حرف آخر قافیه

شماره ۱ - قصیده ای است در تبریک ورود ولی عهد از طهران به تبریز: این طارم فرخنده که پیداست زبیدا - بالاتر و والاتر از این گنبد خضرا

شماره ۲ - در مدح و اندرز ولی عهد: ای خسرو فرخنده که گردنده به حکمت - دور شب و روزست مدار مه و سال است

شماره ۳ - در هجو و نکوهش آصف الدوله و سایر سرداران قشون پس از شکست و فرار از جنگ روس: بگریز به هنگام که هنگام گریزست - رو در پی جان باش که جان سخت عزیزست

شماره ۴ - خطاب به نایب السلطنه: امروز که با شاه جهان ماه جهان است - روز رمضان نیست که رو بر رمضان است

شماره ۵ - جواب قطعه نواب عبدالله میرزای دارا که از جانب نایب السلطنه نوشته: ای بلند اختر برادر کاین ستم گر آسمان - دست خود را از گزند جاه تو کوتاه یافت

شماره ۶ - قصیده است در فتح قلعه خبوشان مشهور به قوچان : موت و حیاتی که خیر خلق زمین است - زندگی آصف است و مرگ امین است

شماره ۷ - خطاب به ولی عهد: تو گنج خویش پسندی خراب و ملک آباد - فسانه که شگفت آورد فسانه تست

شماره ۸ - در تهنیت یکی از فتوحات ولی عهد در جنگ روس: خواب بس ای بخت خفته شب به سر آمد - خیز که صبح است و آفتاب برآمد

شماره ۹ - در نکوهش حاجی میرزا آقاسی: زاهد چه بلائی تو که این رشته تسبیح - از دست تو سوراخ به سوراخ گریزد

شماره ۱۰ - اندرز به دوستی مزاحم: مخدوم من ای آن که مرا در همه عالم - مانند تو یک یار وفادار نباشد

شماره ۱۱ - قطعه ای است که قائم مقام از جانب میرزاذره گفته: خسروا! ای آن که خدام درت از یک نظر - ذره را برتر ز خورشید جهان آرا کنند

شماره ۱۲ - در وصف فروردین و ستایش ولی عهد: باز باغ از فر فرودین جوان شد - گلستان چون روی یار دل ستان شد

شماره ۱۳ - در شکوه از والی عراق: ای داور دین پرور عادل که ز عدلت - کبک دری انصاف ز شهباز ستاند

شماره ۱۴ - در هجو حاجی حیدر علی خان شیرازی صندوق دار و مهردار ولی عهد عباس میرزا: جهان داور خدیوا آن توئی امروز در عالم - که پشت چرخ گردون پیش خدام تو خم باشد

شماره ۱۵ - ایضاقطعه ای است در نکوهش و شکایت از همو: خسروا جز دل من بنده که خود قابل نیست - کو خرابی که نه در ملک تو آباد بود

شماره ۱۶ - قائم مقام از قول میرزا شهدی گفته: خسروا، دین پرورا: ای آن که کار ملک را - هر زمان از دولت تو رونق دیگر بود

شماره ۱۷ - در نکوهش آصف الدوله و سرداران فراری از جنگ روسیه: دین ز چه باقی است از بقای ولی عهد - ملک ز تیغ جهان گشای ولی عهد

شماره ۱۸ - این قصیده را قائم مقام در شکست ایران و استیلای روس از روی دل تنگی گفته است: روزگار است این که گه عزت دهد گه خوار دارد - چرخ بازیگر از این بازیچه‌ها بسیار دارد

شماره ۱۹ - قطعه: صاحبا ای که به میدان سخن دانی - چون تو یک مرد ندیدم که سوار آید

شماره ۲۰ - قطعه تقاضایی بره: «رهی را، هست عرضی بر جنابت - که بالاتر ازین زرین قباب است»

شماره ۲۱ - جواب قائم مقام از قطعه تقاضائی بره: قطعه ای را که اوستاد عراق - در تقاضای بره فرماید

شماره ۲۲ - در شکست چوپان اوغلی و پیروزی ولی عهد: نصره و اقبال و بخت و دولت و فتح و ظفر - چاکران آستان شهریار دادگر

شماره ۲۳ - در شکایت از حاکم عراق: بیا و راحت جان من ای غلام بیار - منم غلام تو برخیز و یک دو جام بیار

