قطعات و ابیات پراکندهٔ قصاید

شمارهٔ ۱: زرفشانید بر پیلان جرسهای مدارا را

شمارهٔ ۲: من ز تیم تو بتیمار گرفتار شدم

شمارهٔ ۳: عصا بر گرفتن نه معجز بود

شمارهٔ ۴: از دولت عشق است بمن بر دو موکل

شمارهٔ ۵: پیلان ترا رفتن بادست و تن کوه

شمارهٔ ۶: چون آب ز بالا بگراید سوی پستی

شمارهٔ ۷: چون حلقه ربایند بنیزه تو بنیزه

شمارهٔ ۸: وان پول سدیور ز همه باز عجب تر

شمارهٔ ۹: بایسته یمین دول آن قاعدۀ ملک

شمارهٔ ۱۰: بر ماه مشک بینم و بر سنبل آفتاب

شمارهٔ ۱۱: سپه کشید چه از تازی و چه از بلغار

شمارهٔ ۱۲: ای رخ رخشان جانان زیر آن زلف بتاب

شمارهٔ ۱۳: گر به پیغاله از کدو فکنی

شمارهٔ ۱۴: گفتم که چیست بر رخت آن زلف پر زتاب

شمارهٔ ۱۵: خدایگانا امشب نشاط ساز بدانک

شمارهٔ ۱۶: غزل رودکی وار نیکو بود

شمارهٔ ۱۷: نزدیک عقل جمله درین عهد باورست

شمارهٔ ۱۸: ستی پس پشت پشت بستی بستست

شمارهٔ ۱۹: درد مرا بگیتی دارو پدید نیست

شمارهٔ ۲۰: ز راستی و بلندی که مر ترا بالاست

شمارهٔ ۲۱: اگر چه تنها باشد همه جهان با اوست

شمارهٔ ۲۲: بمجلس اندر کان بت مرا شراب دهد

شمارهٔ ۲۳: غلیواج از چه مبشوم است ؟ از آنکه گوشت بر باید

شمارهٔ ۲۴: مشکین شود چو باد بزلف تو بگذرد

شمارهٔ ۲۵: بگرد ماه بر از غالیه حصار که کرد

شمارهٔ ۲۶: دلبر صنمی دارم شکر لب و مرمر بر

شمارهٔ ۲۷: ای دریغا کزین منور جای

شمارهٔ ۲۸: گر چو شته دلت بیفشارند

شمارهٔ ۲۹: گولی تو از قیاس که گر بر کشد کسی

شمارهٔ ۳۰: فغان زان پریچهر عیار یار

شمارهٔ ۳۱: حکایت کند نرگس اندر چمن

شمارهٔ ۳۲: تو گفتی ز اسرار ایشان همی

شمارهٔ ۳۳: توپی آن داور محکم که از دادش بنی آدم

شمارهٔ ۳۴: بگیر ای شاه آزادت ملک طبع و ملک زاده

شمارهٔ ۳۵: بسوی خورابه رایت کشید

شمارهٔ ۳۶: همی بکشتی تا آدمی نماند شجاع

شمارهٔ ۳۷: دل و دامن تنور کرد و غدیر

شمارهٔ ۳۸: بنام و کنیتت آراسته باد

شمارهٔ ۳۹: گرفت از ماه فروردین جهان فر

شمارهٔ ۴۰: شه گیتی ز غزنین تاختن برد

شمارهٔ ۴۱: شکار باز خرچال و کلنگ است

شمارهٔ ۴۲: چریده دیو لاخ ، آکنده پهلو

شمارهٔ ۴۳: سپهسالار ایران کز کمانش

شمارهٔ ۴۴: اگر بر اژدها و شیر جنگی

شمارهٔ ۴۵: ترنج زرد نگه کن ز شاخ چون رخ من

شمارهٔ ۴۶: همی گرفت به ببر و همی گرفت به یوز

شمارهٔ ۴۷: ز مرغ و آهو رانم بجویبار و بدشت

شمارهٔ ۴۸: بیک خدنگ دژ آهنگ جنگ داری تنگ

شمارهٔ ۴۹: ز بهر آنکه همی گرید ابر بی سببی

شمارهٔ ۵۰: اگر نه تیمار از بهر عاشقت بودی

شمارهٔ ۵۱: همیشه دانش ازو شاکرست و زر بگله

