... آباد باد خانه ی دولت نفاق را

با سالکان راه غمت رحمتی که نیست

شایستگی به رسم سلوک این سیاق را ...

... رسان درگوشش ای پیک صبا یکره فغانم را

مگر پایی نهد از راه غم خواری به بالینم

بر او ساز اندکی مشهود اندوه نهانم را ...

... همان رسد که ز باد بهار بستان را

به راه عشق و ز اول پی از کفم بردی

درنگ و دین و دل اسلام وعقل وایمان را ...

مطرب خوش نوا دمی نای غزل سراگشا

رود کرب زدا بزن راه طرب فزاگشا

شاهد قبض و بسط من پرده بر آستان فکن ...

... غم تیر یک نفس نشود آشنای ما

گم شد دلم به ظلمت زلفت ز راه لب

باید به غیر خضر کسی رهنمای ما ...

... بویی مگر ز زلف توآرد برای وی

دارد چمن به راه صبا انتظارها

گر ره برند بر سر کویت بهار و دی ...

... سر به سر تاریک و طولانی چرا بود اینقدر

راه ظلمات از برون آن طره پر پیچ و تاب

گر صفایی کام ها در پی حسابی یافت خصم ...

قضا چنانکه ترا طرز دلبری آموخت

مرا به راه جنون رسم خود سری آموخت

چرا ز اشک و رخم سیم و زر به دامان ریخت ...

... به یادت دیدگان اختر شمار است

چو در راه صبا زلف پریشانت

تن از تاب فراقم بی قرار است ...

... جانانه را ز دست تو این ارمغان خوش است

با تاج و تخت زر نتوان سر ز راه برد

ما را که سر به تربت این آستان خوش است ...

... حکم از یار و کار با جان است

عاشقانت چو خاک خفته به راه

که ترا باز عزم جولان است

تا مگر پا نهی بر او سرها

همه با خاک راه یکسان است

والهان منتظر تماشا را ...

... هر چه جویی ز حب و بغض بجوی

کج مرو راه مستقیم این است

جهد کن در دعای دولت شاه ...

... و ز مهر تو روز من سیاه است

در راه تو دین و دل فکندیم

برخاک چه جای مال و جاه است ...

... چون دست به فرق ما نسودی

بگذار قدم که خاک راه است

دل جویی عاشقان مسکین ...

... بر دل عشاق مخور غم که نیست

راه غم آن دل که در اوجای تست

تا تو به پا خاستی از پای و سر ...

... مجو آزار حق جویان که زین جای

بهر سو ره سپاری راه امنیست

... سود آور عشق را زیان نیست

در راه محبتت صفایی

در بند حیات جاودان نیست ...

... به گاه نزع روان نیز جز دعای تو نیست

ز راه دیده به آبش دهیم همره ی اشک

دلی که سوخته ی آتش ولای تو نیست ...

... کاین دست چمیدن ها سرو چمنی نارد

یک چین ز خم گیسو در راه صبا وا کن

تا نافه ی چین خود را گلبوی نپندارد ...

... پس از وقوف به خاک درت کمال خطاست

به عهد بلبل اگر راه گلستان گیرد

بهارت از خطر صرصر ایمن است بلی

سپاه غمزه سر راه بر خزان گیرد

صفایی از در جانان به در نخواهد شد ...

... شادی همه آنجاست که مأوای تو باشد

در خلوت ما غیر تو راه دگران نیست

ور هست همان داعی سودای تو باشد ...