حرف آخر قافیه

شماره ۱: کس از سرشت بدو نیک خلق آگه نیست - بدان خدای که جان داد خلق عالم را

شماره ۲: ای لییمان چه میگویید عیب مزبله - زانکه در اصل است خاک او همان خاک شما

شماره ۳: در حقیقت دیده حق بین نبیند غیر حق - پیش ارباب نظر غیر از یکی منظور نیست

شماره ۴: شاه رسل که خاتم مهر رسالت است - جاییکه او بود ره نوح و خلیل نیست

شماره ۵: جهان طفیل وجود محمدست و علی - برین دو مظهر کل واجبست تسلیمات

شماره ۶: در ره حق چو مکرمت طلبی - معرفت جو که اصل مکرمت است

شماره ۷: ای هنرور مال عالم هست دست‌افزار کار - تیشه‌ای می‌بایدت گر پیشه‌ات کان کندن است

شماره ۸: کسی که سر بدر آرد ز روزن هستی - نگاه کن بدو نیکش که هر دو موجودست

شماره ۹: مظهر حقند اشیا جملگی و اندر ظهور - هر یکی راز اقتضای طبع خود خاصیتی است

شماره ۱۰: مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند - که چشم روشنم از دود داغ تاریک است

شماره ۱۱: اهل فضلند تیره روز و ضعیف - پای طاوس زشت و باریک است

شماره ۱۲: گنج سخنم مایه ندزدم چو حریفان - در مال کسان میل بدین پایه حرام است

شماره ۱۳: بغیر نامه و پیغام بی نشانان را - کتابتی است نهانی که از ریا دور است

شماره ۱۴: گرچه دولت توان به صحبت یافت - من و عزلت که عافیت با اوست

شماره ۱۵: چه اختیار کسی را ز عاشقان گر یار - یکی بلطف بخواند و یکی ز چشم انداخت

شماره ۱۶: بدو نیک و شاه و گدای و ملک - همه بندگانند بیگانه کیست

شماره ۱۷: از حق بدعا دین طلب ای خواجه نه روزی - کاین رزق مقدر شده از لطف اله است

شماره ۱۸: هر که در معنی است حرفی بیش - در حقیقت مقام او بالاست

شماره ۱۹: نفس مدعی که کون خر است - همه شورست و هیچ سوزش نیست

شماره ۲۰: کسی نزاری مجنون کجاست در عالم - به زور نیز چو فرهاد مرد کاری نیست

شماره ۲۱: تا ابد امید آزادیش نیست - هر که او در دام شهوت مبتلاست

شماره ۲۲: درویش که از تلخی کام است جگر ریش - خرما چو بکامش برسد حب نبات است

شماره ۲۳: دختر مرده شوی را امسال - که ز گلگونه چهره رنگین است

شماره ۲۴: کس از شهوت بطن سودی نیافت - شکم خواره را کار جان دادن است

شماره ۲۵: هر که شد دنبال دنیا ترک کرد آسودگی - ترک دنیا کردن و آسودگی خوش دولتیست

شماره ۲۶: خوشا کسیکه نیامد درین سراچه غم - که از کدورت دنیا دلش مکدر نیست

شماره ۲۷: اهلی حریف ساقی و رندان دیر باش - بگذر ز شیخ و مسجد و کنج مراقبت

شماره ۲۸: دیده باشی برای دفع گزند - صورتی خوش که بر سر خشتست

شماره ۲۹: کشته همت مردان بر مقصود دهد - زانکه باران گرم بر سرما دمبدم است

شماره ۳۰: ایکه همچون عشق پیچان همتی داری بلند - جز بنخل میوه دار نیک اصلان در مپیچ

شماره ۳۱: بزرگوار خدایا من آن تهیدستم - که خجلتم نگذارد که سر بر آرم هیچ

شماره ۳۲: آنشب که محمد سوی معراج برآمد - بنگر که کمال نظرش تا بچه حد دید

شماره ۳۳: ذات محمد و علی آیینه حق اند - آیینه خود ضرورت آن حسن و ناز بود

شماره ۳۴: کسی که بود سحر با فرشته در محراب - شبش بمیکده دیدم سگش دهان لیسید

شماره ۳۵: حیران کارخانه صنعم که صد گره - در کار عقل مصلحت اندیش ازو بود

شماره ۳۶: راد در معنی جوانمرد آمده - هر که نامش راد، دایم نامراد

شماره ۳۷: از خوب و زشت دنیا غافل مباش ایدل - کاین شاهد از دو رویی سکسار صورت افتاد

شماره ۳۸: دلا، گر گنج میجویی گدای مرد معنی شود - به صورت گرچه از خلق جهان درویش‌تر باشد

شماره ۳۹: گرچه بر ارباب دانش خرمن عالم جوی است - لیک از جور فلک صاحب هنر غم میخورد

