حرف آخر قافیه

رباعی شماره ۱: ای شربت شیخ و شاب در کاسه ما - وی چشمه آفتاب در کاسه ما

رباعی شماره ۲: ای کرده زبون، ناز شجاع تو، مرا - افکنده به صد رنج، نزاغ تو، مرا

رباعی شماره ۳: چندان که شدم ز بیخودی مست دعا - تیری نزدم بر هدف از شست دعا

رباعی شماره ۴: ای رانده ز نسبت حرم طاعت ما - مردود اجابت صنم طاعت ما

رباعی شماره ۵: از بند غرور می گشایم خود را - آن طور که هست می نمایم خود را

رباعی شماره ۶: گلبرگ برد باد بهاران به کجا - سنبل رود از شبنم بستان به کجا

رباعی شماره ۷: این ناله که در آتش خویش است کباب - این گریه که در شیشه خم کرده شراب

رباعی شماره ۸: آنم که قفای من جبین طلب است - هر موی سرم دست گزین طلب است

رباعی شماره ۹: نادان به عمارت بدن مشغول است - دانا به کرشمه سخن مشغول است

رباعی شماره ۱۰: راهی بنما که رهنما مردی نیست - صد ره به هیچ گذر گردی نیست

رباعی شماره ۱۱: عرفی چه زنی طعن خرد بر من مست - مردان ننهند راز دل بر کف دست

رباعی شماره ۱۲: وصل تو دوایی است که بیمارش نیست - حسن تو متاعی است که بازارش نیست

رباعی شماره ۱۳: شاها کرم تو قلزم مواج است - درویش تو اسکندر بی تاج است

رباعی شماره ۱۴: آن کز نظرش حجاب صورت بر خاست - بر جزو و کلش نظر به یک دیده رواست

رباعی شماره ۱۵: تا در زده ام به دامن عفو تو دست - تا یافته ام غبار تکلیف الست

رباعی شماره ۱۶: با سال و مه ام دقیقه و ساعت نیست - با روز و شبم روشنی و ظلمت نیست

رباعی شماره ۱۷: عرفی که همیشه در سلامت رو داشت - دیدم که عجب جای از آن بد خو داشت

رباعی شماره ۱۸: آنم که رعیت کمینم دهر است - تریاق زمانه با خلافم زهر است

رباعی شماره ۱۹: از باب مغان که رسمشان جود و عطاست - جامی بدهند این نه آیین سخاست

رباعی شماره ۲۰: عرفی سخنت گرچه معما رنگ است - وین زمزمه را به ذوق یاران جنگ است

رباعی شماره ۲۱: از دیده ما به جز حیا نتوان یافت - زین آینه جز نور صفا نتوان یافت

رباعی شماره ۲۲: حسن از طلب نگاه ما بسته لب است - از اهل ادب دیده گشودن عجب است

رباعی شماره ۲۳: عرفی چه نهی متاع دل در کف دست - راه نظر کج نظران باید بست

رباعی شماره ۲۴: آنم که به ترک دین دلم خرسند است - زنار به هر موی منش پیوند است

رباعی شماره ۲۵: یار آمده و در صدد دلداری ست - من مست و خراب، این شب صد دشواری ست

رباعی شماره ۲۶: عرفی سر صفه مغان مسند ماست - تعظیم گه دیر مغان معبد ماست

رباعی شماره ۲۷: زینسان که گمان شده دی به ره است - وز بستن یخ حباب رشک گره است

رباعی شماره ۲۸: زین سردی دی که آب و آتش یخ بست - در بستن یخ جوهر الماس شکست

رباعی شماره ۲۹: باز آ که فراق جان گداز آمده است - اندیشه مردنم فراز آمده است

رباعی شماره ۳۰: گر چشم و دلم ز ناله و گریه جداست - زنهار مبر گمان که راحت، که خطاست

