خطش به گرد عارض مهوش برآمده است
آری، بنفشه با گل او خوش برآمده است
دل سوی باغ می‌کشدم، کان بهار را
بر طرف لاله سبزه دلکش برآمده است
خطی عجب دمیده، رخی برفروخته
چون سبزه خلیل کز آتش برآمده است
هرشب به یاد سلسله زلف در همش
صد آهم از درون مشوش برآمده است
شاهی، سری به عالم دیوانگی برآر
چون قصه با بتان پریوش برآمده است
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف زیبایی و جذابیت معشوقه‌اش می‌پردازد. او از خطوط و نشانه‌های جمال معشوق صحبت می‌کند که ظاهری دلربا و خاص دارد. شاعر احساساتش را در قالب عشق و دلتنگی بیان می‌کند و نشان می‌دهد که این زیبایی او را به سوی طبیعت و بهار می‌کشاند. همچنین، از آتشی که در دلش شعله‌ور است و شب‌ها به یاد معشوق و زلف‌هایش آهی از دل برمی‌آید، یاد می‌کند. در نهایت، شاعر از دیوانگی ناشی از عشق خود سخن می‌گوید و به دنیای شگفت‌انگیز عاشقانه اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: خطی که بر چهره‌ی زیبا و دلکش او نقش بسته، مانند بنفشه‌ای است که در کنار گل دیگر زیبایی خاصی یافته است.
هوش مصنوعی: دل من به سمت باغ می‌رود، زیرا بهاری که از لاله و سبزه‌های زیبا پر شده، در آنجا شکوفا شده است.
هوش مصنوعی: نوشته‌ای زیبا و شگفت‌انگیز است که تصویری از چهره‌ای جذاب و دلربا ارائه می‌دهد. چهره‌ای که مانند سبزه‌ای سرسبز و تازه در برابر آتش نمایان شده است. این توصیف به زیبایی و درخشندگی چهره اشاره دارد و نشان می‌دهد که زیبایی او از دل آتش و سختی‌ها به وجود آمده است.
هوش مصنوعی: هر شب به خاطر زلف‌های در هم‌تنیده‌اش، صدایی از عمق وجودم برمی‌آید که نشان‌دهنده‌ی نا آرامی و دلتنگی من است.
هوش مصنوعی: ای پادشاه، سر را به دنیای دیوانگی ببروش، زیرا داستان با زیبایی‌های معشوقه‌ها آغاز شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.