علی میراحمدی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۵:۵۰ دربارهٔ اسدی توسی » گرشاسپ‌نامه » بخش ۲۴ - نامه ضحاک به اثرط و خواندن پهلوان گرشاسب را:
جهان پهلوان گفت کای پرهنر
به جز جنگ و کین من چه خواهم دگر
مرا ایزد از بهر جنگ آفرید
چه باکم که جنگ آمد اکنون پدید
خوشا به حال گرشاسب که نیازی به استعدادیابی و هدایت تحصیلی و شغلی و اینها نداشته و از همان ابتدا تکلیف خود را مشخص کرده است!
گویا برایش فرقی هم ندارد که کارفرمایش ضحاک باشد یا فریدون!
علی میراحمدی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۵:۴۴ دربارهٔ اسدی توسی » گرشاسپ‌نامه » بخش ۲۴ - نامه ضحاک به اثرط و خواندن پهلوان گرشاسب را:
چهار بیت میرود در توصیف قلم؛آن هم در اثری داستانی !
بدون شک شاعر قصد داشته هنر شاعری خود را نیز به رخ بکشد.
توصیف در خور توجهی است اما جایش اینجا نیست.
علی میراحمدی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۵:۰۱ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۶:
چرا نمی‌توانیم شعر حافظ را درست شرح بدهیم:
دلیل اول:دانش ادبی و عرفانی و اجتماعی کافی نداریم.
دلیل دوم:سخن شناس نیستیم و زیر و بم و ظاهر و باطن سخن را در نمیابیم!
دلیل سوم :تجربیاتی همسان با تجربیات شاعر نداریم.
دلیل چهارم:اسیر پیش فرضهای ذهنی خود هستیم و با چنین پیش فرضهائی شعر حافظ را تحلیل میکنیم.
سیدمحمد جهانشاهی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۴:۴۴ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۲۸:
در وقتِ تُرُشْ‌رویی، چونْ تَلخْ سُخن گوید
سیدمحمد جهانشاهی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۴:۴۰ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۲۸:
عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۲۸
تَرْسا بَچهٔ مَستم ، گر پرده بَرَانْدازَد،
بَس سَر که ز هر سویی ، بَرْ یکْدِگرَ انْدازداز دِیر بُرون آمَد، سَرمَست و پَریشانْ مو،
یارَب که چِه آتش‌ها ، در هر جگرَ انْدازدچُون زلفِ پریشانْ را ، زُنّار بَرَافْشاند،
صَد رهبرِ ایمان را ، در رَهْگُذَرَ انْدازدهم غَمزهٔ غَمّازش ، بی‌تیر جگر دوزَد،
هم طُرِّهٔ طَرّارَش ، بی‌تیغ سَرَ انْدازددر وقتِ تُرُشْ‌رویی، چونْ تَلخْ سُخن گوید
بَس شور به شیرینی ، کانْدر شِکرَ انْدازدکو عیسیِ روحانی ، تا مُعْجِزِ خود بیند؟
کو یوسفِ کنعانی ، تا چشم بَرَانْدازد؟گر عارضِ خوبِ او ، از پردِه بُرون آیَد
صَد، چُون پسرِ اَدْهَم، تاج و کمَرَ انْدازدگر تائِبِ صَدساله ، بینَد شِکنِ زلفَش،
حالی، به سَرَانْدازی، دَسْتارْ دَرَانْدازدوَر صوفیِ صافی‌دِلْ ، رویَش به خیال آرَد،
زُنّارْ کمَرْ سازَد، خِرقهْ به دَرَ انْدازدگر تَر بکُنَد دریا ، از چشمهٔ خِضْرَش لَب،
دایم، به نثارِ او ، موجِ گُهَرَ انْدازدوَر طَشتِ فَلَکْ روزی ، در زَر کُنَدَش پِنهان،
همچون گُهَرَش، حالی، زَر بازْ بَرَانْدازدخورشید، که هر روزی ، بَسْ تیغ‌زنان آیَد،
از رَشکِ رُخَش، هر شب، آخرْ سِپَرَ انْدازدچُون دوسْتیِ آن بُت ، در سینه فرود آید،
دل، دشمنِ جان گردد؛ جانْ در خطرَ انْدازددر دیده و دل هرگز ، چه خُشک و تَرَم مانَد؟
چون هر نَفَسَمْ آتشْ ، در خُشک و تَرَ انْدازدعَطّار اگر روزی ، نُو دولتِ عشق آیَد،
یکبارِ دگر آخر ، بر وِی نَظَرَ انْدازد
سیدمحمد جهانشاهی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۳:۲۶ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۲۷:
عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۲۷
دل به سودایِ تو ، جان در بازد
جان برایِ تو ، جهان در بازددل ، چو عشقِ تو درآید به میان
هرچه دارد ، به میان در بازدور بگوید که ، که را دارد دوست؟
سر ، به دعویِّ زبان در بازدهر که در کویِ تو آید ، به قمار
دل برافشانَد و جان در بازدهر که ، یک جرعه میِ عشقِ تو خورد
جان و دل ، نعره‌زنان در بازدجملهٔ نیک و بد ، از سر بنهَد
همهٔ نام و نشان در بازدهیچ چیزش ، به نگیرد دامن
گر همه سود و زیان ، در بازدجانِ عطّار ، در این وادیِ عشق
هر چه کُون است و مکان ، در بازد
علی میراحمدی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۲:۴۳ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۳:
«سالها دل طلب جام جم از ما میکرد
آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد»
شرح شاه شجاع گرایانه بیت بالا:
شاه شجاع جام جمی مانند جام جم کیخسرو می‌خواسته تا در آن احوال مملکت خویش و ممالک مجاور را مشاهده کند و گویا یکی ازین جام جم ها در انبار دربار موجود بوده و پادشاه از آن اطلاعی نداشته است!
