حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱: صدشکر گو‌یم هر زمان هم‌ چنگ را هم‌ جام را

غزل شماره ۲: زین پس به کار ناید رطل و سبو مرا

غزل شماره ۳: کنون که برگ و نوا نیست باغ و بستان را

غزل شماره ۴: ضحاک ‌وار کشته بسی بی گناه را

غزل شماره ۵: حیران کند جمال تو ماه دو هفته را

غزل شماره ۶: چه شیرین گفت خسرو این عبارت

غزل شماره ۷: ز ما صد جان وز آن لب یک عبارت

غزل شماره ۸: دامن وصل تو گر افتد به دست

غزل شماره ۹: که بود آن ترک خون ‌آشام سرمست

غزل شماره ۱۰: دل دیوانه که خود را به سر زلف تو بستست

غزل شماره ۱۱: قوت من باده قوتم یارست

غزل شماره ۱۲: دل هرجایی من آفت جانست و تنست

غزل شماره ۱۳: چه غم ز بی‌کلهی کآ‌سمان کلاه منست

غزل شماره ۱۴: اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست

غزل شماره ۱۵: آن نه رویست که یک باغ‌ گل و نسرینست

غزل شماره ۱۶: زنده جاوید کیست کشته شمشیر دوست

غزل شماره ۱۷: به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست

غزل شماره ۱۸: یارکی مراست رند و بذله گو

غزل شماره ۱۹: دوش‌ رندی خلوتی‌ خوش خالی از اغیار داشت

غزل شماره ۲۰: سخن از بوسه آن لعل لب نوش افتاد

غزل شماره ۲۱: دل شکسته من آهش ار اثر دارد

غزل شماره ۲۲: مرا شوخیست شیرین‌لب که ‌رنگ نیشکر دارد

غزل شماره ۲۳: غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد

غزل شماره ۲۴: دل تو خاره و جسمت حریر را ماند

غزل شماره ۲۵: رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند

غزل شماره ۲۶: نگار سرو قد من چو عزم باغ کند

غزل شماره ۲۷: لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند

غزل شماره ۲۸: ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می‌کند

غزل شماره ۲۹: طالع مسعود چیست طلعت محمود

غزل شماره ۳۰: شب دوشین‌ که مرا لب به لب نوشین بود

غزل شماره ۳۱: هر جا حکایت از صنمی دلربا رود

غزل شماره ۳۲: خلق را قصه حسن پری از یاد رود

غزل شماره ۳۳: مست‌ و بیخود سروناز من به‌ صحرا می‌رود

غزل شماره ۳۴: دولت آنست که از در صنمی تازه درآید

غزل شماره ۳۵: ماه من از زلف چون گره بگشاید

غزل شماره ۳۶: چونست که اسماعیل هرگه به خروش آید

غزل شماره ۳۷: ای شیخ چه دل نهی به دستار

غزل شماره ۳۸: دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار

غزل شماره ۳۹: واقفی ای پیک چون ز حال دل زار

غزل شماره ۴۰: هرکس به هوای جان گرفتار

غزل شماره ۴۱: ای حسن تو چون فتنه چشم تو جهانگیر

غزل شماره ۴۲: ای زلف تو چون خاطر عشاق مشوش

غزل شماره ۴۳: پیر مغان جام میم داد دوش

غزل شماره ۴۴: لحن اسماعیل و رویش آفت چشمست و گوش

غزل شماره ۴۵: تا به شکار رفته‌ای گشته دلم شکار غم

غزل شماره ۴۶: نه تو دست عهد دادی که ز مهر سر نتابم

غزل شماره ۴۷: به جرم عشق تو گر می‌زنند بر دارم

غزل شماره ۴۸: دست در حلقه آن طره پرچین دارم

غزل شماره ۴۹: بکش ار کشی به تیغم، بزن ار زنی به تیرم

غزل شماره ۵۰: ز بس که هجر تو لاغر میان بکاست تنم

غزل شماره ۵۱: دی من و محمود در وثاق نشستیم

غزل شماره ۵۲: بس رنج در آماجگه عشق تو بردیم

غزل شماره ۵۳: واجب نبود دل به بتی بیهده بستن

غزل شماره ۵۴: نکو نبود به یکبار ترک ما گفتن

غزل شماره ۵۵: آن سنگدل که شیشه جانهاست جای او

غزل شماره ۵۶: ای آفتاب بنده تابنده رای تو

غزل شماره ۵۷: قاصدی کو تا فرستم سوی تو

غزل شماره ۵۸: یارکی هست مرا به لطافت ملکو

غزل شماره ۵۹: دلم به‌ زلف تو عهدی که بسته بود شکستی

غزل شماره ۶۰: ای تیره زلف درهم ای نافه تتاری

غزل شماره ۶۱: بتا ز دست ببردی دلم به طراری

غزل شماره ۶۲: مگر دریچه نوری تو یا نتیجه حوری

غزل شماره ۶۳: گر به تیغم بکشی زار و به خونم بکشی

غزل شماره ۶۴: به رنگ و بوی جهانی نه بلکه بهتر از آنی

غزل شماره ۶۵: دلا بیا بشنو از حکیم قاآنی

غزل شماره ۶۶: گرم ز لطف بخوانی ورم به قهر برانی

غزل شماره ۶۷: دوست دارم که مرا در بر خود بنشانی

غزل شماره ۶۸: ای شوخ نازپرور آشوب عقل و دینی

غزل شماره ۶۹: ای روی تو فرخنده‌ترین صنع الهی

غزل شماره ۷۰: دلبران اخترند و تو ماهی

غزل شماره ۷۱: به هر چه وصف نمایم ترا به زیبایی

غزل شماره ۷۲: تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یکتایی

غزل شماره ۷۳: تو را رسمست اول دلربایی

غزل شماره ۷۴: نامدی دوش و دلم تنگ شد از تنهایی

غزل شماره ۷۵: این چه حالست که از سرکله انداخته‌ای

غزل شماره ۷۶: دارم نگار سنگدل سیم سینه‌ای