شماره ۴۰: اگر چه نامه سیاه است در جهان شخصی - که بهر لقمه نانی عذاب خلق بود

شماره ۴۱: بنده را مردن از طلب خوشتر - خاصه ذکر روی بندگی طلبد

شماره ۴۲: مگو که یاد تو اهلی نمیکند نفسی - که ذکر خیر تو تا زنده است میگوید

شماره ۴۳: نرگسش زان زبان چو سوسن نیست - که به سیم و زرش نیاز بود

شماره ۴۴: اگر غمی رسد از دهر شاد باش ایدل - که غم نشانه شادیست هر کرا دادند

شماره ۴۵: بغیر حق، دل اهلی ز هرچه لذت یافت - بذات حق که در آخر تمام زحمت بود

شماره ۴۶: یار از آیینه نقش خود را دید - زان در آیینه بیش می نگرد

شماره ۴۷: ذره خاکی که دست قدرت او را برگرفت - آدم از سیر و سلوک و گردش اطوار شد

شماره ۴۸: بترس از غیرت سلطان عشق ای آنکه می پرسی - که بر خاک زمین دایم چرا افلاک میگردد

شماره ۴۹: گر کسی از عشق صورت جان گدازد چون هلال - آفتاب حسن معنی حلقه اش بر در زند

شماره ۵۰: به نیک و بد مشو ایخواجه شاد و غمگین هم - که در جهان همه چیزی ز حال میگردد

شماره ۵۱: زندگی شاخی است سبز و با رفیقان است خوش - هر که ماند بی رفیقان شاخ بی برگی بود

شماره ۵۲: دم عیسی که می خرد امروز - چو خران رخت خوب میباید

شماره ۵۳: کسی بکعبه رود کز صفای سینه پاک - سر نیاز نهد کعبه را سجود کند

شماره ۵۴: عارف عیسی نفس نام و نشان گم میکند - کافت اندر شهرت و در صحبت مردم بود

شماره ۵۵: کسی که صاحب عقل است هوشیار بود - همیشه خاطر شاعر به جان نگه دارد

شماره ۵۶: کلک اهلی همچو مژگانش در افشان دایم است - این نه بهر آن بود کو صاحب دفتر شود

شماره ۵۷: تمام لذت عالم چو دانه و دام است - خوش آن هما که بدین دام رو نمیآرد

شماره ۵۸: مرغان عرش بر سر طوبی نشسته اند - چون مرغ دل اسیر هوی و هوس نی اند

شماره ۵۹: ایکه گویی که بحسن سخن من اهلی - اضطرابی ننمود و لب تحسین نگشود

شماره ۶۰: جوان معرکه نادیده یی و میگویی - که پیش بازوی من شیر بیشه سست بود

شماره ۶۱: در شعر هر که از پی معنی خاص رفت - شیری است که بقوت خود در شکار شد

شماره ۶۲: چو کوی محتسب ترکان نشین شد - در میخانه در کویش گشادند

شماره ۶۳: هر پسر را که بود آب رخ از دولت تیغ - پیش ارباب نظر چون زر و کش باشد

شماره ۶۴: مرا ملا معین کردنی دوش - بدعوت در سرای خویشتن برد

شماره ۶۵: پیر بی دندان ندارد لذتی از هیچ قوت - گرچه گردد قوت او هضم و به تن قوت دهد

شماره ۶۶: اینهمه جانی که مسکین کوهکن در عشق کند - وینهمه سعیی که او برد از پی شیرین که برد

شماره ۶۷: حال درویش خسته باز مپرس - غم دیرینه بازگو چکند

شماره ۶۸: فغان من همه از دست توسن نفس است - که خام و سرکش و بدخوی و بدلجام بود

شماره ۶۹: مست خوبان خون خورد از دل بجای می بلی - عشق ورزیدن بخوبان خون دل خوردن بود

شماره ۷۰: به زیر سایه گل خفته لیلی - غم مجنون به دشت و در چه داند

شماره ۷۱: ماه فروین بطبع تریاک است - بیش زهری گزنده تر از مار

شماره ۷۲: گفت کسی خوش بود عمر دو کاندر یکی - تجربه جمع آوری در دگر آری بکار

شماره ۷۳: گر ترقی همچو ماه نو کند حال کسی - در تنزل عاقبت افتد ز جور روزگار

شماره ۷۴: دو حرفی بخدمت فرستادمت - سلام و پیامی بصد دردسر

شماره ۷۵: مسیحا را اگر گویند خاموش - نخواهد لب گشودن در سخن باز

شماره ۷۶: رسول از ره معجز حکیم جانبخش است - مسیح مرده او از حدیث شکر ریز

شماره ۷۷: خوش است کنج حضور و دل از جهان فارغ - که هر چه پیش تو آید خدای داند و بس

