حرف آخر قافیه

شماره ۱: جنونی کو که از قید خرد بیرون کشم پا را

شماره ۲: میار ای بخت بهر غرق ما در شور دریا را

شماره ۳: تهی کن ایدل از پرورده خود زود پهلو را

شماره ۴: تواند صورتی دادن شبیه آن پریرو را

شماره ۵: دمی که یار گذارد قدم بخانه ما

شماره ۶: ز روی ماه سیاهی به نور ماه نرفت

شماره ۷: در معرکه صد زخم رسد گر بتن ما

شماره ۸: گفتگو یکرنگ نبود عاقل و هشیار را

شماره ۹: چشم ما روشن شد از خاک در میخانه‌ها

شماره ۱۰: ما بلبلان بلند نسازیم خانه را

شماره ۱۱: نماید حکمتش چون در شفابخشی ید بیضا

شماره ۱۲: شد ختم بر حدیث تو آخر بیان ما

شماره ۱۳: اگر میدید با هم اتحاد بلبل و گل را

شماره ۱۴: به مردم می‌کند نرگس ز هر جانب اشارت‌ها

شماره ۱۵: بی نشانی دارد آزاد از بلا وارسته را

شماره ۱۶: چسان کنم دم بسمل بلند افغان را

شماره ۱۷: پیش بین بر خصم در تدبیر سبقت میبرد

شماره ۱۸: سفر چگونه کنی از دیار خاطرها

شماره ۱۹: امروز منم شهره عالم ز نحیفی

شماره ۲۰: شب که سازد غم آغوش تو بی تاب مرا

شماره ۲۱: جانرا بکوی دوست روان میکنیم ما

شماره ۲۲: یک سحر از درم ای دولت بیدار بیا

شماره ۲۳: ز نقش پای تو گل ها شکفته قالی را

شماره ۲۴: بر زمین پیوسته می بینیم زلف یار را

شماره ۲۵: فتد در خانه زین چون گذار آن لعبت چین را

شماره ۲۶: می کند روشن خیال مهر رویش سینه را

شماره ۲۷: اعتمادی نیست بر گردون که در وقت بنا

شماره ۲۸: فروغ شعله ادراک در پیریست کم پیدا

شماره ۲۹: بیوجه مدان جاهلی ما که ز استاد

شماره ۳۰: ساقی بجام ریز می پرتگال را

شماره ۳۱: تن ساخته پابند درین مرحله جان را

شماره ۳۲: هر که پابند وطن شد میکشد آزارها

شماره ۳۳: در عمر بس بود دم سردی غذای ما

شماره ۳۴: بچشمم آب و رنگی نیست خوان پادشاهانرا

شماره ۳۵: بریزش زیر بار خود در آور ساده لوحان را

شماره ۳۶: حاجت از حد چو رود دست دهد استغنا

شماره ۳۷: گرم رو مانند شمعم بس که در راه فنا

شماره ۳۸: رفت مانند شیشه ساعت

شماره ۳۹: تاک شد زنجیر پایم تا کشیدم باده را

شماره ۴۰: هلال نیست که ناخن زده ست بر دل چرخ

شماره ۴۱: معذورم ار ز خانه نباشد خبر مرا

شماره ۴۲: بتوسن تو رساند فلک شتاب مرا

شماره ۴۳: کرد سر با نامه آن ماه قاصد راه را

شماره ۴۴: صفای حسن بتان می تراود از دل ما

شماره ۴۵: گل آمیزش منعم مدان جز داغ محرومی

شماره ۴۶: نجات از قید و محنت نیست ارباب تلون را

شماره ۴۷: اضطرابی طرفه در راه فنا داریم ما

شماره ۴۸: هشیار درین نشه دمی نیست دل ما

شماره ۴۹: نقصان ما بود گل حسن کمال ما

شماره ۵۰: خبر می آورد گاهی ز کوی دوست مجنون را

شماره ۵۱: غیر زلفت که پریشان شده در ماتم ما

شماره ۵۲: میکند ویران تمول خانه معمور را

شماره ۵۳: کوی جانان که هست جان آنجا

شماره ۵۴: جهان تمام مسخر ز جام شد جم را

شماره ۵۵: نیست حاجت که بگیرند به زر آینه را

شماره ۵۶: آزاده ام ز قید زمین چون نهال شمع

شماره ۵۷: ز شوخی بس که در پرواز بینم هر نفس گل را

شماره ۵۸: فارغ بود از آفت گیتی دل روشن

شماره ۵۹: گر کند تار نفس را رشته سوزن مسیح

شماره ۶۰: خوش آن سالک که گیرد پیش راه دلستانی را

شماره ۶۱: خاک پای همه کس هر که شد از روی نیاز

شماره ۶۲: تا تو رفتی کس دگر ننشست در پهلوی ما

شماره ۶۳: ضعف طالع بین که آخر همچو عکس آیینه

شماره ۶۴: از ناز چو پوشی رخ آیینه نما را

شماره ۶۵: سخن مهر خموشی بر نمی دارد زبانش را