روزی جناب حافظ آن جام جم را لابلای خرت و پرت های انبار همایونی یافته و چنین می‌سراید:
سالهادل طلب جام جم از ما میکرد
آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد
منظور آنکه اگر ما آن غزلیات عرفانی را بنام شاه شجاع بزنیم نتیجه این ابیات هم چنین مضحکه ای خواهد بود!
علی میراحمدی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۲:۲۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۶:
گویا برخی از دوستان حافظ ناپژوه ما هرجا نتوانسته اند گره از کار غزل حافظ بگشایند سند غزل را ششدانگ بنام شاه شجاع زده اند.
در نظر این« شاه شجاع گرایان» حافظ شاعری درباری است که بساط قلم و دوات شعر و شاعری اش را پای تخت پسر شجاع گسترده بوده و هر اطوار همایونی که از جانب و جناب شاهنشاه سر میزده حافظ چرخشی به قلم می‌داده و شعری می‌سروده است!
فرهود در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۱:۰۴ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۹۳:
تا گل سجود آرد سیمای روی ما را
یعنی چهره ما را از گل سرخ، سرخ‌تر بگردان.
باب 🪰 در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۷:۱۲ در پاسخ به برگ بی برگی دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۹:
سپاس از وقت و روشنگریِ دقیق‌تان - دقیقاً همان نسبتِ «سایهٔ زلف/رویِ فَرُّخ» مدّنظر بود. ممنون که چنین زیبا از رازهای حافظ گره‌گشایی می‌کنید.
کس چو حافظ نگشاد از رُخِ اندیشه نقاب
تا سرِ زلفِ سخن را به قلم شانه زدند
ارادتمند🌿
کوروش در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۵:۱۶ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۱۰۵ - روان شدن شه‌زادگان در ممالک پدر بعد از وداع کردن ایشان شاه را و اعادت کردن شاه وقت وداع وصیت را الی آخره:
آنکه انکار حقایق می‌کند
جملگی او بر خیالی می‌تند
او نمی‌گوید که حسبان خیال
هم خیالی باشدت چشمی به مال
یعنی چه ؟
کوروش در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۵:۱۶ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۱۰۵ - روان شدن شه‌زادگان در ممالک پدر بعد از وداع کردن ایشان شاه را و اعادت کردن شاه وقت وداع وصیت را الی آخره:
این تسفسط نیست تقلیب خداست
می‌نماید که حقیقت‌ها کجاست
یعنی چه ؟
کوروش در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۵:۰۹ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۱۰۵ - روان شدن شه‌زادگان در ممالک پدر بعد از وداع کردن ایشان شاه را و اعادت کردن شاه وقت وداع وصیت را الی آخره:
ور سبب گیری نگیری هم دلیر
که بس آفت‌هاست پنهانش به زیر
یعنی چه ؟
برگ بی برگی در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۴:۳۴ در پاسخ به باب 🪰 دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۹:
درود، و بدونِ تردید که حافظ با ابداعِ واژگانِ استعاری به یک معنا قناعت نمی کند و بنظرِ بندهٔ کمترین نیز هندویِ زلف به قولِ جنابعالی صورتِ تنزل یافتهٔ مایا یا کارما ست در بدنِ خاکی یا همان جلوهٔ خداوندی در جهانِ ماده که حافظ آن را " رویِ فرخ" نامیده است. در هر حال بنظر می رسد از نگاهِ بزرگان انسان به کُنه و ذاتِ فرّخ راه ندارد و تنها می تواند با شرایطی و به درجاتی، از رویِ او برخوردار شود.شاید مثالِ غارِ افلاطون یاری رسان باشد که ساکنینش از سایهٔ زلف نصیب می‌بردند و گویا شما نیز هوشمندانه به همین نکته اشاره دارید.
