بخش ۱ - مثنوی ودیعه البدیعه که حزین آن را به تقلید از حدیقه سنایی در هفتاد سالگی سروده است: کل ما فی الوجود لیس سواه

بخش ۲: ای رخت در نقاب اسمایی

بخش ۳: جبهه با سجده داشت عهد درست

بخش ۴: آنکه بعد از نبی، وصی و ولی ست

بخش ۵: چون ز من پیش، خواجه عارف

بخش ۶: حق ز ادراک خلق مستور است

بخش ۷: ﭼﻮﻥ ﺗﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺍﻭ ﻧﺮﺳﺪ

بخش ۸: بر حقایق در وجود گشود

بخش ۹: صورت از عارض است بر مرآت

بخش ۱۰: هستی بر مقیدات از حق

بخش ۱۱: گر به هستی نظر کند عارف

بخش ۱۲: بسته بودم زبان ولی ناچار

بخش ۱۳: می نیارد عدم شود موجود

بخش ۱۴: هر حقیقت که برگشود جمال

بخش ۱۵: در مراتب اصول موجودات

بخش ۱۶: هستی از غیب خویش و از اطلاق

بخش ۱۷: پس نماید عروج را آهنگ

بخش ۱۸: نور ارواح و عالم اجساد

بخش ۱۹: ای خدای بلندی و پستی

بخش ۲۰: عارفان چون دم از لقا زده اند

بخش ۲۱: هر که خواهد در انفس و آفاق

بخش ۲۲: اشرف و احسن صحف، قرآن

بخش ۲۳: فی الوجود الذی هو المالک

بخش ۲۴: در بدایت چو سر بود نشآت

بخش ۲۵: گفته یزدان سه فرقه است بشر

بخش ۲۶: سرور آگهان هر دو سرا

بخش ۲۷: هرچه ادراک آن حواس کند

بخش ۲۸: غفلت از خویش داشت بی خبرت

بخش ۲۹: هست میزان عبارت از معیار

بخش ۳۰: ز ابتدای حدوث خود انسان

بخش ۳۱: آخرت جنت است یا نار است

بخش ۳۲: کامل افتد چو جوهر انسان

بخش ۳۳: سبب اختلاف در ادیان

بخش ۳۴: مهبط وحی، مصطفی فرمود

بخش ۳۵: چونکه ایمان و کفر اقسام است

بخش ۳۶: ذکر مستضعفین در استثنا

بخش ۳۷: هست بر فسق، حمل کفر سزای

بخش ۳۸: ای نوازنده دل رنجور

بخش ۳۹: سر همت فشانیی که بجاست

بخش ۴۰: یاد می آیدم ز عهد پدر

بخش ۴۱: شکر لله که هفته ای مهلت