شمارهٔ ۵۲: رکاب عالی بگذشت و لشکر از پس او

شمارهٔ ۵۳: هزار لاله و گردش ز مشک لاله هزار

شمارهٔ ۵۴: اگر چه باد ندارد ز نقش و عطر خبر

شمارهٔ ۵۵: اگر همیشه بشادیش خواهم ای عجبی

شمارهٔ ۵۶: اگر ز آتش رخسار او نسوزد مشک

شمارهٔ ۵۷: ز بیقراری زلفش بمانده ای بعجب

شمارهٔ ۵۸: الا تا نرگس خوبان همی بر مشتری تابد

شمارهٔ ۵۹: سروست و بت نگار من آن ماه جانور

شمارهٔ ۶۰: تو جهانی دیگری جوهر درنگ آتش فعال

شمارهٔ ۶۱: کو کنار از بس فزع داروی بیخوابی شود

شمارهٔ ۶۲: گشاده دارد بر زایرش دوازده چیز

شمارهٔ ۶۳: نیست مانی ابر پس چون باغ ازو ارتنگ شد

شمارهٔ ۶۴: ز غیشه خوردن و از بی جوی و بی آبی

شمارهٔ ۶۵: وگر چو گرگ نپوید سمندش از گرگانج

شمارهٔ ۶۶: چورای کوره و داود و نامور چیپال

شمارهٔ ۶۷: دلش نگیرد ازین کوه و دشت و بیشه و رود

شمارهٔ ۶۸: ملک چو اختر و گیتی سپهر و در گیتی

شمارهٔ ۶۹: بشاهنامه همی خوانده ام که رستم زال

شمارهٔ ۷۰: چگونه کرد مر آن دلهرای بیدین را

شمارهٔ ۷۱: چگونه گیرد پنجاه قلعۀ معروف

شمارهٔ ۷۲: بلفظ هندو کالنجر آن بود معنیش

شمارهٔ ۷۳: چو ده دهی(؟) که بد و نیک وقف بود برو

شمارهٔ ۷۴: تو چگونه رهی که دست اجل

شمارهٔ ۷۵: تاسه گردم ترا چو حق شنوی

شمارهٔ ۷۶: بلبل همی سرآید چون بارید

شمارهٔ ۷۷: خود فزاید همیشه مهر فروغ

شمارهٔ ۷۸: تو نبینی که اسب توسن را

شمارهٔ ۷۹: دندان و عارض بتم از من ببرد هوش

شمارهٔ ۸۰: خود فزاید همیشه گوهر اخش

شمارهٔ ۸۱: کجا من چشم دارم بر سخایت

شمارهٔ ۸۲: ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ

شمارهٔ ۸۳: ناید زور هزبر و پیل ز پیشه

شمارهٔ ۸۴: گرفتم بجایی رسیدی بمال

شمارهٔ ۸۵: ای میر نوازنده و بخشنده و چالاک

شمارهٔ ۸۶: بمستحقان ندهی هر آنچه داری و باز

شمارهٔ ۸۷: بکوه ساوه (ساده) ز تو مرگ بر نخواهد گشت

شمارهٔ ۸۸: بهیچ در نروی تا در آن نیابی سود

شمارهٔ ۸۹: ای بر سر خوبان جهان بر سرهنگ

شمارهٔ ۹۰: چو دیلمان زره پوش شاه مژگانش

شمارهٔ ۹۱: هیون چو جنگ بر آورد و یون فکند بر او

شمارهٔ ۹۲: مگر ز چشمۀ خورشید روز دولت تو

شمارهٔ ۹۳: شاها هزار سال بعزّ اندرون بزی

شمارهٔ ۹۴: بدان ماند بنفشه بر لب جوی

شمارهٔ ۹۵: چرا بگرید زار ار نه غمگنست غمام

شمارهٔ ۹۶: سخاوت تو ندارد درین جهان دریا

شمارهٔ ۹۷: عجب دو چیز بیک چیز داد یک چیزش

شمارهٔ ۹۸: دو چیز را حرکاتش همی دو چیز دهد

شمارهٔ ۹۹: سه چیز را بگرفتند از سه چیز همه

شمارهٔ ۱۰۰: چهار چیز بدو چیز داد نیز هم او

