... گرد اگر برخاست از جا رخصت از محمل گرفت

رفت عمرم در سفر چون موج و نتوانم کلیم

گوشه امنی درین دریای بی حاصل گرفت

... یک جهان بار شکایت ز جهان خواهد بست

هر که از کشور هستی به سفر خواهد رفت

خار هم در قدم راهروان در سفر است

گل سپر گر نشود تا به جگر خواهد رفت

سفر ملک فنا ایدل اگر خواهی کرد

وقت شد قافله شمع سحر خواهد رفت

گر چنین شعله کشد کینه یاران وطن

چون شرر در سفرم عمر بسر خواهد رفت

به کمال ار برسد رابطه راز و نیاز ...

... به جلوه گاه تو هر دل که رفت از خود رفت

دگر کسی به وطن زین سفر نیامده است

دعا ز عالم بالا همین خبر دارد ...

... بسکه در هر گام راه عشق دارد رهزنی

غیر خار پا ز سامان سفر با من نماند

بعد ازین تاریکی شبها بخود خوش کن کلیم ...

... در تن نای چو جان از لب شیرین بدهد

سفر بیخودیم را بدمی ساز کند

مرغ دل در قفس سینه بمیرد به از آن ...

... کو خرمن آرام سلیمان ز میان برد

تاب سفر دور ندارد ز نزاکت

از دل نتوان حرف میانش بزبان برد ...

... خنده هر گه بر لب ما جا کند شیون شود

نزد ما سود سفر سرمایه از کف دادنست

راه ما ناامن خواهد شد چو بیرهزن شود ...

... که هیچ کار ز آه و فغان نمی آید

از آن دیار که سود سفر خطر باشد

چو راه امن شود کاروان نمی آید ...

... تا نغمه ای نباشد نتوان ز هوش رفتن

مسکین مسافری کو ساز سفر ندارد

دل را خراب دارم تا بستگی نه بیند ...

... سر دارد الفتی بهوایت که چون حباب

با او سفر کند اگر از سر بدر شود

جاهل برو ز مرشد بیمعرفت چه فیض ...

کسی تا کی به سان موج دایم در سفر باشد

دری نشناسد و چون موج دایم دربه در باشد ...

... خون شد دلم چو لذت آوارگی شناخت

تا در لباس موج گهر در سفر بود

ماه نوی که یکشبه باشد تمام عمر ...

... گر از وطن برید زیان گهر چه شد

صد ره سفر بملک جنون کردی و هنوز

ای دل بجاست عقل تو سود سفر چه شد

چیزی بهای خصمی این ناکسان مده ...

... نیارد راهزن بیکاروان شد

بگیتی هر که نام او سفر کرد

غریب عالم امن و امان شد ...

... شکسته پای تراز من شدست کینه من

که هرگز از دل بیرحم تو سفر نکند

اگر زبان قلم را هزار جا ببرم ...

... از جفای پدر و سیلی استاد چه سود

هر کرا غربت و سوهان سفر می باید

خانه هستی چون شیشه ساعت خوابست ...

... ز هوش رفته دل ما به خود نیاید باز

به این درازی عمر سفر نمی باشد

سرم ز پنبه مینا سبک تر است کلیم ...

آن رهروان که در پس زانو سفر کنند

پوشیده دیده و ره نادیده سر کنند ...

... براه عشق که زاری و عجز می طلبند

ز ساز و برگ سفر چون جرس فغان بردار

پیاله گر بکف آید به پند گو منکر ...

... بجز متاع تجرد ببار خویش مبند

بهر سفر که روی شرمسار رهزن باش

کلیم عمری با این و آن بسر بردی ...