داود شبان در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۱۰:۳۶ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۹۵:
استاد رضا ساقی عزیز درود به شرفت که با شرحیات زیبا و دلنشینت من بی سواد علاقه مند به شعر خوانی کردی،هرجا هستی مستدام باشی.
صدیقه نارنج در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۱۰:۳۳ دربارهٔ سوزنی سمرقندی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۹۵ - خطاب به خود:
در بیت ۳ رنگیم و با پلنگ اجل کارزار ما، رنگ به معنی بز کوهی است (فرهنگ عمید)
شیر بینم شده متابع رنگ (مسعود سعد سلمان)
رضا از کرمان در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۱۰:۱۴ در پاسخ به هادی مردی دربارهٔ سعدی » بوستان » باب دوم در احسان » بخش ۱۰ - حکایت کرم مردان صاحبدل:
درود خدا بر شما باد
کجای کارید دوستان گرامی شعر از سعدی است وحاشیه ها در خصوص فردوسی بیشتر نوشته شده
شاد باشید
شاهان نوذری در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۶:۲۱ در پاسخ به حسن روشن دربارهٔ فردوسی » هجونامه (منتسب):
هیچ شاهد عینی نیز در تاریخ وجود ندارد مبنی بر این که فردوسی، این ابیات(هجونامه) را سروده باشد و تنها نظامی عروضی از آن نقل کرده است.
بهرام خاراباف در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۶:۰۸ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر پنجم » بخش ۱۰۶ - غالب شدن حیلهٔ روباه بر استعصام و تعفف خر و کشیدن روبه خر را سوی شیر به بیشه:
موسیِ جان سینه را سینا کند
طوطیانِ کور را بینا کند
#مولوی
مصرع اول غیر ازآنکه می تواندبه حضرت موسی وورازونیازش درکوه سینااشاره داشته باشدمی تواندبه لحاظ معنای لغتی نیز موردتوجه قراربگیرد
موسی =تسلی دهنده وتسلی داده شده
سینه=گستره،پهنه
سینا= از کلمه" سئنا " گرفته شده
به معنی کشف کننده ، محقق، دانشمند، به عمق چیزی پی بردن، شکافتن مطالب
معنی مصرع:تسلی دهنده گستره سینه رابه محلی برای به تحقق وعمق بخشیدن وشکافتن مطالب می کند
ازجهت آوایی نیز می تواند به مصرع اول عنایت داشت. تبدیل شدن سینه(آوای کوتاه)به سینا(آوای بلند)توسط موسی
اززیبایی های بیت:
واج خواهی حرف س
هم آوایی جان ویان(درکلمه طوطیان)
تکرار را
آواهای بلند:جا نا،یا،را نا
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۳:۲۰ دربارهٔ ناصرخسرو » دیوان اشعار » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۶:
من چرا خیال می کردم این شعر مال پروین است؟!
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۳:۰۲ دربارهٔ ایرج میرزا » مثنویها » شمارهٔ ۱۵ - مزاح با یکی از وزیران:
آیا این هم همان وزیر امور خارجه است که با او نیز در شعری دیگر یک مزاح بیضه ای دیگر کرده بود؟
و در ضمن کمال السلطنه همان پدر ابوالحسن خان صبا نیست؟
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۲:۵۹ در پاسخ به مهدی رضائی دربارهٔ ایرج میرزا » قطعهها » شمارهٔ ۸۱ - انتقاد از قمهزنان:
مرثیه را هم با خلوص نیت نسروده. حاشیه جناب تدینی را در همین صفحه ببینید.
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۲:۴۱ در پاسخ به مهدی الهی دربارهٔ ایرج میرزا » مثنویها » عارف نامه » بخش ۲:
یعنی فرایض دینی در زمان قاجار تابو بوده اند؟ والا ما که شنیدیم مردم آن زمان خیلی مذهبی بوده اند و مرجع تقلید داشته اند.
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۲:۲۰ دربارهٔ ایرج میرزا » مثنویها » عارف نامه » بخش ۵:
حرفهای ایرج میرزا در اشعار مختلف همدیگر را نقض می کنند. در یک شعر می گوید عصمت و بی حجابی می توانند با هم باشند. همچنین می گوید به زور رابطه برقرار کردن با دیگران کار درستی نیست. ولی در این شعر برعکس می گوید.
پ.ن: خب عصمت و باحجابی هم با هم می توانند باشند.
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۱:۴۴ در پاسخ به تورج رامان دربارهٔ ایرج میرزا » مثنویها » شمارهٔ ۲۲ - پسرِ بی هنر:
و البته در آن قصه، شعر را بازنویسی کردند و علی مردان خان را عاقبت به خیر گرداندند.
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۱:۳۱ در پاسخ به علی شیرزادی دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳:
اگر واقعی بود وقتی آن شعر را در گوگل می نویسید باید مدخل گنجور ظاهر می شد. اما نمی شود!
گنجور حتی از سوزنی سمرقندی هم شعر دارد. پس قطع به یقین این اشعار شایعه هستند.
