ز مدار جهان شوم

شماره ۴۴: ما سال‌ها مجاور میخانه بوده‌ایم

شماره ۴۵: منت خدای را که خدا را شناختیم

شماره ۴۶: با توسن خیال به هر سو شتافتیم

شماره ۴۷: دی مغبچه‌ای گفت که ما مظهر یاریم

شماره ۴۸: گفتگوی زاهد از علم است و ظن

شماره ۴۹: خیز و رو آور به معراج یقین

شماره ۵۰: ز خود گذشتم و گشتم ز پای تا سر او

شماره ۵۱: به عقل غره مشو تند پا منه در راه

شماره ۵۲: از آن می شفقی رنگ یک دو جامم ده

شماره ۵۳: رخی چو لاله و زلفی چو مشک تر داری

شماره ۵۴: یا شب افغان شبی یا سحر آه سحری

شماره ۵۵: ز نام بهره نبردیم غیر بدنامی

شماره ۵۶: یار اگر با ما ز راه لطف بنشیند دمی

شماره ۵۷: صحبت دوستان روحانی

شماره ۵۸: رسید موسم پیری گذشت دور جوانی

شماره ۵۹: به من فرمود پیر راه بینی

شماره ۶۰: یاس را هرگز مباد ای دوست در دل ره دهی