حرف آخر قافیه

شماره ۱: حضرت سلطان فلک پندار و رویش آفتاب؟ - هر که را او بر کشد از خاک دانی چیست آب

شماره ۲: هرکه شعر بلند من خواند - کان یکی از فلک سواری‌هاست

شماره ۳ - در حق آنکه باوی منازعتی داشت گوید: داناست روزگار از او نیستم خجل - کز کان روزگار چو من گوهری نخاست

شماره ۴ - در مدح خواجه مخلص الدین از سرخس به نشابور فرستاد: دل من از فراق خواجه مخلص - خداوندا تو میدانی که خسته است

شماره ۵: شعرم چو گشت معجزه و سحر از او بکاست - گفتند همگنان تو کلیمی و این عصاست

شماره ۶: اکفی الکفاة مشرق و مغرب رشید دین - کامد فلک به زیر و محلش ز بر نشست

شماره ۷ - درمدح خواجه مخلص الدین گوید: چندان که در دوازده برج است هفت مرغ - ای مخلص کریم ترا بخت یار باد

شماره ۸ - این قطعه در مدح امیرسید ذخرالدین بخط خود بسفیده نوشت: ای ذخر دین و دولت سلطان اهلیت - در حلقه سپهر محلت نگینه باد

شماره ۹ - در شکایت دوستی گفت: قبول بین که در این سال سعد دولت و دین - به مهر و کین بر من یک غلام نفرستاد

شماره ۱۰: به من سید حسن زین زمانه - ز دل تحفه غذای جان فرستد

شماره ۱۱ - در جواب خواجه ابوبکر شامی گوید: به من بوبکر حیدر تازه تازه - همی دروی گل خندان فرستد

شماره ۱۲: تو چنانی زی که از شمایل تو - گر بود یک لطیفه صد گردد

شماره ۱۳ - درمدح خواجه امام مروانی گوید: دل و جانم یمین دین دارد - که به پاکیش در یمین دارد

شماره ۱۴: قاضی ز دست خواجه عطا امروز - هر جا که می رسد کلکی دارد

شماره ۱۵: گشت روشن مرا که ایزد فرد - بهر شاه این جهان پدید آورد

شماره ۱۶: به لعبتان ضمیر من آن زمان نگری - که عکس آن به سپهر چو آینه برسد

شماره ۱۷: دور از تو تا که دور شدستم ز تو مرا - هر روز صد هزار بلا بر بدن رسد

شماره ۱۸: کین میکشد زمانه ز من آری از ملوک - خصمان چو دست یابند از بیم کین کشند

شماره ۱۹: گلگون رخ یار من دریغا - کز جنگ زمانه در سر آمد

شماره ۲۰: گه بنالی که وای نان ناید - گه برنجی که آه جان برود

شماره ۲۱: در نیک و بد بسان شتر مرغ ناتمام - گه کند پر نماید و گه تیز تک بود

شماره ۲۲ - در مدح امام برهان الدین گفته در بغداد: امام عالم و برهان دین لسان الحق - توئی که خامه ز مدح تو مشکبار شود

شماره ۲۳: همای عافیت آن روز از قفس بپرید - که در دمادم یک استخوانش صد سگ دید

شماره ۲۴: جانم غریق نعمت شمس الملوک شد - وین طرفه تر که میزیم اکنون به جان شکر

شماره ۲۵: ای که بی در لفظ خامه تو - نو عروس هنر بود عاطل

شماره ۲۶: خه ای جواد کریمی که در همه عالم - ترا ز روی حقیقت فضیلت است تمام

شماره ۲۷: فرخنده جمال ملک و دین را - چون من ز ملوک برگزیدم

شماره ۲۸ - در مدح صدرالدین بخواری؟: ای که یزدان پادشاهت کرد بر ملک علوم - وین گواهی پیش یزدان روز محشر می‌دهم

شماره ۲۹: گرچه گردد برای ما افلاک - ورچه باشد به کام ما ارکان

شماره ۳۰: اجل تاج دین قطعه و رقعه من - فرو خوان و بید مرا عود گردان

شماره ۳۱: پاسبانان گنج فضل منند - بر فلک دیده‌های بیداران

شماره ۳۲: دوستان را بند گردان از وفا - ورنه باری از جفا دشمن من

شماره ۳۳ - این قطعه را از روی بترجمه خواست: دوستان را من زره پنداشتم بودند هم - لیک بهر دشمنان جاهل بی‌دین من

شماره ۳۴ - درصفت بارگاه گوید: مشرق خورشید عدل است این همایون بارگاه - ملک و دین را تا ابد در ظل او بادا پناه

شماره ۳۵: چون مرا نیست از فلک بهره - آن نکوتر که بر چنم مهره

شماره ۳۶: گفتم که بمیرم و نبینم که بر شود - بر تخت آل ناصر دین دیو غوریی

شماره ۳۷ - در مدح بهرامشاه: همیشه قدر و عمر شاه عالم - خداوند جهان سلطان غازی

شماره ۳۸ - در جواب تاج الدین محمد سفری گفت بر بدیهه: ایکه از خاک پای همت خویش - چرخ را تاج سر فرستادی

شماره ۳۹ - در صفت خیمه گوید: ای قبه معلق چرخ دگر شدی - زان تا به اوج چشمه خورشید بر شدی

شماره ۴۰: اگر زودم نگارا درنیابی - بسی جویی و هرگز درنیابی