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۰۱:۳۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳:
من در گوگل نوشتم "اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را / به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را" تا ببینم آیا مدخلی از سایت گنجور برای این شعر از صائب تبریزی ظاهر می شود یا نه. ولی باز هم مدخل گنجور برای همین شعر حافظ باز شد. پس یعنی صائب چنین شعری ندارد و این داستان و اشعار بعدی از شهریار و غیره شایعه است؟!
دکتر حافظ رهنورد در ۶ ماه قبل، شنبه ۷ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۲۳:۵۶ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۹:
همچنان که وقتی باد به دیدار شمع میآید، خامش شدن شمع لاجرم است و به زبانی شمع میمیرد؛ خواجه حافظ نیز در بیت پنجم میفرماید: گذر او مثل گذر نسیم بر شمع، جانم را از شوق میگیرد و این خوش است؛ اما او خود گذری بر ما نمیکند.
بیت آخر نیز زادهی ذهن رندی چون حافظ است
معنای تلویحی آن چنین است؛ ما که چنین بیپروا بر سنگدلی معشوق اعتراض میکنیم و علنی راز مگو را میگوییم (زبان بریده صفت کسانیست که اسرار مگو را به زبان میآورند) ترک سر کردهایم و از عقوبت باکی نداریم.
امین آب آذرسا در ۶ ماه قبل، شنبه ۷ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۲۳:۲۲ دربارهٔ قاآنی » قطعات » شمارهٔ ۱۰۶:
پیرمرد گویا نظرباز بوده!
برمک در ۶ ماه قبل، شنبه ۷ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۲۳:۰۸ دربارهٔ انوری » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۱۱۱ - در مذمت سواری:
این بیت اینگونه است
جنبش آسمان به نفس خودست
پایبند دویله و کله نیست
کله غوزک پا یا همان پارسی کعب است و دویله بند پا است دوال / دویل
علی رحیمی در ۶ ماه قبل، شنبه ۷ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۲۰:۳۷ در پاسخ به مجتبی دربارهٔ سعدی » بوستان » باب ششم در قناعت » بخش ۱۵ - حکایت در معنی آسانی پس از دشواری:
زمانی که بزرگان دیگر روشنائی نبخشند، مانند زمانی است که خورشید در پشت ابر رود و با کنار رفتن ابر، آفتاب هم دوباره تابش پیدا میکند و همین طور امید است که بزرگان دوباره جلوه کنند.
اما زمانی که حسودان جلوهی خود را از دست میدهند، مانند شعلهای است که با آب خاموش شود و بنابراین امیدی به نوربخشی دوبارهی آن نیست.
محمدرضا نوری در ۶ ماه قبل، شنبه ۷ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۱۷:۳۳ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۳:
در بیت
گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است طلب از گمشدگان لب دریا میکرد
تفاسیر زیادی هست که تفسیر خودم این است
شاعر گوهر را به مروارید تشبیه کرده که باید داخل صدف که از دو کفه زمان و مکان تشکیل شده قرار بگیرد ولی آنقدر بزرگ است که داخل صدف جا نشده و از آن بیرون زده ( گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است)
در مصرع دوم میگوید (طلب از گمشدگان لب دریا میکرد) چه چیزی را طلب میکرد آن گوهر به آن درشتی را
از چه چیزی طلب میکرد؟ گوهر راکجا میشود پیدا کرد؟ داخل صدف
گوش ماهی های ریز کنار ساحل همان صدفها هستند که به آنها گمشدکان لب دریا می گوید و رفته داخل این گوش ماهی های ریز دنبال این مروارید عظیم که در دو کفه زمان ومکان نگنجیده میگردد
احمد رحمتبر در ۶ ماه قبل، شنبه ۷ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۱۶:۲۱ دربارهٔ ملکالشعرا بهار » ترجیعات » صد شکر و صد حیف:
یادداشتی که در نسخه چاپی کتاب، بالای این شعر نوشته شده:
در سال ۱۲۸۴ خورشیدی (در واقع ۱۲۸۵، در کتاب اشتباه نوشته شده است) که مظفرالدین شاه وفات یافت و محمدعلی شاه به تخت سلطنت نشست آزادیخواهان ایران از مرگ شاه رئوف و معطی فرمان مشروطیت اندوهناک بودند و بدین امید که شاه جوان و جانشین آن پادشاه مشروطه خواه رویۀ پدر خود را دنبال کند و با تأئید فرمان مشروطیت ایران قلوب مضطرب ملت را آرامش بخشد، او را تأئید و به تعقیب روش پدر تحریض میکردند. ملکالشعرا بهار نیز در خراسان در رثاءِ شاه متوفی و تهنیت جلوس شاه تازه این ترجیعبند را سرود و در روزنامه نوبهار مشهد انتشار داد.
بهزاد بهرامی در ۶ ماه قبل، یکشنبه ۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۱۱:۴۴ در پاسخ به اقبال کاظمی دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱: