... گفته بودی سرت از تیغ رهانیم کمال

زنده گردم ز سر این وعده چو دریا نکنی

قطره قطره از دریا چو به ساحل آیی

گره به دریا برسی قطره نبی دریایی

پیش او آنی و در خانقه الله گونی ...

... بی غمش در تعبی با غم او در طربی

دریاب لب او مگی با لب او حلوایی

گه دلی گاه زبان گاه نهان گاه عیان ...

... همچو سرو ار بخرامی بر ما نیست عجب

گر شدم دیده ی جان در غم رویت دریا

گوهر پاک تو تا گشت ز چشمم پنهان ...

... بر خاک درش گرت گذاریست

گر هست جهان میان دریا

از دیده و از تو بر کناریست

... ز درد عشق تو ای دوست هر شب از دیده

که گفت با تو جهان در میان دریا نیست

هیچ شب نیست که در کوی غمت غوغا نیست

در فراق رخ تو دیده ما دریا نیست

سر و جانی تو بود جای تو در دیده ی ما ...

... مرا ز درد فراق تو نیست یک ساعت

کز اشک دیده ی مهجور من چو دریا نیست

بسوخت خلق جهان را به حال زارم دل ...

... تا نگار مشک بوی من ره صحرا گرفت

در دریای وصالت را همی جستم به آه

آتش آهم ببین کاندر دل دریا گرفت

ای جهان زین بیش گرد کار عشق او مگرد ...

... خون دل خلق جهانی ز چشم

بس بچکید و ره دریا گرفت

قصه ی درد من و جور غمت ...

... بس که باریدم به هجران آب چشم

سر به سر روی جهان دریا گرفت

هجر رویت آب چشم ما به دریا می برد

بوی زلفت صبحدم بادی به هرجا می برد ...

... از سر کوی تو هر بادی که خیزد صبحدم

بوی زلف مشکبارت را به دریا می برد

آن نگار بی وفا زآن رو که با ما بی وفاست ...

آه دردآلود من از سقف مینا بگذرد

وآب چشمم در غمش از موج دریا بگذرد

آب چشم ما ز سر بگذشت در هجران او ...

... دلم بحر جهانی شد در او سرگشته شد طبعم

ز دریا گر برون آرد دری شهوار خوش باشد

... بجز هجران تو دردم چه باشد

جهان از آب دیده شد چو دریا

گل خیسیده را در نم چه باشد

... آیین مهربانی رسم شما نباشد

چشم جهان چو دریا گشت از فراق و دانم

گر پا نهد خیالش در دیده جا نباشد

... در میان بحر شوق از ابر چشم

دامنم مانند دریا بار شد

هر گلی کز باغ وصلش دل بچید ...

... مردم چشمم به سربار از غمش

این دو دیده بر سر دریا فکند

لعل در پاشش ز شور شکرین ...

... نازنینا نازنینان چشم و دل در ما کنند

آب دریا را به چشمه ریختن نبود عجب

بس عجب باشد که آب از چشمه در دریا کنند

من نه تنها می دهم شرح رخت را پیش گل ...

... هر شب ز هجرت مردم چشم من سودازده

هردم چو ملاحان شنا در آب دریا می کند

گوید به هجران صبر کن تا کام یابی از جهان ...

... سیل مژگان من خسته جهان کرد خراب

بس عجب دارم ار این سیل به دریا نرود