شماره ۲۴ - نامه منظومی است که به شاهزاده خانم عیال خود نبشته: تا شد دل من بسته آن زلف چو زنجیر - هم دل بشد از کارم و هم کار ز تدبیر

شماره ۲۵ - به رسم مطایبه در باب فرامرز خدمت گزار ولی عهد فرماید: گر سرو به بیند قدرعنای فرامرز - از پا فتد و بوسه زند پای فرامرز

شماره ۲۶ - در موعظه به نایب السلطنه و نا به سامانی اوضاع آذربایجان: جانا نفسی آخر فارغ ز دو عالم باش - نه شاد ز شادی شو نه غم زده از غم باش

شماره ۲۷ - در شکایت از عمال تبریز گوید: دلی دیوانه دارم وندران درد نهان دارم - که گر پنهان کنم یا آشکارا بیم جان دارم

شماره ۲۸ - قطعه ای است که از قول عبدالرزاق بیک دنبلی به یکی از عمال نبشته: ای عزیزی که مال و جاه ترا - به فنا و زوال مشتاقم

شماره ۲۹ - قصیده شکوائیه از فتنه جوئی ابنای زمان و از بخت بد خود: ای بخت بد ای مصاحب جانم - ای وصل تو گشته اصل حرمانم

شماره ۳۰ - قائم مقام این قصیده را از قول پاشاخان ایروانی فرموده: چشمی بگشا مگر نه من آنم، - کز حسن نظیر ماه تابانم؟

شماره ۳۱ - قطعه ای است هنگام تبعید در خراسان: ای وای به من که یک غلط گفتم - از گفته خویشتن پشیمانم

شماره ۳۲ - نامه منظومی است به یکی از عمال: ای بزرگی که در دو عالم نیست - جز تو مخدوم و جز تو محبوبم

شماره ۳۳ - در مدح ظل السلطان علی شاه فرماید: نو بهارست بیا تا طرب از سر گیریم - سال نو بار غم کهنه ز دل بر گیریم

شماره ۳۴ - در تشویق ولی عهد برای راندن سپاه روس از ایران: دوشم به وثاق آمد آن خسرو خوبان - می خورده و خوی کرده و خندان وغزل خوان

شماره ۳۵ - قصیده ای است در شکایت از هم وطنان نادان: آه ازین قوم بی حمیت و بی دین - کردری، و ترک خمسه، و لر قزوین

شماره ۳۶ - قصیده ای است در نکوهش یکی از بزرگان: ایا شکسته سر زلف ترک تبریزی - شعار تو همه دل بندی و دلاویزی

شماره ۳۷ - در زمان معزولی در شکایت از روزگار سروده: دلا تا کی شکست از دست هر پیمان شکن بینی - برآی از سینه کاین ها جمله زین بیت الحزن بینی

شماره ۳۸ - در نکوهش شاعری بدیع تخلص گوید: ای بدیع آهسته‌تر رو، بس بدیع است این که تو، - شعر چون من شاعری را شاهد خود می‌کنی

شماره ۳۹ - قطعه: هر کس که ز روز بد بترسد - باید نخورد غذای نفاخ

شماره ۴۰ - این نوع شعر را مضمن قبیح گویند و جز در هزل نیاید: سیدا دست و پا مزن که: بعو - ن الهی حسین بن مستو

شماره ۴۱ - قطعه‌ایست در مورد مربای سیب: من که پرورده طعم آبم - از چه با تهمت شهد نابم

شماره ۴۲ - در سال شکست چوپان اوغلی گفته و بر روی توپ هایی که از لشکر عثمانی گرفتند حک کردند: چون سال بر هزار و دو صد رفت و سی و هفت - قیصر بشد ز فتح علی شاه زرم خواه

شماره ۴۳: آه از آن دم که رفت لابد و ناچار، - رو، به ره ایروان سواره قاجار

شماره ۴۴ - در مدح میرزا حسین ولد میرزا محمد علی اشکبوس گفته: آن چه از مژگان خون ریز حسین بر من گذشت - بر حسین کی از جفای لشکر دشمن گذشت؟

شماره ۴۵ - از نامه قائم مقام به فرزندش محمد: نارنج و بنفشه بر طبق نه - منقل بگذار در شبستان

شماره ۴۶ - دوبیتی: نه دین استم، نه زور، و نه زر استم - به عجز و ناتوانی اندر استم