شماره ۷۸: ای مست غفلت آخر تا چند لطف دانش - در عالم حقیقت هشیار و نکته دان باش

شماره ۷۹: تخم کرم فشان تو درین خاکدان که مرد - یکجو کرم به است ز صد خرمن زرش

شماره ۸۰: دلا اگر همه کاری بسعی پیش رود - بسعی کار سعادت نمیرود از پیش

شماره ۸۱: همای همت من آنچنان رمید از خلق - که گر بعرش در افتد مجال پروازش

شماره ۸۲: آگه ز درد خسته عشق بتان کسیست - کو خود ز درد عشق بود خسته و ضعیف

شماره ۸۳: یک نشانده اند مردم از آن دل کشد بدل - مردن در انفصال بود جان در اتصال

شماره ۸۴: حال درویش خسته باز مپرس - غم دیرینه بازگو چکنم

شماره ۸۵: خودستایی عیب درویشان بود - لیک اگر پرسی ز فضل اندوزیم

شماره ۸۶: بحث آب حیات است چو با خضر مقالست - کز مشرب ساقی نشود آب سخن کم

شماره ۸۷: اهلی کسیکه حکمت پنهان حق نیافت - دارد فغان ز غصه و از عیب آه هم

شماره ۸۸: می و مطرب همه در بزم یارست - مجو ایزاهد از خلوت مگر غم

شماره ۸۹: الف را ذات یکتا دان که اصل و فرع اشیا شد - چنانک آمد احد این کثرت آحاد را ضامن

شماره ۹۰: کارم درست بود نخست و چومه شکست - یارب برحمت آخر من چون نخست کن

شماره ۹۱: به شعر فخر مکن راه شاعری مسپر - مگر شعار کنی در کلام حق قانون

شماره ۹۲: با وجود پادشاهان سخن کز لطف نظم - بر حدیث هر یکی واجب بود صد آفرین

شماره ۹۳: خار و گل باهم برآمد خاصه در گلزار شعر - ای سخن چین گل بچین از گلشن دیوان من

شماره ۹۴: شاهدان عهد ما در عهد و پیمان و وفا - سست تر از بند شلوارند پند از من شنو

شماره ۹۵: نظر بصورت یاری فکن که چون خورشید - بپا کدامنی از مادر فلک زاده

شماره ۹۶: گذشت عمر و دل از شعر و عاشقی بگذشت - حدیث زلف دراز بتان نشد کوتاه

شماره ۹۷: فطرت آدم است یک جوهر - تا چه چیزش قضا قرین کرده

شماره ۹۸: همه عمر از شراب و شاهد و شعر - نبودم یک نفس خالی درین راه

شماره ۹۹: مکن ای خواجه میل سگ صفتان - بدعت بد در این دیار منه

شماره ۱۰۰: یارب بگیر دست من پیر ناتوان - کز دست عمر گرانمایه شده تباه

شماره ۱۰۱: مستحقان کرم مستان حقند ای پسر - زان چو بحر از رحمت حق سینه شان پر در شده

شماره ۱۰۲: ایدل ز خود بمیر که گردی خلاص از آنک - تا زنده یی مقید ایندام مانده‌ای

شماره ۱۰۳: طمع تراست که مقبول کاینات شوی - مکن دو کار اگر شاه اگر گدا باشی

شماره ۱۰۴: چند مردم بکشی رسم بزرگی آنست - که گنه بینی و از غایت احسان بخشی

شماره ۱۰۵: بگذر ز بزرگی که بود مایه آزار - زشت است ز یوسف صفتان شیوه گرگی

شماره ۱۰۶: نگذشته است گرد گناهی بهیچ باب - بر ذیل آل احمد و بر عترت علی

شماره ۱۰۷: پیش از این سرزنش از خلق مرا بود که تو - بهر دنیا امرا و وزرا می بینی

شماره ۱۰۸: دولت و محنت عالم گذران است همه - گر بدولت برسی محنت درویش مجوی

شماره ۱۰۹: از نفس توسن خود ایمن مشو گر او را - بر آخور ریاضت صد سال بسته باشی

شماره ۱۱۰: بر تخت عافیت دل من پادشاه بود - تا کرد شاه عشق تو در جان سرایتی

شماره ۱۱۱: نشستم زیر تیغ مردکی دلال در حمام - عجب زخمی زد و گفتم عفاک الله نکو کردی

شماره ۱۱۲: هرچند کسی علم و هنر دارد و کوشش - باید مدد بخت ز توفیق إلهی

شماره ۱۱۳: مکن شهوت که بی مغزی است هرچند - که گرد شاهدان نغز گردی

شماره ۱۱۴: ای نجم سعادت اثرای کوکب مسعود - بر اهلی مسکین فکن از لطف نگاهی

شماره ۱۱۵: آصفا، من زر از عسس ببرات - چون ستانم تو باش خود قاضی

شماره ۱۱۶: مجرد باش چون مردان بعالم - مکن میل زنان گر مرد کاری

شماره ۱۱۷: گر آدمی صفتی از حدیث خود بگذر - که کار دیو بود گفتگوی خود بینی

شماره ۱۱۸: خار خاری که بجان ریشه زد از عشق گلی - کی بقطع نظری از هوش وی برهی