شماره ۱ - در توسل به حضرت خاتم الانبیاء (ص): یا خاتم النبیین، غمخوار عالمی تو
شماره ۲ - داستان گاو و مسجد: یکی از اهل ورع، گاوی را
شماره ۳ - تاریخ تولد میر ضیاء الدین: مولود عزیز، قره العین کمال
شماره ۴ - ماده تاریخ: احرام روضه شیخ، بستیم و شد میسر
شماره ۵ - در عذرخواهی از اتفاق توارد در اشعار: به خدایی که از اشارت کن
شماره ۶ - قطعه درباره صبر و شکیبایی: شب گذشته، فتادم به خاک کوچه غم
شماره ۷ - در وصف خود و انتقاد از بی هنران: ازچهل سال فزون شد که به شیرین سخنی
شماره ۸ - در وصف خود سروده است: لایق مدح در زمانه چو نیست
شماره ۹ - قطعه در نکوهش روزگار خویش: روزگاریست، عقل می کوبد
شماره ۱۰ - بث و شکویٰ: چون زادم از نتایج علوی به مهد خاک
شماره ۱۱ - قطعه در شکایت: خون در دلم ازکاوش ایام نمانده ست
شماره ۱۲ - قطعه در شکوه از بخت: حزین، از جهان دژم، خاطرم
شماره ۱۳ - قطعه در شکایت بعضی از مردم زمان خود: قدر هر سفله، از تو گشت علم
شماره ۱۴ - قطعه در صفت دنیاطلبان: دنیاطلبان سهیم خود را
شماره ۱۵ - معنی لفظ حیات: ای چرخ، باید از تو در تن عرصه کم زدن
شماره ۱۶ - صحبت نامردمان: افتاده ام به صحبت نامردمان حزین
شماره ۱۷ - برای کسی که اشعار او را به سرقت برده است: غزلی برده رندکی از من
شماره ۱۸ - حال ابنای زمان: حیرتی دارم حزین از حال ابنای زمان
شماره ۱۹ - شرم از نارسایی مدح: گشته ست صفحه، دامن دشت ختن حزین
شماره ۲۰ - در وصف قلم پرتوان خود سروده است: ریزد شکرین نکته حزین از نی کلکم
شماره ۲۱ - و نیز در وصف خامه خویش: لوحش الله خامه ام که به صدق
شماره ۲۲ - در وصف خامه خود: خامه مشکین من، تا شده معنی طراز
شماره ۲۳ - در وصف شمشیر: به کف تیغ من اژدها پیکری ست
شماره ۲۴ - در پاسخ نامه مشتاقانه شاه طهماسب ثانی که او را به همراهی خود دعوت کرده بود: ای صاحبی که از اثر رنگ و بوی تو
شماره ۲۵ - این قطعه را از هند به عالم بزرگ امیر صدرالدین محمد رضوی قمی نوشته و به نجف اشرف فرستاده است: حزین، از تقاضای همت برآنم
شماره ۲۶ - به بعضی از یاران خود نوشته است: ای تو نور نظر، ز دیده ما
شماره ۲۷ - این قطعه را در داوری میان شعر جمال الدین عبدالرزاق اصفهانی و پسرش کمال الدین اسماعیل به میرزاابوطالب شولستانی نوشته: دوش از بر یاری که دلم شیفته اوست
شماره ۲۸ - در رثای پدر علامه اش طاب ثراه: سپهر از مرگت ای صاف حقیقت، بی صفا گشته
شماره ۲۹ - در تاریخ فوت اسوه عارفان میر محمد تقی رضوی خراسانی: تا ز عالم فانی، عارف زمان رفته
شماره ۳۰ - در تاریخ فوت فاضل بزرگ، شیخ عبدالله گیلانی(رحمه الله علیه): افسوس که صاحبدل دانا ز جهان رفت
شماره ۳۱ - اندرز: عاقلی، رنجه شد از طعن عدو
شماره ۳۲ - در حکمت: نمود این سوال از فلاطون یکی
شماره ۳۳ - آزادی دو عالم: ای دل، به قدر خواهش، در چشم خلق خواری
شماره ۳۴ - و نیز در اندرز: هر روز کز سرور تو ای شاه بگذرد
شماره ۳۵ - فقیر جاهل: در غمکده جهان ندیدم
شماره ۳۶ - خطاب به امیری نادان: چارپایی شنیده ام مرده است
شماره ۳۷ - درباره برخی از مردم: گفت یاری، حزین بی دل را
شماره ۳۸ - غیر آزادگان: غیر آزاده خاطری که بود
شماره ۳۹ - اژدها: ایام، گرسنه اژدهایی ست
شماره ۴۰ - مطایبه: پرسید دوش ساده دلی از من این سخن
شماره ۴۱ - و نیز در مطایبه: ای فلانی، شگفت نیست مرا
شماره ۴۲ - در ذم بعضی از اصحاب غرور: ای صاحبی که مایه تفریح عالمی
شماره ۴۳ - در مذمت گرما: در جهنمکده هند که از تاب هوا
شماره ۴۴ - تضمین از سعدی: بود بر محملم، دل چون درایی
شماره ۴۵ - قطعه: ای مژه و غمزه ات، صفدر صاحب قران
شماره ۴۶ - قطعه: آتش زده ایم اختران را
شماره ۴۷ - قطعه: دوش دلم چون کشید خنجر آه از قراب
شماره ۴۸ - صحبت ناجنس: دارم آزرده دلی، تنگ تر از دیده میم
شماره ۴۹ - در تفاخر ۱: شاعر و شعر شناسان، قلمم را به زبان
شماره ۵۰ - قطعه: در همه عمر، بر صحیفه دهر
شماره ۵۱ - تغزل: بحری ست محیط غم که در خون
شماره ۵۲ - تاریخ بنای مسجدی که در بنارس متصل به مقبره حزین است: جبهه بر خاک نه درین مسجد
شماره ۵۳ - در تاریخ فوت پدر دانشمند خود گفته است: علامه دهر، والد والا شان
شماره ۵۴ - در تاریخ فوت عالمی عبدالله نام۳: نور دل و دیده، مجلس آرای زمان
شماره ۵۵ - به یکی از بزرگان نوشته است: ای که دارد لوای اقبالت
شماره ۵۶ - در تاریخ تدوین چهارمین دیوان خود فرموده است: هزار و یکصد و پنجاه و پنج هجری بود