این همه عکسِ مِی و نقشِ نگارین که نمود
یک فروغِ رُخِ ساقی ست که در جام افتاد
باب 🪰 در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۳:۳۰ در پاسخ به برگ بی برگی دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۹:
سپاس از یادآوری بیت‌های «طایرِ فرّخ‌پی…» و «خضرِ فرّخ‌پی…» 🌿
یک پرسش دربارهٔ بیتِ اصلی:
«بجز هندویِ زلفش، هیچ‌کس نیست/ که برخوردار شد از رویِ فرّخ»
آیا «هندویِ زلف» صرفاً کنایه از جاذبه‌های مادی/سایهٔ رخ است، یا می‌شود آن را لایه‌ٔ عمیق‌تری هم دید؟ مثلاً نشانهٔ «مایا/کارما/صورتِ تنزّل یافتهٔ فرّخ» در بدن خاکی؟ به تعبیر دیگر: بیشترِ ما نصیبِ سایهٔ زلف را می‌بریم نه «روی»، و حافظ دارد فاصلهٔ «زلف (استتار/فاصله)» با «روی (ظهور/لقا)» را یادآور می‌شود؟ نظر شما چیست؟
علی اصغر نظارت در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۲:۲۶ دربارهٔ فرخی سیستانی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۴۵:
قلب مرا چنگ و زخمه بزن جانم
درد تو دارد دل، ای همه درمانم
عشق نمی‌میرد، رنگ نمی‌بازد
بین هزاران بت، بر صنمش نازد
علی اصغر نظارت
Ario در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۱:۴۹ دربارهٔ صغیر اصفهانی » دیوان اشعار » ترکیبات » شمارهٔ ۲۶ - تضمین غزل خواجه حافظ علیه‌الرحمه:
در برخی نسخه ها این غزل به حافظ نسبت داده شده است.
این چه شور است که در دور قمر می بینم
همه آفاق پُر از فتنه و شر می بینم
هر کسی روزبهی می طلبد از ایام
علت آنست که هر روز بَتر می بینم
...ابلهان را همه شربت زگلاب و قند است
قوت ِ دانا همه از خون جگر می بینم
اسب تازی شده مجروح به زیر ِ پالان
طوق ِ زرین همه در گردن ِ خَر میبینم
دختران را همه جنگ است و جدل با مادر
پسران را همه بدخواه ِ پدر می بینم
هیچ رحمی نه برادر به برادر دارد
هیچ شفقت نه پدر را به پسر می بینم
پندحافظ بشنو خواجه برو نیکی کن
که من این پند به از دُر و گهر می بینم
ب دلارام در ۲۵ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۰۰:۰۱ دربارهٔ یغمای جندقی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۵۳:
چرا از چرت وپرت های هوش مصنوعی استفاده می کنید، در حالی که قبلاً چنین رویه ای نداشتید، بسیار جای تأسف است، توهین بزرگی به استادان ادبیات فارسی است، تعطیل کنید سنگین ترید
دکتر حافظ رهنورد در ۲۵ روز قبل، دوشنبه ۵ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۲۳:۴۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۳۸:
نکته‌ی جذاب در این غزل زیبا، کاربرد کلمه‌ی "هلال" در دوبیت نخست است. این کلمه در بیت اول بار زیباشناسی دارد؛ و در بیت دوم بار منفی؛ یعنی نماد فرسودگی و اضمحلال؛ در حالی‌که در بیت اول نماد جوانی و زیبایی‌ست. و این چیزی نیست جز توانایی خواجه در کاربرد کلمه در معنای دلخواه
نکته‌ی بعد این‌که: خواجه در بیت چهارم میان بود و نبود جهانی از ماهیت وجودی انسان ترسیم کرده که با هر دیدگاهی متناسب است؛ چه دینی و یا غیر دینی
آیه چهاردهم سوره‌ی الرّحمن این است:
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ
انسان را از گلی خشکیده مانند سفال آفرید.
این آیه دستمایه‌ی دیدگاه هنری خواجه حافظ شده و غزل معروف دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند را سروده است.
این بیت غزل۲۳۸ نیز پیرو همان دیدگاه است.
علی میراحمدی در ۲۴ روز قبل، سه‌شنبه ۶ آبان ۱۴۰۴، ساعت ۱۶:۰۱ دربارهٔ اسدی توسی » گرشاسپ‌نامه » بخش ۲۰ - ترسانیدن گرشاسب از جادوی: