حرف آخر قافیه

شماره ۱: یاد دارم که چو آدم شرف خلقت یافت - شد مشرف بقبول و لقد کرمنا

شماره ۲: حضرت مصطفی بسعی تمام - خانه شرع را نهاد بنا

شماره ۳: ای سخن پرور ز نظم خویشتن غافل مشو - نیست فرزندی درین عالم ازین بهتر ترا

شماره ۴: حمد بیحد احدی را که کمال کرمش - داد سرمایه توفیق خرد انسان را

شماره ۵: ای ظریفان روم شکر کنید - که فلک داده است کام شما

شماره ۶: من از اقلیم عرب حیرتی از ملک عجم - هر دو کردیم به اظهار سخن کام طلب

شماره ۷: ای که رای روشنت آیینه گیتی نماست - هیچ سری نیست کز رای تو باشد در حجاب

شماره ۸: ای دل ملال گوشه عزلت هزار بار - بهتر ز همنشینی هر یار و آشناست

شماره ۹: ای غره بر لطافت حسن و جمال خود - آیا چرا جنون تو بر عقل غالب است

شماره ۱۰: گفت احمد حیدر است از من چو هارون از کلیم - این بیان شرک امر و کمال عزت است

شماره ۱۱: بر امید راحت دنیا مکش بسیار رنج - زانکه این مقصد برون از کارگاه خلقت است

شماره ۱۲: پرسیدم از بتی که ترا در جهان چرا - شام و سحر تعرض عشاق عادت است

شماره ۱۳: آفرین بر منعمی کز بهر اظهار ثنا - فیض توفیق سخن ما را میسر کرده است

شماره ۱۴: ای که داری خرد بدان که ترا - با دو کس اختلاط دشوارست

شماره ۱۵: اگر بمن نبود پادشاه را لطفی - نمی کنم گله کان هم نشان شفقت اوست

شماره ۱۶: ای که از جهل مقید شده بر صورت - این صفت در روش اهل خرد بی معنیست

شماره ۱۷: گفتم ای چرخ تو بر سینه من سوخته - این همه داغ که حصر و حد و پایانش نیست

شماره ۱۸: مردم این دیار را با من - اثر شفقت و عنایت نیست

شماره ۱۹: اول عمرم که هنگام سرور و ذوق بود - عاری از علم و عمل در جهل و نادانی گذشت

شماره ۲۰: دام دردست و بلا دایره قید جهان - عارف آنست کزین دایره بیرون باشد

شماره ۲۱: بد من گفت بدی لیک نمی‌رنجم از او - لله الحمد مرا خلق نکو می‌دانند

شماره ۲۲: سخن من بسیست در عالم - جز بد او عدو نمی بیند

شماره ۲۳: نوجوانان را خدا در اول نشو و نما - چون ملک از هر خلل پاک و مطهر آفرید

شماره ۲۴: صانعی کز آب و گل فیض کمال قدرتش - دلبران لاله‌رخسار سمن‌بر آفرید

شماره ۲۵: بهر دفع دشمن و فتح بلاد و حفظ نفس - پادشه را منت خیل و حشم باید کشید

شماره ۲۶: در صدف صدق جناب متولی - کز رای منیرش عتباتست منور

شماره ۲۷: عادت اینست فیض فطرت را - در بنای وجود نوع بشر

شماره ۲۸: آدمی را فضل صوری و کمال معنویست - نیست هر وقتی بهر حالی که باشد بی اثر

شماره ۲۹: میان سگ و گربه شبی نزاع افتاد - به گربه گفت سگ ای کاسه لیس لقمه شمار

شماره ۳۰: بر هر چه دل نهادم و گشتم اسیر آن - چون اشتداد الفت من دید روزگار

شماره ۳۱: دوش طفلی پری رخی دیدم - گفتم ای شوخ شکرین گفتار

شماره ۳۲: در دیار ما ندارد هیچ قدر - نظم جان بخش لطیف آبدار

شماره ۳۳: در مقامی گر شود جان عزیزت منزجر - رحم بر جان عزیزت کن برو جای دگر

شماره ۳۴: مرده دیدم پریشان گشته اجزای تنش - کرده منزل استخوان کله اش از مار و مور

شماره ۳۵: دو گروهند خلق این عالم - علمایند و مردم جاهل

شماره ۳۶: درین حدیقه حرمان ز کثرت اندوه - اگر شود چه عجب عندلیب ناطقه لال

شماره ۳۷: عاشق صاف طبع و پاک دلم - واله حکمت جلال و جمال

شماره ۳۸: بسان صفحه رخسار لوح خاطر طفل - لطیف و ساده و پاک است در بدایت حال

شماره ۳۹: از سخن خوانی کشیدم پیش اهل روزگار - ذوقهای گونه گون در وی ز انواع نعم

شماره ۴۰: بعالم گفتم ای ظالم چرا مشغول خود گردی - بزرگی را که من از مخلصان صادق اویم

شماره ۴۱: تعرضی بفلک دوش کردم و گفتم - که ای نیافته کس از تعرض تو امان

شماره ۴۲: فضیلت نسب و اصل خارج ذاتست - بفضل غیر خود ای سفله افتخار مکن

شماره ۴۳: وقت سحر سوی چمن انداختم گذر - تا رفع گردد از گل و سبزه ملال من

شماره ۴۴: دی کرد التماس ز من پاک گوهری - کای رند بهر ما صفت زاهدان مگو

شماره ۴۵: اگر چه داشت ز کیفیت جمیع لغت - خبر ز غایت عرفان صفای طبع نبی

شماره ۴۶: فریاد ازین سپهر ستمگر که در جهان - هرگز نگشته شاد ز دوران او دلی