سارا در ۴ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۱۹ دی ۱۳۹۹، ساعت ۰۰:۳۳ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » جمشید » بخش ۲ - مرداس تازی و فرزند ناخلفش ضحاک:
- مصرع دوم بیت 5 در نسخه خطی فلورانس بیشتر در خور محتوای این بیت و بیت قبل است:
همان تازی اسب و هیون مری
لغت مری به چندین معنی میتواند اشاره داشته باشد که ابولفضل خطیبی آن را به معنای شیرده و محسن صادقی محسن آباد آن را به معنای اهلی و فرمانبر در نظر گرفته.
- بیت 6: به "دوشندگان"، باز هم نسخه خطی فلورانس.
دوشیزگان در اینجا ارتباطی با مفهون نداره.
- همچنین بیت 9 در همان نسخه به این صورت نوشته شده:
دلیر و سبکسار و ناباک بود
بهنام در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۳:۵۷ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷:
دوستان عزیز، اجرایی بدون آهنگ از این غزل شنیده‌ام که خانومی می‌خواندش و بسیار غم‌انگیز است. کسی از نام این خانوم خواننده اطلاعی دارد؟
مهین در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۳:۲۷ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر اول » بخش ۱۰ - بیان آنک کشتن و زهر دادن مرد زرگر به اشارت الهی بود نه به هوای نفس و تأمّل فاسد:
طفل می لرزد ز نیش احتجام/ مادر مشفق در آن دم شادکام
فرشاد در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۳:۱۴ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۲:
دوستان ادمی که قصد فریب خود و دیگران را دارد و خود را به خواب میزنه با هیچ چیزی نمیشه بیدار کرد برای همین بحث بی‌فایده است. اما برای اطلاع دوستان: بخش 37 نوروزنامه خیام " گفتار اندر منفعت شراب" است و اینطور شروع میشود:
دانا آن طب چنین گفته اند، چون جالینوس و سقراط و بقراط و بوعلی سینا و محمد زکریا که هیچ چیز در تن مردم نافع تر از شراب نیست، خاصه شراب انگوری تلخ و صاف ...
سعید در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۳:۰۶ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۰:
سلام
این قسمت که حافظ می فرماید: «مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه»، در واقع به آیه ای از عهد عتیق اشاره دارد که خداوند را با صفت «مست» وصف می کند.
یعنی: خداوند عاری از هر نوع قید و تقیید است. مست واقعی اوست که علی الاطلاق تجلی دارد.
nabavar در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۳:۰۳ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۱۷۲:
بیت اول چنین است
هر گه که تو نعل اسب یکران بندی
داغی دگرم بر دل حیران بندی
اسب یکران:
1. اسب اصیل و نجیب.
2. اسبی که رنگ او میان زرد و بور باشد.
مثل:
یکران بادپای تو چون آب خوش رو است
رخش تناور تو چو گردون تکاور است .
سیامک در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۲:۰۸ دربارهٔ سعدی » گلستان » دیباچه:
زیبا تر از این متن تا به امروز نیامده
خامش در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۱:۴۴ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۳۰:
درود بر «جدا» و بیان دلنشین در باره شمع سحر. با این بیان زیبا و روانتان، جال سوز و گداز شب تا سحر حافظ را در خلوت با معشوقش در دلم زنده کردید و اشک دل را در مردم چشم روان. امیدوارم باز هم نمادهای دیگر این عاشق پروردگارش را برایمان روشن کنید.
افسانه چراغی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۱:۳۷ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۱۹۰:
در مصرع آخر، به بازی باید جدا نوشته شود یعنی برای بازی نیایی.
افسانه چراغی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۱:۲۷ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۱۵۸:
اگر «مؤذن» باشد، با «آوازه قامت خوشش» جور در نمی‌آید؛ پس مثلا باید «آواز اقامه خوشش» باشد.
از طرفی اگر موزون باشد، صفت خوش معمولا برای قامت به کار نمی‌رود و برای آواز مناسب‌تر است.
امیرحسین شکوهی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۱:۲۱ دربارهٔ وحشی بافقی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۴۲:
به نظر می آید او ایوب بود صحیح تر است.
افسانه چراغی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۱:۰۲ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۵۷:
مصرع اول و چهارم اشکال وزنی دارد. شاید به این شکل بوده باشد:
بگذشت پریر باد از لالۀ ورد (لاله سرخ)
دی خاک چمن سنبل تر بار آورد
امروز خور آب شادمانی زیراک
فردا چو همی آتش غم باید خورد
افسانه چراغی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۵۵ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۴۶:
فرمایش جناب امین کاملا درست است.
افسانه چراغی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۴۸ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۲۶:
مصرع دوم چیزی کم دارد تا وزن آن درست شود. شاید این گونه باشد: از تار دو زلفش، تن من بسته اوست.
افسانه چراغی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۲۳ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۳:
در ادبیات پیشین ما، منظور از گل، گل سرخ است.
افسانه چراغی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۲۲ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۳:
جناب آرش گرامی
تیغ همان شمشیر است. شعر فردوسی بدین صورت درست است:
به روز نبرد آن یل ارجمند
به شمشیر و خنجر، به گرز و کمند
برید و درید و شکست و ببست
یلان را سر و سینه و پا و دست
بابک در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۱۹:۰۲ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۲۴۷:
منوچهر جمالی نوشته است:از این پس ، چشم تو و جان تو (= جی ) ، میزان ( = جی ) تو هست ، و این خودت هستی که کردار و گفتار خودت و پدیده ها ورویداد ها را می‌کـشی و وزن می‌کنی ، وه مه چیزها ، از این پس، موزون تو می‌شوند . توئی که ارزش ها را در جستجو و پژوهش و آزمایش ، معین می‌سازی .
