... سوی چمن عشق سلیم از پی تسلیم

از موج و حباب آمده با تیغ و کفن آب

... که پشت دست نهد پیش ما سبوی شراب

به محفلی که نباشی چو موج می خندان

حباب هم نگشاید نظر به روی شراب ...

... چو قد یار هر سروی دل آشوب

دل از موج و دم ماهی گشاید

صفای خانه از آب است و جاروب ...

... می توان دیدن ز شوق کشتن ما بیدلان

همچو موج از جوهر شمشیر قاتل اضطراب

مانع عمر سبکرو کی شود فریاد ما ...

... نیست بی تابی برای وصل او ما را سلیم

موج دریا را نباشد بهر ساحل اضطراب

... اختیار سر ما تیغ محبت دارد

موج سیلاب کلید در ویرانه ماست

باده جز در دل شب فیض نبخشد ما را ...

... هر گلی کز خون به دامن داشتم هم پاک ریخت

رشته همچون موج لرزد بر سر آب گهر

بس که آب روی پاکان را جهان بر خاک ریخت ...

... کشتی ما شد بیابان مرگ همچون گردباد

موج این دریا همان از کینه در دنبال اوست

چون توانم دیگری دیدن طلبکارش سلیم ...

... کشتن خود خواستم هر جا که تیغی شد بلند

بهر طوفان ماندگان هر موج محراب دعاست

کم مباد از دیده من خاک راه او سلیم ...

... دایم ز آب دیده ی خود راه من گل است

در ورطه ای که قسمتم افکنده موج را

بر سر سفینه نیست که تابوت ساحل است ...

... از خاطرم سلیم برد باده زنگ غم

موج شراب صیقل آیینه ی دل است

... بس که گل سر زده از هر سر خار ماهی

کوچه ی موج به دریا چو خیابان گل است

مستی از لاله سر شحنه چراغان کرده ست ...

... نازم به رازداری خود چون صدف که بحر

از موج جمله لب پی سرگوشی من است

پیراهنم ز یاد لبش بوی می گرفت ...

... چو می به پیش نهم قسمتم ز غیب رسد

کلید روزی من موج باده ی ناب است

چه سود کوشش غافل که در طریق طلب ...

... من مفت دادم از کف و او زر گرفته است

تنها نه اعتراض کند موج این محیط

هر قطره نکته ای به شناور گرفته است ...

... بر خرمن ما سوختگان اخگر سرخ است

از موج سرشکم چو پر طایر بسمل

مرغان هوا را همه بال و پر سرخ است ...

دل رمیده ام از خنده ی تو بیزار است

به دیده موج قدح می گزیده را مار است

فزود زردی رخسارم از می گلگون ...

... گرد اگر برخاست از دامن مرا بر دل نشست

خویش را چون موج بی باکانه بر دریا زدیم

می توان تا چند همچون گرد بر ساحل نشست ...

... به اشک چشم اسیران کجا نگاه کند

چو موج در ره او آب خضر پامال است

عیان بود به تو پروانه آخر کارت ...

... گر غمی داری میی دارم که زنگ از دل برد

صیقل آیینه ی آشفتگان موج می است

وعده ی وصل آن گل رعنا به فردا می دهد ...

... از گریه سلیم بی تو امشب

چون موج به روی آب خفته ست

هر کجا موج زند جام شرابی دام است

ساغر باده گل صبح و چراغ شام است ...