... به باطل یاوه گویی را ز خوی خود سری و آخر

ز حق بی راهه پویی را به راه خویش وا گردان

بیابان است و ره گم گشتگان را پشت بر مقصد ...

... منتی بر سر ز پای خویشتن

گو فدا کن دین و دل در راه دوست

هرکه جان خواهد فدای خویشتن ...

... بدین بستیم دیگر انتظارم

چرا در راه آن کوثر کشیدن

شبی تا روز و شامی تا سحرگاه ...

... عشقت نکو شناخت مرا از وفای من

ننمودم از فراق تو کس راه چاره ای

جز غم که شد به جان سپری رهنمای من ...

... مگر سلطان رخ را حاجب است این

فکندم نیم بسمل برسر راه

ز ملت ها کدامین مذهب است این ...

... عزیزی دیدی اکنون خواریش بین

به راه عشق رفتی ای دل آسان

ولی برگشتن و دشواریش بین ...

... صد جان به ما تبسم معجز نمای تو

دام او فکنده ی حلقه ی زلفت به راه دل

یا چشم حسرتی است فراز از قفای تو ...

... روز به روزت جفا و ناز فزون شد

رحم ندارد مگر به سخت دلت راه

چشم وفا هر که داشت از تو جفا دید

آمده از روی طوع و رفته به اکراه

قصه ی عشقت همی درازتر آید ...

به طور عم خون بریزی یا به اکراه

نتابم گردن از تیغت علی الله

چنان گردم به خاک مقدمت پست

که گردم می نتابی رفتن از راه

دریغا حسرتا کم برنتابد ...

... به مغز از پوست حاشا چون گراید

جز آن کز این به آن پیداکند راه

همان عشقم سبب شد ورنه هرگز ...

... کشید ظلمت خط جدولی به گرد لبش

که دل به چشمه ی حیوان او نیابد راه

به عمرهای طویل این زبان قاصر من ...

... مران صفایی مشتاق را ازین سر کوی

گدای راه نشین نیست ننگ شوکت و شاه

... به ذره ذره عالم چو بنگری نگری

ز شر و خیر در آنها نهاده اند دو راه

چو باطل از جدل آید پدید و حق به مثل ...

... چو ناخدای که چون در سفینه بنشینی

بهر طرف که بخواهی ترا برد زان راه

نه بردنی که در آن بردنت دهد تفویض

نه رفتنی که از آن رفتنت بود اکراه

اگر به دیر خرامی و گر به سوی حرم

ترا به منزل مقصود آید او همراه

جهان چو قلزم و اعضای این بدن کشتی ...

... سپرده در کف مرد و زن اختیار طلب

از این دو راه یکی را بپای وکن در خواه

به امر اوست که هستی ز نیستی موجود ...

... نصیحتی است که کردم دگر تو دانی و حق

چه پا به راه نهی یا به سر روی در چاه

صفایی از در دونان بتاب روی امید ...

... نازم غرور حسن که خون های بی گناه

با خاک راه خویش برابر داشتی

بنگر به تاب زلف پریشان بی قرار ...

... مرا هم ناب خلاری و هم دکان قنادی

بیا اسرار راه عشق را از رهروان بشنو

که ما پیدا و پنهان واقفیم از وضع آن وادی ...

... با احتساب خسروحق گر ابا نکردی

دیدی که چون صفایی در راه قرب جانان

دارای دل نگشتی تاجان فدا نکردی

... زهی سعادت آیینه کاندرو نگری

ز بس به راه تو ریزد ستاره دیده خلق

زمین به چرخ کشد سر تو چون برآن گذری ...

... نشد به حسن تو مفتون و عشق ما ناصح

ز روی بی بصری یا ز راه بی خبری

صفایی از تو به ملک دوکون نارد روی ...

... خرامان می رود گویی در این مرز

به راه افتاده سرو بوستانی

فرازان قامتی چون شاخ شمشاد ...

راه دیار یا مرا ای صبا بپوی

از تاب هجر و حسرت وصل منش بگوی ...

... به ذره ذره وجودم نشست تیر بلایی

به راه این دل مسکین ز تار طره ی مشکین

فکند پیش و پس از هر طرف کمند رسایی ...

... رضاجویی حیاخویی صفا دوست

بری از رسم و راه بی وفایی

لبش خندان دلش خرم سرش گرم ...