... با داغ تو رفتند شهیدان تو زین باغ

چون لاله به خون جگر آغشته کفن ها

از ما سخنی بشنو و با ما سخنی گوی ...

... هر دم شکفته تر شود از آه من رخت

از رهگذار باد چه غم شمع لاله را

برخوان وصل دست ارادت مکن دراز ...

ای در بهار حسن تو گل ها و لاله ها

وی لاله را ز رشک تو پرخون پیاله ها

بی چاشنی درد تو هست آب زندگی ...

کجایی ای ز رویت لاله را ناب

بهار خرمی بگذشت دریاب ...

خطت بر لاله تر مشک چین ریخت

بنفشه در کنار یاسمین ریخت ...

... دل سوی باغ می کشدم کان بهار را

بر طرف لاله سبزه دلکش برآمده است

خطی عجب دمیده رخی برفروخته ...

... چون دید شکل قد ترا بر زمین نشست

چون لاله داغدار جهانی ز خط یار

کان سبزه بر کنار گل و یاسمین نشست ...

... آن دل که ذوق سبزه و گل در دماغ داشت

چون لاله چاک شد دل شاهی ز سوز عشق

کز گلشن زمانه بسی درد و داغ داشت

... صد چاک شد از دست فراقت دل شاهی

چون لاله که با داغ تو خونین جگری داشت

... آن نیز بجای راستان رفت

شاهی که چو لاله غرق خون است

با داغ تو خواهد از جهان رفت

... ز کوی تفرقه در گوشه فراغ نرفت

چو لاله دلق می آلود را زنم آتش

کز آب دیده بشستم بسی و داغ نرفت ...

... مجلس خرم و آراسته باغی دارد

لاله بین چاک زده پیرهن خون آلود

مگر او نیز ز سودای تو داغی دارد ...

... ماه را دامی ز عنبر می نهد

لاله را داغی ز سودا می کشد

سنبل از سودای مشکین کاکلش ...

دل بی رخ تو جانب گلشن نمی کشد

خاطر به سوی لاله و سوسن نمی کشد

بخرام سوی باغ که گل با وجود تو ...

... بده جامی که دیگر باغ را چشم و چراغ آمد

چو بلبل با فغان چون لاله در خون دلم آری

از این گلشن نصیب عشقبازان درد و داغ آمد ...

چو ساقی آن قدح لاله گون بگرداند

دلم خیال لبش در درون بگرداند ...

... بگریخته از داغ بلا بی جگری چند

چون لاله به داغ دل و خوناب جگر باش

ای چشم چو نرگس همه بر سیم و زری چند ...

... آزاد نگشت آنکه اسیر قفسی بود

عشق آمد و سودای گل و لاله ز سر رفت

زان شعله به تاراج شد ار خار و خسی بود ...

... در شیشه صافی بنگر باده رنگین

چون عکس گل و لاله که در آب نماید

شبها که بغلتد بسر کوی تو شاهی ...

... که از گل بوی کردن دردسر دید

چو لاله داغ بر دل ماند شاهی

ترا تا سبزه بر گلهای تر دید