... فیض سرمستیم از خمخانه دل می رسد

همچو موج از پهلوی دریاست دایم بر لبم

آشنا گردید در مستی به کنج لعل یار ...

... دل را کباب اخگر لخت کنیم

چین الم به ابروی موج هوا فتد

طومار شکوه ات گر از آه سحر کنیم ...

اسیر پیچش آن طره شکن گیرم

ز موج نکهت سنبل کنند زنجیرم

ز حیرتم چه عجب گر بماند از رفتار ...

... دلم بسته است گاه گفتگو بر جنبش لعلش

نباشد غیر موج باده جویا جوهر جانم

... بس عقده محال گشودم ز جستجو

در موج خیز آب گهر تا شناورم

جویا قدم برون ننهم از ره رضا

در موج خیز بحر حوادث چو لنگرم

... هر شام چراغ خود و پروانه خویشم

بگذشت چو گل موج طربناکی ام از سر

طوفانی ترخنده مستانه خویشم ...

... سادگی بین کز پی تحصیل آرام و قرار

خویش را در موج خیز اضطراب افکنده ایم

شاهد دیدار از آیینه ما رو نتافت ...

... چنان سیل سرشکم کرده طوفان در شب هجران

که موج اشک شد انگشت حیرت بر لب بامم

بحسرت بگذرانم بسکه دور از شکرین لعلی ...

تا نهاد آن مست رنگین جلوه پا در کلبه ام

بال طاؤسیست هر موج هوا در کلبه ام

از بناگوشی ز بس سامان فیض اندوختم

موج مهتاب است فرش بوریا در کلبه ام

یاد رخسار تو زنگ کلفت از دل می برد

خاکروبی می کند موج صفا در کلبه ام

... تو خود را غیر میدانی وگرنه

جدا نبود ز قلزم موج قلزم

برخسارش تماشا کن خوی شرم ...

... ترنج جلد کتابست داغها به تنم

همین نه ز آتش دل استخوان چو موج گداخت

حباب وار به تن آب گشت پیرهنم ...

... زین دل که بسته ایم به این جسم عنصری

در چار موج حادثه لنگر فکنده ایم

دل را زیمن عشق که فیضش زیاد باد ...

... دست سعی ما نشد هرگز به ساحل آشنا

هر قدر در بحر غم چون موج دست و پا زدیم

گشته دورانی که از لخت دلم خواهد کباب ...

... هوای صبح می خواهد دماغ نیم رنگ من

ز هر موج هوا طاووس سرمستی به رقص آرد

چو در پرواز آید گرد راه شوخ و شنگ من

... چون ورق گردان زمین را گرگشایی فال من

موج سان جویا خورد جوهر بهم آیینه را

دیده بگشاید اگر بر صورت احوال من

... در هوای عل میگونش شراب رنگ گل

ترسم از موج تپش ریزد ز ساغر بر زمین

می رسد افتادگان را فیض عالی همتان ...

... با جوش خنده گریه خونین در آستین

موج شکست نام خدا خوشنما بود

از زلف عنبرین تو چون چین در آستین ...

... رمیدن باعث الفت شود روشن روانان را

که موج آغوش بگشاید ز هر پهلو تهی کردن

بود دایم دلش ز اندیشه روز حساب ایمن ...

... خون جگر به جام مه و آفتاب کن

بی طاقتی بس است ترا بال و پر چو موج

آسودگی مجوی دلا اضطراب کن ...

... مانده در خاک سر کوی تو جای چشم من

پنجه مژگان دهد از مصقل موج سرشک

در شب هجران او جویا جلای چشم من