رباعی شماره ۳۱: تا عمر مرا فلک به غم پیموده است - گوشم به فغان اهل شیون بوده است

رباعی شماره ۳۲: عشق آمد و گوید رسولم نام است - در حسن به آسمان صدم پیغام است

رباعی شماره ۳۳: راهم ندهد سوی حرم زاهد زشت - راند ز کنشت راهب نیک سرشت

رباعی شماره ۳۴: مسجود ملایک دو تن از آب و گل است - ز آدم چو گذشت این نگار چگل است

رباعی شماره ۳۵: معموری عقل فضله ویرانی ست - سرمایه علم خاک بی سامانی ست

رباعی شماره ۳۶: در عهد من آن که لاف سنج سخن است - خونش هدر است، قاتلش نظم من است

رباعی شماره ۳۷: عرفی دل من که منت جان من است - از عالم قدس آمده، مهمان من است

رباعی شماره ۳۸: دردا که دگر سخن ز فرزانگی است - چیزی که نه در شمار دیوانگی است

رباعی شماره ۳۹: دی محتسب آمد به غم، تند نشست - ماتم زده بود، دادمش شیشه به دست

رباعی شماره ۴۰: شیراز که دریای معانی گذر است - یکتا گهرش عرفی صاحب نظر است

رباعی شماره ۴۱: صد تلخ شنیدم ز یکی رزق پرست - جرمم چه، که همین دادمش جام به دست

رباعی شماره ۴۲: این لاله که با داغ الست آمده است - پژمرده و سینه چاک و مست آمده است

رباعی شماره ۴۳: در باغم و دل شکارگاه شیراست - نگشوده نظر دل از تماشا سیر است

رباعی شماره ۴۴: یاران دگر انگشت نما خواهم گشت - مجموعه درد بی دوا خواهم گشت

رباعی شماره ۴۵: در دیده تو روشنی شرم به است - در سینه تو جان و دل نرم به است

رباعی شماره ۴۶: عرفی شب عید و باده عیش افروز است - می نوش و طرب کن که همین دم روز است

رباعی شماره ۴۷: روزی که قضا به مزرعه قسمت کشت - خاکم ز حرم ببرد و در دیر سرشت

رباعی شماره ۴۸: عرفی دل ما تا به در عشق گریخت - خون گله با شراب نسیان آمیخت

رباعی شماره ۴۹: عرفی علم هجر تو افراشتنی است - گنجی تو ولی نقد تو برداشتنی است

رباعی شماره ۵۰: عرفی من و دل نه خوب دانیم و نه زشت - هم خادم کعبه ایم و هم پیر کنشت

رباعی شماره ۵۱: ای عشق که مدح تو همین عشق بس است - برقی ست که موسی اش یک مشت خس است

رباعی شماره ۵۲: عرفی گله سر مکن که جای گله نیست - توفیق نصیب هر تنگ حوصله نیست

رباعی شماره ۵۳: از وصل نهان ما که غماز نیافت - انجام کسی ندیده آغاز نیافت

رباعی شماره ۵۴: هر کس که سرش نه در گریبان فناست - تا گردنش از فرق همه زخم جفاست

رباعی شماره ۵۵: عرفی منم آن که دوزخم تب‌شکن است - روزم ز هجوم تیرگی شب‌شکن است

رباعی شماره ۵۶: عرفی منم آن که کوششم بی اثر است - هستم همه عیب و مو به مویم هنر است

رباعی شماره ۵۷: دستی دارم که در گریبان غم است - پایی دارم که وقف دامان غم است

رباعی شماره ۵۸: از گریه گرم دیده آتشناک است - آلوده به خون و از تماشا پاک است

رباعی شماره ۵۹: ای آن که برت سفال و یاقوت یکی است - اعجاز مسیح و سحر هاروت یکی است

رباعی شماره ۶۰: ای شوق لبت ز صبر من برده ثبات - تلخ از شکرین تبسمت کام نبات

رباعی شماره ۶۱: ای کعبه رو این طرف که بی سازی نیست - طوفی و خروشی و تک و تازی نیست

رباعی شماره ۶۲: آگه نیم از عیش که شهد چه گلوست - راحت نشناسم که چه می، در چه سبوست

