... ورنه بس بود لا اله از پیش لا الا چه بود

عرش فرش راه احمد بود و یارش در سرا

رفتن معراج او در لیلة الاسری چه بود ...

... دیده هرشب دامن من پر ز انجم می کند

چشم مستش راه هوشیاران مجلس می زند

زلف او سررشته عقل و خرد گم می کند ...

... یارب آنان که زند دی دم عقل و حکمت

تا چه افتاد که از راه بافسانه شدند

زاهدان کاین همه پیمانه می بشکستند ...

... تا که آگه زسیه کاریت ای شانه شدند

عاقلان راه بآن زلف پریشان بردند

چون کنم با من دیوانه چو همخانه شدند ...

... کاینه لاجرم از زنگ مکدر گردد

نیست از حلقه خط تو برون راه دلم

گرچه پرگار در این دایره با سر گردد ...

... چون سبزه بهر جوی از این بعد مرویید

کعبه به قفا مانده و این راه کنشت است

بی فایده در وادی خونخوار مپویید ...

... کشیده لشکری از خط زهر سو ترک چشم تو

کز این جادو به روی مردمان راه نظر بندد

خط سبزت عبث بر آن لب شیرین نپیوسته ...

... گریزد در پناه حضرتت آشفته در محشر

در آن معرض که آتش راه را بر خشک و تر بندد

... گر به پاکی به ره عشق از آغاز آید

کی به سرمنزل او راه برد عنقایی

مگسی گر به هوای تو به پرواز آید ...

... مات ماندیم مگر شاه سواری برسد

طالب آب بقا راه به مقصد نبرد

که نه خضرش به سر راهگذاری برسد

هر که حق گفت نه از اهل حقیقت شمرش ...

... دوش چون یک نفسی گوش بگفتارم کرد

دوش از پیر خرد راه حقیقت جستم

ره نمایی بدر خانه خمارم کرد ...

... تعویذ اسم اعظم کردم بسی مکرر

دستم زچاره کوتاه عقلم بخیره گمراه

شد خضر راه عشق و آموخت نام حیدر

آگه شدم از آن راز تعویذ کردم آغاز ...

... ای طایف بیت الله کعبه نبود بالله

این راه رو دیر است و این بتکده آذر

سودای سر زلفش پیداست زدود طول ...

... همچو روباه پیش پنجه شیر

سر قدم کرد و جست راه گریز

تشنگان وصال جانان را ...

... راست کیشان به طوف میخانه

شیخ با سر دوان به راه حجیز

تلخ کامم بکشت چون فرهاد ...

... غافل از چشمکان تیرانداز

پرنیان است خار راه حجاز

ذلت اندر طریق عشق اعزاز ...

... اگر گوید ز خوبان دیده بردوز

رسید آن برق عالم سوز از راه

برو چندان که خواهی خرمن اندوز ...

نبرد ره به کوی لیلی کس

گر نگردد دلیل راه جرس

هر کجا با شکر کنم خلوت ...

... عشق سرکش بعقل شده چیره

دین و دل گو ببند راه نفس

دزد بر شحنه چون شود حاکم ...

... تا دل بعشقت بسته ام برکنده ام بیخ هوس

ای هوشمندان الحذر از راه عشق پرخطر

وهم و گمان را زین سفر فرسوده شد پای حرس ...

... چون شحنه امکان تویی پروا ندارم از عسس

ای صاحب عصر و زمان ای خضر راه گمرهان

من مانده دور از کاروان وین رهزنان از پیش و پس

... صوفی آنساعت شود صافی که گردد درد نوش

خانه کی سارند اندر راه سیل اصحاب عقل

جای اندر بزم مستان کی کند ارباب هوش ...

... شمع بمیرد آنزمان کاتش وانشانمش

راه بخویش اگر دهد غیر خیال تو دلم

خون کنم و زهر مژه بر در او چکانمش ...

... میبرم این متاع سوی شهی

که بود گرد راه امکانش

ره نبردم اگر بکوی علی ...

... خضر و ابلیس اند با هم اندر این ره هوشدار

چشم بگشا راه رو چاهست تو فرزانه باش

زینت معموره جز فرش و چراغی بیش نیست ...