... رستم از تیغ تو مشتاق به امدادی چند

راه مقصود صفایی ز حرم گم شده و دیر

دارد از پیر مغان دیده ارشادی چند

... کدام شب به امیدی که روز از آن گذری

به سر نکرده ام از عمد خاک راهی چند

به صید صوفی و زاهد به دیر و کعبه خرام ...

... به حلقه حلقه ی گیسو بری ز ره دل ما

به راه خلق کنی از طناب چاهی چند

به دیده طره ی ترکان مرا نماید راست ...

ستاده بر سر راه تو دادخواهی چند

هزار ناله به لب هرکرا ز راهی چند

گناه نقض وفا را به کشتگان چه نهی ...

... نامد صفایی ار مژگان منع اشک ما

کس کی به راه سیل ز خاشاک بسته بند

اگر سرشک منت خاک راه تر نکند

ترا ز حالت من دیگری خبر نکند ...

... بر نتابد پنجه شان با ساعد روح القدس

ورنه با این دست و بازو راه پیغمبر زنند

جامه گلناری کنند از خون حلق آنگه به عکس ...

... روزی که در بهشت مرا بی تو سر شود

این است شرط پی سپری های راه عشق

کاول قدم رونده ز خود بی خبر شود ...

رفت و دل رفت ز ره کز پی آن ماه شود

این رفیقی است که صدمرحله همراه شود

جای پا سر به قدم باز نهم در همه عمر

رهروی را که به رفتار تو از راه شود

رسدش دست به دامان حکیمی بینا ...

... گلشنت زد رقمی با خط ریحان که هلا

ره به منزل نبرد هر که از این راه شود

چون هما سایه فکن بر سر این بی سر و پای ...

... کز روی رضا تیغ بلا را سپر آید

در راه وفای تو دیغ از سر و جان نیست

تحصیل مراد تو گر از جان و سر آید ...

... که از جمال توام بشکفد بهار دگر

به خاک راه تو ریزم روان و حیف خورم

که نیست جان دگر تا کنم نثار دگر ...

... نریخت خون من آسان نیافت مشکل خویش

شب است و راه به واماندگان قافله گم

برون کند مگر آن مه سری ز محمل خویش ...

... فکندم خرقه تلبیس و طامات

به تن پیراهن تقوی دریدم

شعار زهد آوردم به بر چاک ...

... ز بدگویان ملامت ها شنیدم

خراباتم برید از خانقه راه

که زین سو سیرت انصاف دیدم ...

... صفایی عشق را باید بسی شکر

اگر در راه او سازد شهیدم

... کم نداد پناهی تو ره به خویشتنم ده

که آشکار و نهان غیر سوی تو راه ندارم

بهای وصل تو بسیار و من بضاعتم اندک ...

... به حشر واهمه از نامه ی سیاه ندارم

به تاج زر نتوان سر ز راه برد صفایی

مرا که بر سر کویشبه سر کلاه ندارم

... جان و تن بهر نثار قدمت یکدله دارم

سعی سودی نکند ورنه من از راه امانی

پای دل در طلب دوست پر از آبله دارم ...

... مرا به خواب هم امکان دیدن تو نماند

که راه خواب ببستی ز چشم بیدارم

تو خود به کار صفایی عنایتی فرمای ...

... مقیم زاویه چون خم می به جوش و خروشم

به راه عقل مخوانم که حکم عشق به حکمت

نهاد پنبه غفلت به گوش پند نیوشم ...

... و ز قفس باز پرد طایر بال افشانم

بسپرم راه گلستان وفا دست نشان

پر کنند از گل مقصود مگر دامانم ...

... بر گردنش از آن خم گیسو رسن کنم

جان خار تن صفایی و تن خاک راه باد

با او اگر مضایقه از جان و تن کنم

... سفرکوی تو حد نیست گدایی چو مرا

مگرم بدرقه ی راه کنی لطف قدیم

جهل من بین که بدین ضعف و حقارت رفتم ...