رباعی شماره ۶۳: حسن آن باغی که خلد ازو بی رنگ است - عشق آن داغی که دوزخش نیرنگ است

رباعی شماره ۶۴: دل دشمن شادی ست و در کار غم است - از عافیت آسوده و بیمار غم است

رباعی شماره ۶۵: با معصیتم که کرده ای امن کنشت - با عاطفتت که می برد آب بهشت

رباعی شماره ۶۶: ای آن که رهت به بزم مقصودی نیست - صد روشنی ات ز شمع بی دودی نیست

رباعی شماره ۶۷: عرفی دل ما بسی پریشان نظر است - هر دم هوسش به غمزه ای راهبر است

رباعی شماره ۶۸: صحرای هوس خار تمنا خیز است - زین ره به سفر مرو که غوغا خیز است

رباعی شماره ۶۹: دل در هوس وصل تسلی طلب است - در پرده صورت است و معنی طلب است

رباعی شماره ۷۰: مستوری دل طلب که مستی این جاست - دریوزه گزین که چرب دستی این جاست

رباعی شماره ۷۱: آن شور که این مفرد و این وافی چیست - یک جرعه بس، این درد و این صافی چیست

رباعی شماره ۷۲: ای مهر تو هیچ وکین دشمن هم هیچ - آهنگ سرود هیچ و شیون هم هیچ

رباعی شماره ۷۳: از عشق شراب نیستی جوید روح - زین می شکند صراحی توبه نصوح

رباعی شماره ۷۴: فردا که معاملان هر فن طلبند - حسن عمل از شیخ و برهمن طلبند

رباعی شماره ۷۵: ایوب به صبر خویشتن می نازد - یعقوب به بوی پیرهن می نازد

رباعی شماره ۷۶: آن کس که عنان تافت ز ما گمره شد - وان کس که عنان سپرد کارآگه شد

رباعی شماره ۷۷: عرفی که قدم در دهن تیشه نهد - از بس غم دل بر دل غم پیشه نهد

رباعی شماره ۷۸: عرفی که به هرزه گردیم خو می داد - دیدم که عنان به یار خوش رو می داد

رباعی شماره ۷۹: در دیده هجر خواب پژمرده شود - دل بی لبت از شراب پژمرده شود

رباعی شماره ۸۰: عشق آمد و گوید که زبان بگشایند - وز مژده من دل جهان بگشایند

رباعی شماره ۸۱: شوخی که ز خنده چشمه نوش شود - خورشید به سایه اش هم آغوش شود

رباعی شماره ۸۲: رفتم به جنازه یک تن که فسرد - صد سال ز باغ عیش گل چید و بمرد

رباعی شماره ۸۳: جمعی به درت گریه و آه آوردند - جمعی همه دید و نگاه آوردند

رباعی شماره ۸۴: در باغ دلم که روضه نعتش گوید - آب طلبت روی چمن می شوید

رباعی شماره ۸۵: از خامشی ام جان به سخن می سوزد - وز بی خودیم نقش وطن می سوزد

رباعی شماره ۸۶: عشق تو خرابات نشین می باشد - کوی تو بهشت عقل و دین می باشد

رباعی شماره ۸۷: دردا که اجل رسید و درمان نرسید - توفیق به غور شور بختان نرسید

رباعی شماره ۸۸: از زهر ستیزه خوی او می شویند - از چشمه حسن روی او می شویند

رباعی شماره ۸۹: وقت است که یاران به گلستان ریزند - گل های نشاط در گریبان ریزند

رباعی شماره ۹۰: در سردی یخ بند که لرزد خورشید - خون بسته شود چون بقم در رگ بید

رباعی شماره ۹۱: شاهی که فلک هم گهر او نشود - سنجیدن او به سعی بازو نشود

رباعی شماره ۹۲: عرفی دل و طبع تو ستمگار مباد - نیش تو به سینه کس کار مباد

رباعی شماره ۹۳: آن کس که ز راه نفسم بسته کند - دل را ز هجوم داغ گل دسته کند

رباعی شماره ۹۴: شاها نفسم باغ ثنا خواهد شد - عمر تو گلستان بقا خواهد شد

رباعی شماره ۹۵: ای ملک غمت هر چه فرازست و فرود - وز تیغ تو چاک صبر را جوش وجود

رباعی شماره ۹۶: جمعی ز کتاب سخنت می جویند - جمعی ز گل و نسترنت می جویند

رباعی شماره ۹۷: عشق آمد و از مژده غم شادم کرد - وز بندگی عافیت آزادم کرد

رباعی شماره ۹۸: عرفی دل ما کیش دگرگون نکند - دریوزه جز از درون پر خون نکند

رباعی شماره ۹۹: عرفی چه خروشی که فلان گمره شد - ملزم کنمش که بایدش آگه شد

رباعی شماره ۱۰۰: مردیم که آه ما دل شب نگزد - در جام رود می ای که مشرب نگزد

رباعی شماره ۱۰۱: آنم که تنم همیشه از جان به بود - آلایش دامنم ز دامان به بود

رباعی شماره ۱۰۲: دیدم جایی که فتح باب آنجا بود - منزل گه آرام و شباب آنجا بود

رباعی شماره ۱۰۳: آن کس که لوای عشق بر دوش آید - با نیستی ابد هم آغوش آید

رباعی شماره ۱۰۴: ای عیش به آلایشت آمیخته اند - وی غم ز صفای سینه ات ریخته اند

رباعی شماره ۱۰۵: بر ساغر من که عشق از او نشأه برد - حد نیست کسی را که به دعوی نگرد

رباعی شماره ۱۰۶: رفتم به حرم که درد ایمان دانند - معموری دل ز کفر ویران دانند

رباعی شماره ۱۰۷: گر سنگ ملامت به دلم نستیزد - از هر سر مو چشمه آز انگیزد

رباعی شماره ۱۰۸: تا رنگ من از شراب رهبان کردند - بی رنگی ام آبروی ایمان کردند

رباعی شماره ۱۰۹: رخسار تو باغ را سراسیمه کند - بوی تو دماغ را سراسیمه کند

رباعی شماره ۱۱۰: زین گونه که دل به عقل زشتم طلبد - وز بیت حرام در کنشتم طلبد

رباعی شماره ۱۱۱: گیرم که تو را شوخی آتش باشد - با نقش و نگار عالمت خوش باشد

رباعی شماره ۱۱۲: چون عشق به کام مشتری کار کند - وز جنس غم آرایش بازار کند

رباعی شماره ۱۱۳: عرفی همه بود رنگ، بی گفت و شنید - سوداگر معصیت بدین مایه که دید

رباعی شماره ۱۱۴: تا کی برت اظهار عدم نتوان کرد - یک مو ز رعونت تو کم نتوان کرد

رباعی شماره ۱۱۵: ای آن که ز درد رسته ای، شرمت باد - فارغ ز بلا نشسته ای، شرمت باد

رباعی شماره ۱۱۶: در علم و عمل چو ذوفنون آید مرد - آرایش بیرون و درون آید مرد

رباعی شماره ۱۱۷: ای آهوی فتنه سنبلت را به کمند - در دام فریبت اهل ایمان در بند

رباعی شماره ۱۱۸: ای خواجه چو از تو مرگ جان خواهد برد - اسباب زمانه هم زمان خواهد برد

رباعی شماره ۱۱۹: گر دل بردم عشوه نمایی چه شود - یابد دلم از عشوه صفایی چه شود

رباعی شماره ۱۲۰: خوش آن که شراب همتم مست کند - آوازه امید مرا پست کند

رباعی شماره ۱۲۱: عرفی نه مرا حاصل کان می باید - محصول زمین و آسمان می باید

رباعی شماره ۱۲۲: عرفی لب معنی ام دم از نور زند - آتش به نهاد شجر طور زند

رباعی شماره ۱۲۳: توفیق گذشته گر به ما باز آید - این بخت عجوز بر سر ناز آید

رباعی شماره ۱۲۴: بی یاد لب تو خضر دل مرده شود - بی فیض رخت بهشت پژمرده شود