حرف آخر قافیه

شماره ۱ - ذوق دریوزه!: نه از آن دیر بخشد ایزد کام - که دهد جلوه کبریایی را

شماره ۲ - درشکایت از ابناء روزگار: دنیا طویله ایست پر از جنس چارپای - کابادی و خرابی آن جسته جسته است

شماره ۳ - ستایش: نشسته بودم ودی در وثاق می گفتم - چه فتنه بود که ایام در جهان انداخت

شماره ۴ - سخن در وصف خویشتن: آن باغ داغ پررر آذر طبیعتم - کش برگ و بر ز اخگر و طیرش سمندر است

شماره ۵ - رفع تهمت: تهمت فسق بمن کرد یکی کفراندیش - کایزد از صورت او معنی آدم برداشت

شماره ۶ - ظل یزدان: دی شنیدم کز سمند افتاد آن کاندر رهش - خاک بودن توتیای چشم کیوان بودن است

شماره ۷ - نحوست طالع: عرفی بحیرت از فلک ظالمم کز او - نجمی بهیچ دور عبورش باوج نیست

شماره ۸ - فراز و نشیب: اندر این بزم از دوکس شرمنده ام دائم که باز - آنکه بیرونم کشدبعد از قدم کفش من است

شماره ۹ - درشکایت روزگار: عرفی آغاز گریه کن شاید - این کهن خاکدان خراب شود

شماره ۱۰ - درتهنیت تولد فرزند ممدوح: صد شکر که فخر دوده جاه - در دامن دایه بقا زاد

شماره ۱۱ - خفض جناح: ملاف عرفی از این ترهات و ژاژ مخای - گرفتم آنکه کلام تو سلسبیلی کرد

شماره ۱۲ - سعدی و عرفی: دی کسی گفت که سعدی گهراندوز سخن - قطعه‌ای گفته، که اندیشه بدان می‌نازد

شماره ۱۳ - باغ وصل: بیا ای بخت سرگردان و بنشین - بزیر سایه سرو وگل و بید

شماره ۱۴ - مطایبه: ای که از تهمت مؤثر تو - عدل با علم منقسم گردد

شماره ۱۵ - ذوق غزل: عرفی نه ارث و کسب و نه زرق و نه حرص و آز - را هم بشعر خیره سرتیره چهر داد

شماره ۱۶ - قدرت طبع: سخن شناسا گربیت بنده رد کردی - خجل مباش که منهم ز خجلتم آزاد

شماره ۱۷ - نشاه دل: هیچ دل راه بر درش نسپرد - که بسرحد کاملی نرسید

شماره ۱۸ - مهمان وعظ: ای بلهوس که آمده میهمان وعظ - وقتی بیا که زهر بکامت شکر بود

شماره ۱۹ - بخل بی نهایت: همدمی دارم بسی خوش صحبت اما گرسنه - آنچنان کز بهر سیری زخم تامردن خورد

شماره ۲۰ - آخرین سخن: فسانه ای بشنو عرفی از من بیمار - که باشدت بنفاق معاشران رهبر

شماره ۲۱ - آزمایش: زهر هنر که زنم لاف ، امتحان شرط است - بیازمای مکن پیش از امتحان انکار

شماره ۲۲ - حسن تعبیر: خدایگانا ! دی بی تو در وثاق امید - نشسته بودم و در بر زمانه کرده فراز

شماره ۲۳ - عید صیام: صباح عید صیامی برغبت عرفی - که حسن شاهد معنی زوی گرفته طراز

شماره ۲۴ - طباخ بهشت: شرم بادت گفته ای عرفی فلانرا خام گفت - بایدت گفت آتش اندیشه زین به بر فروز

شماره ۲۵ - صلح و جنگ: عرفی نصیحت کنمت گوش دار ، گوش - تاوارهی زکشمکش صلح و جنگ خویش

شماره ۲۶ - برهان وسواس: ای قوی برهان وسواست علیکم بالسکوت - چشمه زهر هلاهل کرده ای تریاک خویش

شماره ۲۷ - درصفت اسب: شاهنشها ! حقیقت اسبی که داده ای - بشنو زلطف تا برسانم بعز عرض

شماره ۲۸ - ملازم شعر: اگر ملازم شعرم مدان که بی خبرم - ز راز صوفی و نقل فقیه و علم حکیم

شماره ۲۹ - گریه بی اثر: چه گویمت که نیرزد بگفتگو«عرفی» - ز عهد ماضی و حال آنچه در گذر دیدم

شماره ۳۰ - شکوائیه: شعر فخر و شاعران ننگین ز فرط حرص و آز - خویش را از زمره این جمع چون بیرون کشم

شماره ۳۱ - ذکر مفاخر: منم عرفی امروز کز کشت طبعم - بود خرمن افشان کف خوشه چینان

شماره ۳۲ - توبیخ: ای که درآئینه ام خود راسیه رو دیده ای - جنگ بیسودست رواندیشه زنگی مکن

شماره ۳۳ - اعتذار: از خجلت این گنه که عفوش - بر توست نه بر عطای یزدان

شماره ۳۴ - لطف قیاس: بحضرت تو مرا نسبتی است عرض کنم - بشرط آنکه کند خرده بین زبان کوتاه

شماره ۳۵ - حسن یوسف: بدون معنی اگر حسن یوسفی داری - ز صحبت تو زلیخا شود دل افسرده

شماره ۳۶ - خطاب به حکیم ابوالفتح: بحر هنر ، حکیم ابوالفتح ، کان فضل - ای آنکه جز بمنهج اولی نیامدی

شماره ۳۷ - محمل گل: ای وفا پیشه یار هم مشرب - که بعرفی دعا فرستادی

شماره ۳۸ - لطیفه: لطیفه ای زسر صدق گویمت «عرفی» - بسنج اگر بدو نیک متاع میدانی

شماره ۳۹ - سخن ناشنیده: شنیده ام که بشوخی بر آن سری عرفی - که پرده بر سر اسرار چیده بگذاری