ای وای به من که یک غلط گفتم

از گفته خویشتن پشیمانم

جز جاده کوی تو نمی دانم

با این همه وسع ملک سبحانم

در ملک رضا نشستنم خوش تر

از گوشه خانه های ویرانم

خاک ره شاه هشتمین بودن

به از شاهی روم و ایرانم

ای دست اجل بگیر بازویم

وی خلعت آخرت بپوشانم

ای سنگ لحد به فرق من بنشین

وی خاک به خویش ساز پنهانم

ای شام فراق دورتر رانم

وی صبح وصال بیش تر خوانم

گوئی که مداد خون دل باشد

کامروز برون شده ز چشمانم