... ما را طفیل سنبل و گل آب می دهد

دریای حسن موج زد اندر کنار یار

نافش عیان نشانه ز گرداب می دهد ...

... سیل اشکم شده پیوسته بهم در شب هجر

عجب ار قامت این موج بطوفان نرسد

هر چه چون گوی بمیدان طلب گردیدم ...

... نظری هست در این خانه که باران دارد

میزند خون دلم موج همی بر سر موج

قلزم دیده ام امشب سر طوفان دارد

آورد موج سرشکم در خونین بکنار

کی چنین لؤلؤ مرجان کون عمان دارد ...

... امکان چو حبابند و تو خود بحر محیطی

یک موج بزن تا که نگویند که هستند

در رشته مهر علی آنانکه اسیرند ...

... نفس خودکام هوس پیشه مرا رسوا کرد

موج شهوت ز ازل کشتی عشقت بشکست

جست طوفان و مرا غرقه این دریا کرد ...

... نوح کشتی ساخت و بگذشت از طوفان دریغ

نوح را بشکست کشتی موج این دریا چه بود

در بیابان هر که گم شد رهنمای اوست خضر ...

... کشتی از گرداب نافش بگذراند نوح عقل

موج حسنش در کنار از بس تلاطم می کند

شمع رخسار تو بی پرده اگر بیند کلیم ...

... هرکه را در سر های لؤلؤات ‏

کی حذر از موج دریا می کند

آه گر با ماه رویت آن کند ...

... که هرسو کافری خنجر به کف خونخوار می بینم

همانا بحر طوفان خیر چشم من به موج آمد

که امشب ساحت آفاق را خونبار می بینم ...

... از عمل می نتوان گفت که گاهی داریم

قلزم مهر علی در دل ما موج زنست

همچو آشفته اگر نامه سیاهی داریم ...

این می که داد کز او سر بی خمار دارم

بحرش کجا کزین موج در در کنار دارم

زنار برگسستم زاسلام توبه کردم ...

... به درس عشق چون مجنون به عصر خویش استادم

ز موج اشک پی در پی گسسته لنگر صبرم

سکون در دل کجا ماند که بر آبست بنیادم ...

... وز فغان و خروش پیر و جوان

موج زد بحر رحمت ایزد

تیره آه که خورد تا به نشان ...

... سوختن تن را بنه گر شمع را پروانه ای

تا نگردد موج زن عمان چشمت سال ها

در کنار خود نبینی زین صدف دردانه ای ...

... خویش را لیلی صفت در خیمه پنهان کرده ای

می زند موج سرشکت لطمه بر کشتی چرخ

از تنور سینه باز ای دیده طوفان کرده ای ...

... ما را شده کشتی تبه غرقیم در بحر گنه

از موج بر بر ساحلم بحر گنه مواج به

غواص لؤلؤ می برد من موج بحرت می خورم

از لؤلؤ و مرجان او این لطمه امواج به

... رشته را بیهوده اندر چشم سوزن می بری

یک لطیمه غنبر ار خواهی خوری صد لطمه موج

گو بیا گر عنبر به دامن می بری ...

... به گنه کنیم اصرار اگر نشد توابی

زده موج اشک چشمم بشب فراق چندان

که به پیش چشم طوفان بنمایدم سرابی ...

... می در آن بزم نه ساغر نه سبو خمخانه

محفل از موج قدح غیرت دریا بودی

وه چه می آتش سیاله طلای محلولی ...

... که تو حبابی و از بحر بود این همه مستی

فکند لطمه موج فراق چون به کنارت

به خود مبند تو تهمت گمان مدار ز هستی ...