شماره ۶۶: ندید کس کمر تنگ دلستان تو را

شماره ۶۷: خوشم که ضعف چنان کرد روشناس مرا

شماره ۶۸: نتوان برد ز دشمن به تواضع جان را

شماره ۶۹: مشاطه خون مکن جگر مشک ناب را

شماره ۷۰: ز درد عشق ضعیف است بس که پیکر ما

شماره ۷۱: تشنه پابوس خود زین بیش مگذار آب را

شماره ۷۲: گریه عجز ملایم کند آن سرکش را

شماره ۷۳: بس که برد از هوش فکر آن رخ نیکو مرا

شماره ۷۴: محنت کجا ز سردی دی می کشیم ما

شماره ۷۵: بیا بلبل ببین در پرده ی گل آفتابی را

شماره ۷۶: همچو سوزن دایم از پوشش گریزانیم ما

شماره ۷۷: تا بخت واژگون شد معمار خانه ی ما

شماره ۷۸: آتش می تیز سازد شعله ی آواز را

شماره ۷۹: خرق عادت کی به کار آید دل افسرده را

شماره ۸۰: تا تو رفتی می ندارد کار با مینای ما

شماره ۸۱: می پرد از اشتیاق سیل ای معمار ما

شماره ۸۲: بر سر غیرت چو دید آن ابروی خونریز را

شماره ۸۳: در دلدار وا کردم رقیبم شد دچار آنجا

شماره ۸۴: خمار صاف از درد بهر تو کرد می را

شماره ۸۵: زور می تا هست کی افتاده می باشیم ما

شماره ۸۶: تابوت مرده دوش هشیار کرد ما را

شماره ۸۷: هست زهرآب فنا صهبای ما

شماره ۸۸: نرنجی گر ز طبعم در شکایت جسته معنی ها

شماره ۸۹: کند گر خودنما چون مه سواد صفحه روشن

شماره ۹۰: خویش را با که بسنجیم غنی در سبکی

شماره ۹۱: خویش را با که بسنجیم غنی در سبکی

شماره ۹۲: بس که بی زلف بتان دست زدم بر زانو

شماره ۹۳: حسن جمال ذاتی ات دشمن زیب عارضی

شماره ۹۴: صیاد ما چو ترکش پر تیر می کند

شماره ۹۵: شمع فانوس نیم لیک ز بی سامانی

شماره ۹۶: از ره وارستگی پیوسته همچون گرد باد

شماره ۹۷: پیرو ما شو که همچون خامه در راه سخن

شماره ۹۸: صاحب سخن نجنبد از بهر قوت از جا

شماره ۹۹: نیست باری در جهان سنگین تر از بار وجود

شماره ۱۰۰: شب فراق تو ای آفتاب عالمتاب

شماره ۱۰۱: پیریم نیست چهره زرباف باب ما

شماره ۱۰۲: چون شکست دست و پایم مرهمی دیگر نداشت

شماره ۱۰۳: زنهار چشم خود را بر دست کس ندوزی

شماره ۱۰۴: به میل سرمه ماند پیش آن مه شمع کافوری

شماره ۱۰۵: مگذار از قلمرو تقدیر پا برون

شماره ۱۰۶: وضع ملایم بود تیغ زبان را سپر

شماره ۱۰۷: تا دم از همسری زلف تو زد

شماره ۱۰۸: شده چشم سگان کوی جانان چار از شوقش

شماره ۱۰۹: با سیه بختان بتان را التفاتی دیگر است

شماره ۱۱۰: اشعار آبدارم تا شد محیط عالم

شماره ۱۱۱: بستر عشق است اینجا مرد می بازد جگر

شماره ۱۱۲: شود آسوده گر یکجا کند دیوانه پا قائم

شماره ۱۱۳: پروانه گو بمیر ز غیرت که شمع را

شماره ۱۱۴: امشب نفسی زمزمه داشت مغنی

شماره ۱۱۵: تا توانی عاشق معشوق هر جایی مشو

شماره ۱۱۶: گرد کین شد دوستان را سد راه التفات

شماره ۱۱۷: در موسم بهار چو نرگس ز شوق می

شماره ۱۱۸: صورت معشوق هر جا جلوه گر گردد خوشست

شماره ۱۱۹: کلبه ام را طاقت بار گران بام نیست

شماره ۱۲۰: مرگ گوارا شود موی چو گردد سفید

شماره ۱۲۱: تا وصف قد نازک او پیش گرفته

شماره ۱۲۲: ملایم می شود در گفتگو هر کس که کامل شد

شماره ۱۲۳: جامم به غیر کاسه زانوی فکر نیست

شماره ۱۲۴: تو نونهالی و ما همچو ریشه ایم تو را

شماره ۱۲۵: ما باده عتاب ز لعل تو می کشیم

شماره ۱۲۶: به چشم کم مبین در نامه اعمال ما زاهد

شماره ۱۲۷: بس که جانش بر لب از رنج خمار می رسید

شماره ۱۲۸: گر نباشد گل به فرق ما چو گلبن گو مباش

شماره ۱۲۹: آدمی در عهد پیری بی خرد گردد غنی