شمارهٔ ۱۰۱: چون بایشان باز خورد آسیب شاه کامیاب

شمارهٔ ۱۰۲: سر زلف مشکین جانان من

شمارهٔ ۱۰۳: بکرد با دل تو ای ملک وفا بیعت

شمارهٔ ۱۰۴: تو آن شاهی که اندر شرق و در غرب

شمارهٔ ۱۰۵: پاسخی ده تا نشان یابم ز ناپیدا دهان

شمارهٔ ۱۰۶: آیین عجم رسم جهاندار فریدون

شمارهٔ ۱۰۷: از فتح و ظفر بینم بر نیزۀ تو عقد

شمارهٔ ۱۰۸: زین هر دو زمین هر چه گیا روید تا حشر

شمارهٔ ۱۰۹: ز خون دشمن او شد ببحر مغرب جوش

شمارهٔ ۱۱۰: ز میغ نزم کزان روز روشن از مه تیر

شمارهٔ ۱۱۱: کنند واجب جذری هم اندر آن ساعت

شمارهٔ ۱۱۲: ز بهر سور ببزم تو خسروان جهان

شمارهٔ ۱۱۳: چو بر روی ساعد نهد سر بخواب

شمارهٔ ۱۱۴: جلالش بر نگیرد هفت کشور

شمارهٔ ۱۱۵: زان ملک را نظام و ازین عهد را بقا

شمارهٔ ۱۱۶: از آرزوی روی گل و روی دوستان

شمارهٔ ۱۱۷: چون سیم سفچه شاخ درختان جویبار

شمارهٔ ۱۱۸: دریا گر آن بود که بدو در گهر بود

شمارهٔ ۱۱۹: آبست و زعفران حسد تو که حاسدت

شمارهٔ ۱۲۰: نا داده سود باشد و داده زیان بخلق

شمارهٔ ۱۲۱: آن چه رویست آن شکفته گردش اندر گلستان

شمارهٔ ۱۲۲: شاه گیتی خسرو لشکر کش لشکر شکن

شمارهٔ ۱۲۳: ار یقین خواهی که بینی از گمان آویخته

شمارهٔ ۱۲۴: هزیمت رفتگان چونان همی رفتند روی از پس

شمارهٔ ۱۲۵: سپهسالار لشکرشان یکی لشکر کاری

شمارهٔ ۱۲۶: بوسه ندهد ما را ، ما را ندهد بوسه

شمارهٔ ۱۲۷: ابلق ایام را تا بر نشیند میرود

شمارهٔ ۱۲۸: در آن زمین که خلافش بود نیارد رست

شمارهٔ ۱۲۹: بهر تلی بر از خسته گروهی

شمارهٔ ۱۳۰: گرفتم که جایی رسیدی ز مال

شمارهٔ ۱۳۱: همی بوستان سازی از دشت او

شمارهٔ ۱۳۲: همیشه بود نعمتت را خورنده

شمارهٔ ۱۳۳: گل سوری بماه اندر شکفته

شمارهٔ ۱۳۴: ای ماه سیه پوش تو روشن شده ماهی

شمارهٔ ۱۳۵: ای ترک میر ، فتنۀ بغما و خلخی

شمارهٔ ۱۳۶: ز زلف تو برده ست شبوّی بوی

شمارهٔ ۱۳۷: حلقۀ زلفش بگل بر غالیه دارد همی

شمارهٔ ۱۳۸: گویم ز دل خویش دهانت کنم ای دوست

شمارهٔ ۱۳۹: جزوی و کلی از دو برون نیست آنچ هست

شمارهٔ ۱۴۰: چون دو رخ او گر قمرستی بفلک بر

شمارهٔ ۱۴۱: فغان از آن دو سیه زلف و غمزگان که همی

شمارهٔ ۱۴۲: خوارزم گرد لشکرش ار بنگری همی

شمارهٔ ۱۴۳: الا تا همی بتابد بر چرخ کوکبی

شمارهٔ ۱۴۴: جهانرا اگر چه هست ، فراوان کده رسد

شمارهٔ ۱۴۵: من طالب خنج تو شب و روز

شمارهٔ ۱۴۶: ز پالان فزونست ریش رشید

شمارهٔ ۱۴۷: شکرک از آن دولبک تو بچنم اگر تویله کنی

شمارهٔ ۱۴۸: ای مایۀ طربم و آرام روز و شبم