حرف آخر قافیه

قصیده شماره ۱: ای دل عبث مخور غم دنیا را

قصیده شماره ۲: کار مده نفس تبه کار را

قصیده شماره ۳: رهاییت باید، رها کن جهان را

قصیده شماره ۴: یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی

قصیده شماره ۵: ای کنده سیل فتنه ز بنیادت

قصیده شماره ۶: ای دل، فلک سفله کجمدار است

قصیده شماره ۷: آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است

قصیده شماره ۸: ای عجب! این راه نه راه خداست

قصیده شماره ۹: گویند عارفان هنر و علم کیمیاست

قصیده شماره ۱۰: شالوده کاخ جهان بر آبست

قصیده شماره ۱۱: آنکس که چو سیمرغ بی نشان است

قصیده شماره ۱۲: اگرچه در ره هستی هزار دشواریست

قصیده شماره ۱۳: عاقل از کار بزرگی طلبید

قصیده شماره ۱۴: ای دل، بقا دوام و بقائی چنان نداشت

قصیده شماره ۱۵: دل اگر توشه و توانی داشت

قصیده شماره ۱۶: فلک، ای دوست، ز بس بی‌حد و بی‌مر گردد

قصیده شماره ۱۷: سوخت اوراق دل از اخگر پنداری چند

قصیده شماره ۱۸: سر و عقل گر خدمت جان کنند

قصیده شماره ۱۹: ای دوست، دزد حاجب و دربان نمی‌شود

قصیده شماره ۲۰: دانی که را سزد صفت پاکی:

قصیده شماره ۲۱: هفته‌ها کردیم ماه و سالها کردیم پار

قصیده شماره ۲۲: کارها بود در این کارگه اخضر

قصیده شماره ۲۳: ای سیه مار جهان را شده افسونگر

قصیده شماره ۲۴: ای شده شیفته گیتی و دورانش

قصیده شماره ۲۵: ای بی خبر ز منزل و پیش آهنگ

قصیده شماره ۲۶: در خانه شحنه خفته و دزدان بکوی و بام

قصیده شماره ۲۷: نخواست هیچ خردمند وام از ایام

قصیده شماره ۲۸: نفس گفتست بسی ژاژ و بسی مبهم

قصیده شماره ۲۹: تا ببازار جهان سوداگریم

قصیده شماره ۳۰: بد منشانند زیر گنبد گردان

قصیده شماره ۳۱: حاصل عمر تو افسوس شد و حرمان

قصیده شماره ۳۲: دزد تو شد این زمانه ریمن

قصیده شماره ۳۳: دگر باره شد از تاراج بهمن

قصیده شماره ۳۴: پرده کس نشد این پرده میناگون

قصیده شماره ۳۵: گرت ایدوست بود دیده روشن بین

قصیده شماره ۳۶: تو بلند آوازه بودی، ای روان

قصیده شماره ۳۷: گردون نرهد ز تندرفتاری

قصیده شماره ۳۸: سود خود را چه شماری که زیانکاری

قصیده شماره ۳۹: ای شده سوخته آتش نفسانی

قصیده شماره ۴۰: اگر روی طلب زائینه معنی نگردانی

قصیده شماره ۴۱: بسوز اندرین تیه، ای دل نهانی

قصیده شماره ۴۲: همی با عقل در چون و چرائی