Engr. Shabbir Ahmed در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۲۱:۵۴ دربارهٔ شیخ محمود شبستری » کنز الحقایق » بخش ۱۶ - در موازنهٔ نفس در تمثیل جام جم:

ازیرا نفس ز ایات خدائیست
وزو عرفان حق را آشنائیست

محمود عبادی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۳۰ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۳۵:

فسوس و صد افسوس تا به حال هیچکس حاشیه ای بر این غزل زیبای شیخ اجل نگذاشته و یا ننگاشته است. توگوئی در این سرزمین رسم بر آنست تا اگر خواننده ای مثل مرحوم شجریان ( که دیروز فوت کرد) ابیاتی ازغزلیات خواجه حافظ ویا شیخ سعدی و یا مولانا را به آواز در نیاود مردم سراغ این بزرگان شعر و ادب پارسی نروند وچون خواننده ای ابیاتی ازغزل های بزرگان را به صورت تصنیف و یا آواز در آورد آنگاه در نهایت بی انصافی فریاد بر میدارند که حتی حافظ مدیون شجریانست و میکویند زیبائی آواز شجریان سبب مقبولیت اشعار حافظ شده است. مراجعه کنید به اظهار لحیه دکتررضائی نام ذیل غزل شماره 412 در سایت گنجور. غزل فوق در نهایت عذوبت وروانی است. لکن من معنی مصرع اول را نمیدانم. ظاهرا دست بربناگوش بردن اصطلاح و نوعی عمل از فرط حسرت در زمان شیخ اجل بوده است . لکن ممنون میشوم اگر دوستان در این زمینه کمک کرده و من را راهنمائی کنند.

Lira R در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۰۷ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۹۵:

هم طاقت کار ما ندارد
کار در اینجا بعمنی موسیقی است

سید مجتبی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۹:۵۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۹۳:

پاسخ به کسانی که جناب حافظ را به شابخوری متهم می کنند را خود ایشان در بیت اول دادند:
در نظر بازی ما بی خبران حیرانند
من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

Lira R در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۹:۴۸ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۹۴:

نگار خوش قول یعنی نگار خوش صدا

برگ بی برگی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۹:۲۴ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۶:

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم
حافظ با تصویر سازی منظره ای زیبا از دلبری که به منظور دلربایی بیشتر زلف خود را در معرض باد قرار داده است غزل و
پیامهای معنوی خود را آغاز میکند . زلف یار که روی پیشانی و قسمت عمده روی او را پوشانده و بر جذابیتش می افزاید
نماد کل هستی در جهان فرم و ماده میباشد که در بر گیرنده تمامی زیبایی های این جهان از افلاک و ستارگان گرفته تا نبات و حیوان و انسان ، کوه و دریا و طبیعت تا جزیی ترین چیزهای موجود درعالم ماده و ذهن را شامل میگردد که دربرابر چشمان انسان و یا تصورات او خود نمایی و دلبری میکنند . عارف تمامی این جهان را از تجلیات روی حضرت معشوق دانسته و با این نظر و دید به جهان مینگرد . روی سخن حافظ با حضرت معشوق است که در واقع گوشزد به ما انسانها نیز میباشد و زلف درمعرض باد قرار دادن حضرت معشوق که به منظور جلب توجه و دلبری افزونتر است سرانجام با عاشق شدن انسان، هستی ذهنی او را بر باد خواهد داد . در واقع حافظ به حضرتش عرضه میدارد که چه خوب این کار را به انجام میرسانی و با جلوه گری و دلربایی بوسیله زیبایی های این جهان انسان را بسوی خود راهبر میشوی .
گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد
گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید
حافظ در مصراع دوم ادامه میدهد حال که با این جلوه گری و طنازی او را عاشق و شیفته خود نمودی پس رخ بنمای و بنای بنیاد گذاشتن ناز مگذار زیرا که او یا انسان عاشق ، عاشق دیدار رو و وصلت میباشد و نه جلوه های تو در این جهان مادی بازیبایی های خیره کننده جلوه های زلف حضرتش در این جهان مادی انسان عاشق نسبت به زیبایی روی حضرتش مشتاق تر و
حریص تر شده ، او را بیقرار به دیدار میکند . حافظ میفرماید اگر انسان در این جهان موفق به دیدار روی و وصال حضرتش نگردد بنیاد هستی او از جای کنده حواهد شد . یعنی عمر خود را بیهوده سپری کرده و فرصت طلایی یکی شدت با حضرتش را برای همیشه از دست خواهد داد . در واقع این انسان است که حتی با درک نقش خود در این جهان ، ناز کرده و برای وصال و یکی شدن با حضرتش پیش قدم نمیشود .
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم
می خوردن با همه کس کنایه از تقلید از دیگران برای درخواست شراب چیزهای این جهانی ست و حافظ میفرماید درصورتیکه انسان از هر کس و یا از هر چیزی در جهان طلب می کند سرانجامی جز خون جگر خوردن ندارد . یعنی که عاقبت درخواهد یافت که شراب چیزهای این جهان به او خوشبختی و آرامش نخواهد داد و پس از دریافت این مطلب برای رها شدن از دلبستگی های بوجود آمده متحمل درد و خون جگر خواهد شد . یعنی بهتر است انسان چیزها را در دل و مرکز خود قرار ندهد زیرا این کار سهل تر از رها شدن از آن دلبستگی ها ست که با خون جگر و تحمل درد بسیار میسر خواهد شد . حافظ درمصرع دوم میفرماید اگر چنین نکرده و با سرکشی و ستیزه گری خود را دلبسته چیزهای این جهان کرده و آنها را در مرکز و دل خود قرار دهی ، پس به هنگام رهایی از آن تعلقات و دلبستگی ها فریاد تو به دلیل درد رها شدن از آنها به آسمان بلند خواهد شد . درد ناشی از رها شدن از دلبستگی به پول و ثروت ، باورهای تقلیدی غلط ، و همچنین تعلق خاطر به مقام و منصب ، ازجمله دردناکترین رهایی هاست .
زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم
طره را تاب مده تا ندهی بر بادم
حلقه کردن زلف نیز کنایه از افزودن زنجیر وار دلبستگی هاست که عاقبت انسان بوسیله همین تعلقات دربند و زنجیر شده و اسیر و برده چیزهای این جهانی گرد آوری شده خواهد شد .تاب دادن طره نشانه تزیین کردن و زیبا انگاشتن تعلقات دنیوی ست که سرانجامی جز تباهی عمر ارزشمند انسان ندارد .
یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم
یار اصلی و خویش انسان همان اصل خدایی و خرد ایزدی انسان است اما انسان پس از پای نهادن در این جهان از خویش اصلی بریده و خود کاذبش فربه شده ، خود کاذب را همان یار اصلی یا خویش معرفی میکند اما انسانهایی که از یار و خویش اصلی جدا نگشته و یا سریعاً به خود اصلی بازگشته اند این خود کاذب را شناسایی و مهار کرده و با یار و اصل خدایی خود خویش باقی میمانند . اغیار به معنی هرچه غیر از خداست تلقی میگردد که چیزهای این جهان و هر آنچه برآمده از ذهن انسان است از آن جمله هستند و غم خواری برای زیاد و کم شدن آن چیزهاست که شادی اصیل وبدون علت های بیرونی انسان را به یغما میبرد . توقع تایید و توجه انسان یکی از این اغیار است که موجب ناشاد بودن انسان میگردد .
رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم
حافظ برخی از نبایدها را فرموده و اکنون در این بیت به بایدها میپردازد تا انسان از غم رها شده و به شادی اصیل و خدایی خود بازگردد . رخ برافروختن کنایه از عاشقی ست و حافظ تنها راه برای انسان را راه عاشقی میداند . راه هایی مانند عبادت های تقلیدی و به منظور بدست آوردن پاداش از نظر حافظ و عارفان بزرگ به کلی مردود است ، پس فقط راه عاشقی ست که نجات دهنده انسان از غم و درد میباشد تا انسان را از گلبرگهای خود فارغ و رها سازد . گل با چیدمانی از گلبرگها تشکیل میشود و انسان نیز با چیدمانی از تعلقات و دلبستگی ها به چیزهای این جهان برای خود گلی آراسته و به آن دلبسته میگردد به نحوی که با فروافتادن یکی از گلبرگهای گل او دنیا بر سر او خراب و جهان را به انتها رسیده میبیند ، دچار غم و افسردگی میگردد . حافظ میفرماید برای فراغت از این چیدمان و گلبرگهای ساخته ذهنی خود چاره ای بجز راه عاشقی برای انسان برجا نمانده است .قد برافراز یعنی به یکباره بلند شو و قیام کن و از این زندان خودساخته ذهن خویش را رها کن . کار دیگر انسان عاشق آزاد شدن از حس سرو بودن است . سرو در اینجا به معنی منفی آن بکار رفته و کنایه از خود برتر و بلندتر بینی انسان است که با آرزوهای بلند همه عمر خود را سرو گونه بلند تر و برتر از سایرین میپندارد . برتر دانستن مذهب و یا نژاد و ملیت نیز از جمله این برتری طلبی ها هستند که انسان عاشق بایستی با کار معنوی خود را از آن رها و آزاد کند .
شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم
نباید دیگر اینکه انسان با اندکی کار معنوی نقش راهنما و معلم معنوی را ایفا میکند در حالیکه خود تشنه معرفت بوده ولی خود را بی نیاز و کامل میبیند .حافظ چنین انسانی را از این کار برحذر داشته و میفرماید با این کار سالک عاشق ، اندک بهره معنوی خود را نیز سوزانده خاکستر میکند . پس بهتر آنکه سکوت اختیار کرده و با کار بیشتر توجه خویشتن را معطوف به خود کند . مولانا نیز میفرماید ؛ انصتو یعنی که آبت را به لاغ
عین تلف کم کن که لب خشک است باغ . یعنی مادامی که باغ وجود انسان سرشار از آب زندگانی نشده و به مدارج بالای معرفت دست نیافته است باید سکوت اختیار کند .
در مصرع دوم مراد از هر قوم تعلقات و دلبستگی های پیشین و دوستان سابق از هر فرقه میباشند که انسان سالک و عاشق با رجعت دوباره به آنها موجبات دوری و از یاد بردن یار اصلی و ذات خدایی خود را فراهم میکند . گاهی انسان با اندکی کار معنوی خود را آبدیده و مقاوم در برابر خودهای کاذب دیگران میداند و حافظ این ذهنیت را اشتباه دانسته به انسان عاشق هشدار میدهد . اشاره به تاثیر گذاری و خو گرفتن از خودهای کاذب با هرگونه تعلقات دنیوی میباشد .
شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا نکنی فرهادم
کار دیگر انسان سالک دوری گزیدن از مشهور شدن به انسانی معنوی میباشد . حافظ بارها به ناشناس ماندن سالک و عدم اظهار سلوک معنوی خود به سایرین تاکید ورزیده است زیرا با این شهره شدن ، خودهای کاذب به سراغ او آمده و به انحاء مختلف در کار معنوی او اخلال میکنند . مولانا نیز میفرماید ؛
گر نباشی نامدار اندر بلاد / کم نه ای الله اعلم بالعباد و
هرکه داد او حسن خود را در مزاد
صد قضای بد سوی او رو نهاد
دشمنان او را ز غیرت میدرند
دوستان هم روزگارش میبرند
حافظ میفرماید پس چنین انسانی چاره ای جز سر نهادن به کوه و بیابان ندارد .یعنی امکان زندگی عادی از او گرفته خواهد شد . شیرین هم با ابراز شور عاشقی فرهادها به گرد خود جمع کرده و از فرهاد اصلی خود باز خواهد ماند .
رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فریادم
حافظ میفرماید همه اینها را که گفتیم و سالک به آن عمل کند باز هم کافی نبوده و بدون رحم و عنایت حضرت معشوق هیچ کاری از پیش نخواهیم برد زیر که فقیر و مسکین هستیم و فریاد رس ما فقط او خواهد بود . یعنی همه این کارهای معنوی بدون لطف حضرتش بیهوده خواهد بود و آه و فریاد انسان به خاک درگاه آصفش خواهد رسید . آصف وزیر دانشمند سلیمان بود و در اینجا کنایه از حضرت حق است که دانش او بر هر موجودی کامل تر و افضل بوده و عقل کل است . مولانا نیز در این رابطه میفرماید ؛
آین همه گفتیم لیکن اندر بسیج بی عنایات خدا هیچیم هیچ
بی عنایات حق و خاصان حق گر ملک باشد سیاهستش ورق
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی
من از آن روز که دربند توام آزادم
حافظ در انتها مطلب دیگری را برای سالک عاشق یادآوری کرده ، میفرماید جور حضرت معشوق در هدف قرار دادن گلبرگهای چیدمان ذهنی خود را به فال نیک گرفته و از آن روی نگردان . یعنی با از دست دادن گلبرگها برآشفته مشو و ستیزه نکن ، بلکه آن را با روی باز پذیرا و شاکر باش زیرا این نشان دهنده بندگی تو میباشد و این جور نبوده بلکه لطف حضرت معشوق به تو میباشد . زیرا از آن زمان که بنده او میشویم درواقع از دلبستگی ها و تعلقات دنیوی و خشمها و کینه ها و دردها آزاد و رها میگردیم .

Lira R در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۹:۱۳ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۸۸:

رنگریزکان... یعنی رنگرزان باید یکسره نوشته شود
نقش بند یعنی نقاش

سام مصطفوی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۸:۲۰ دربارهٔ جامی » دیوان اشعار » واسطة العقد » غزلیات » شمارهٔ ۵:

مصراع دوم فوق العاده است
هرچند فکر میکنم اشتباه تایپی داره و درستش:
ز غمت به سینه کم آتشی... هست که “کم” جا افتاده
بسیاری از زیبایی این مصراع به کم آتشی و کما تشا هست
ممنون

محمود عبادی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۸:۰۲ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » غزلیات » شمارهٔ ۱۷:

من این غزل خواجو را از جهت فخامت زبان کمتر از غزل حافظ نمیدانم آنجا که میفرماید" بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است و.......

عدنان العصفور در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۵۵ دربارهٔ منوچهری » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۱۱ - در تهنیت جشن مهرگان و مدح سلطان مسعود غزنوی:

شاهکار این شعر چقدر زیبا و لطیف راستی که امدن سلجوقیان شعر پارسی را به پستی خاک رساند

سارا در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۵۳ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب اول در سیرت پادشاهان » حکایت شمارهٔ ۱:

کلام سعدی بی نهایت زیباست.کمتر کسی مطالب پند رو به این خوبی بیان میکنه

محمود عبادی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۳۵ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۳۷:

سر کار خانم روفیا روی سخنم با شماست.
حقیرازفزمایشات سرکارعالی فراوان بهره برده ام ولی در عجبم ازاینکه با اینهمه وفورو فراوانی در زبان پارسی لغت کم آورده و دست به دامن زبان انگیسی شده و خطاب به آقای محسن سعیدزاده فرموده اید "دربیزینس عشق باش". من اول نتوانستم این کلمه را بخوانم و از دیگری خواستم آنرا برایم بخواند. بعضا دیده ام که شما از لغات انگلیسی برای بیان مقاصد تان استفاده میکنید ولی آنها را به جد نگرفته بودم. معلوم است که سرکاربزبان انگلیسی تسلط دارید. لکن وقتی از ادب پارسی صحبت میکنیم آیا بهتر نیست ازلغت پارسی استفاده کنیم. همینقدر که لغات عربی به زبانمان وارد شده است کافیست. آیا بهتر نیست بجای بیزینس عشق از "کار وبار عشق" استفاده کنیم؟ وبهین نحو در جائی فرموده اید " در بک گراند ذهنم" که میتوانستید بگوئید" در پس زمینه ذهنم". آیا نباید پارسی را پاس داریم؟

محمود عبادی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۲۴ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۹۱:

دوستان توجه کرده اید که غیر از مصرع اول مطلع در اولین مصراع های بقییه ابیات این غزل خواجه غوغا کرده است بنوعی که در هرمصرع قافیه و وزن وجود دارد به عنوان مثال " پشمینه پوش تند خو/ کز عشق نشینده بو" که بین کلمه خو و کلمه بو قافیه وجود دارد خواجه هر چه گفته دلربائی کرده است. وی با انتخاب زیباترین اوزان عروضی ما نند بحر رمل عده زیادی از غزلیاتش را در این وزن سروده است و بهمین ترتیب است وزن دلنشین غزل حاضرکه رجز مثمن سالم است و سعدی نیز در این وزن پیش از حافظ طبع آزمائی کرده است.

فاطمه زهرانادری در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۵:۳۶ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۷۷:

باعرض سلام وخسته نباشی خدمت شمازحمتکشان
بنده بابت برنامه ی گنجوربسیارخوشحال وسپاس گذارم ودرخواستی ازشما دارم اگر امکانش باشه بهترهست که معانی اشعارراهم بگذارید تامن وافرادی که تخصصی درحوزه ی معنی کردن اشعارسخت نداریم ازمعنی زیبای انهامحروم نشویم وماهم بتوانیم استفاده کنیم .برنامه ی عالی ای هست با معنی عالیترهم میشودواستقبال کنندگانش هم بیشترمیشودبازم تشکرمیکنم خیلی ممنون که برای نظردیگران احترام قایلیدباسپاس

sajjad sajjad.mmm.۱۵۰۰@gmail.com در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۵:۲۴ دربارهٔ خیام » ترانه‌های خیام به انتخاب و روایت صادق هدایت » هرچه باداباد [۱۰۰-۷۴] » رباعی ۸۶:

سلام و عرض ادب محضریکایک اساتید
داستان این شعر مربوط به دختری است بنام مریم شیرازی که در نیشاپور روسپی گری می کرد. بانی این کار او هم یک شیخ بود. ولی بعد از مدتی دچار بیماری شد و زمانی که در گوشه ای افتاده بود همان شیخ سفاک به فحاشی کرده و او را فاحشه ای خواند که دچار مریضی است. خیام که نظاره گر این برخورد ملای ستمگر بود این رباعی رو سروده
من ازاین دوست بزرگوار که این حاشیه رو مرقوم فرموده اند تمنادارم منبع درج این قصه را نیز ذکر بفرماین چون برایم جالب ونیز جدید بود
بنده خودم عاشق رباعیات وزین خیام هستم سالهاست که رباعیات خیام را درذاکره ام حفظ کرده ام چون بزبان عربی تسلط دارم تمامی نقدهاوترجمه های این اثر گرانبها رابزبان مادری (پارسی)ونیز زبان عربی و... پیگیری کرده ام درمیان ترجمه های عربی رباعیات خیام عجیب ترینش از آن احمد رامی ترانه سرای شهیرمصری است که حتی ام کلثوم خواننده اسطوره ای عرب نیزآنرا بااستفاده از ترجمه احمد رامی بانام رباعیات الخیام با آهنگ سازی ریاض السنباطی در دهه 50میلادی بارها بر روی صحنه دراکثرکشورهای عربی وحتی پاریس اجراکرد دوستان می‌توانند باسرچ این عبارت نسخه استودیویش راباصدای ام کلثوم بمدت 36 دقیقه استماع بفرمایند (رباعیات الخیام لام کلثوم تسجیل استودیو)
گرچه باسواد وفهم ناقصی که من دارم احساس کردم احمد رامی بجای ترجمه اصل رباعیات خیام خود سعی کرده چیز جدیدی بانام ترانه های خیام ویاکلمات خیام بسراید وبااستفاده از اشتهار خیام آنرا به شاعر هم وطن مامنتسب کند من دریک گفتگوی بسیار قدیمی رادیومصر دراین خصوص از احمد رامی شنیدم که گفت برای فهم و درک بهتر رباعیات خیام من ناچارشدم به فرانسه عزیمت کنم ودرمدت پنج سال فارسی درآنجاآموختم تارباعیات خیام را بفهمم وترجمه کنم
احمدرامی درمطلع رباعیات خیام بزبان عربی رباعی اول راچنین سروده :
سمعتُ صوتاًهاتفاًفی السحر
نادی من الغیب غُفاةَ البشر
هُبُ الملاءُُ کاسَ المُنی قبل
ان تملاءَ کاس العمرِ کفُ القدر
گرچه صفحه کلید گوشی جدیدامکانات اعراب گذاری خوبی ندارد اما نهایت سعی خودم رو کردم تا خواننده دچار اشتباه نشود
بانهایت ادب و احترام وعذرخواهی از اساتید گرامی ونیزامتنان ویژه ازگنحور مرید اهل ادب محمد (سجاد)حائری نسب

علی ک در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۴:۵۱ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر اول » بخش ۱۲۱ - در بیان آنک موسی و فرعون هر دو مسخر مشیت‌اند چنانک زهر و پازهر و ظلمات و نور و مناجات کردن فرعون بخلوت تا ناموس نشکند:

با سلام
بیت چهاردم، مصرع دوم لطفا تصحیح شود
باز با خود گفته فرعون ای عجب
من نه در یاربناام جمله شب
تشکر

علی کهربایی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۴:۰۶ دربارهٔ نظامی » خمسه » خسرو و شیرین » بخش ۱۷ - به خواب دیدن خسرو نیای خویش انوشیروان را:

به گمان من (و به استناد لغت نامه دهخدا «شش اندازی به جای شیشه بازی» به معنی «‌ ماه به جای خورشید » است. لطفا اگر اشتباه می کنم اصلاحم کنید.

مهدی در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۳:۵۹ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۵۹:

وه چی بی‌رنگ و بی‌نشان که منم // کس نبیند مرا چنانکه منم

سیدغلامعباس موسوی نژاد در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۳:۲۷ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۳۶:

به عقیده بنده خیل به زبان سعدی نزدیکتر است

میلاد در ‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۳:۲۶ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر اول » بخش ۱ - سرآغاز:

چه خوب که جمله (اصل خویش) را به مفاهیم دیگر مرتبط ندانیم و پروردگار را در درون خویش جوست و جو کنیم