تو را از این پس، هیچکس وه یچ مرجعیت دینی و اخلاقی و هیچ قدرتی، داوری نمی‌کند. ترا هیچکس نمی‌بیند که تا پیش او، بازیگری کنی و نقشی بازی کنی ، که مورد پسند او واقع شوی . نقش بازی کردن در انظارمردم ، یا درانظار موءمنان و هم حزبیان و همگروهیها وهموطنی ها ، معنای « بزرگ بودن حقیقی » که « از خود، بزرگ بودن » است ، از خود، زیبابودنست ، از خود ، نیک بودنست، را در تو از بین می‌برد . این نقش بازیها ، پاکی و صداقت ( راستی ) را ، که راست بودن در برابرچشمان خودت هست، از بین می‌برد .
« هـنـر »، برای تو « فضیلت و برتری جوئی وسبقت جوئی بر دیگران ، در پیش انظار، در تماشاخانه اجتماع، در یک تقوا و یا یک ارزش اخلاقی » نیست. چنین فضیلتی و تقوائی ، ایجادِ رشگ در اجتماع می‌کند . « فضیلت یا هنر» و « رشک » که هر فضیلتی را زهرآلود می‌سازد ، و اصل کین توزیست ، همراه و ملازم هم می‌شوند. رشک ، سایه فضیلت میگردد که همیشه بندنبالش می‌دود . فضیلت و رشک ، « ژی» و «اژی » هستند که با هم می‌آمیزند . درست « فضیلت و هنر» ، بلافاصله ، گوهر « دیوی » پیدا می‌کند ، و خودش رشک را بر میانگیزد .« فضیلت و هنر» ، و« رشک » ، همزاد متضاد ( بنا به تصویر زرتشت ) میگردد . به عبارت دیگر، اهورامزدا، خودش اهریمن را با خود می‌آورد .ولی درست این رشگها هستند که ادیان و مذاهب آن‌ها را ، مقدس می‌سازند . این رشگ مقدس را که agon نامیده میشود ، یونانیها آوردند . میتراگرائی و یهودیت و اسلام ، خشم ( غضب ) را ، که بُن همه قهرورزیهاست ، مقدس ساختند ( خشم مقدس )، و یونانیها ، رشک یا «اگون » را، مقدس ساختند (پیشوند اگه ، در اگون یونانی ، همین اژی = اگی است ) . فرهنگ سیمرغی ، نه رشگ را مقدس می‌سازد ، نه خشم را. از این‌رو رستم ، در هفت خوان، دنبال هنریست که رشگ مقدس را طرد می‌کند . رستم نیاز به هنری دارد که رشک نیافریند، که بنیاد کین توزیهاست .
دراین ادیان نوری ، هنراخلاقی، آلوده به رشک و رقابت و « خواست پیش افتادن بر دیگرِی در انظار» شد . نیک بودن ، زیبا بودن ، بزرگ بودن ، مسابقه گذاشتن در بازار اجتماع و سیاست و دین میشود . هیچکس چشم دیدن آن را ندارد که دیگری خوبتر از او، زیباترازاو ، بزرگوارتر از او نزد مردمان باشد ، و می‌کوشد که خوبی و زیبائی و بزرگی را تا میتواند درهمه، زشت و مسخ سازد ، و بنکوهد و تاریک سازد ، تا خودش ، مسابقه را از دیگران ببرد . تو، با این غایت به هفت‌خوان برو، تا گمنام باشی ، تا کسی نباشد که دلیریهای ترا ، به شکل مسابقه با دیگری ، ببیند ، و بدین علت ، مشهور و بلند آوازه شوی .
من تـرا، برای بازیگری در تئاتراجتماع نپرورده ام . تو هم اجتماع را ، به تماشاخانه ، و مردمان را به تماشاچیان ، و چشم را ، به تماشاچی بودن ، نکاه . تو این راه را نمی‌روی ، تا با اعمالت و هنرهایت ، مشهور شوی ، و کسی نیست که ترا در دلیریهایت بستاید ، و درسُستی هایت بنکوهد. کسی و مرجعی و قدرتی، ترا وکارهایت واندیشه هایت را « داوری » نمی‌کند . داوری کردنdaato-bara ، تنها ، جعل و گذاردن میزان، یا وضع معیار و قاعده و قانون یا محاکمه کردن و تشخیص نیک و بد، با این قوانین و قواعد ومعیارها نیست ، بلکه « daata » آفریدن و هستی بخشیدن و هستی یافتن نیز هست . داوری ، هم حق آفرینندگی ِقاعده و معیار، وهم هستی یافتن با آن ، وهم هستی دادن با آن هم هست ، و هم حق تشخیص نیک و بد ، زشت و زیبا ، پستی و بزرگی دادن نیز هست . داوری ، هم اینست و هم چیز دیگراست . آنانکه ترا در اجتماع ، داوری می‌کنند ، نه تنها خوبی و بدی را در تو، از هم تشخیص می‌دهند ، بلکه خوبی وبدی ، و زشتی و زیبائی ، و پستی و بزرگی را نیز ، در تو می‌آفرینند، و حق از خود بودن ، حق نیک بودن از خود ، حق بزرگ بودن ازخ ود ، حق دیدن با چشم خود ، حق اندیشیدن با خرد خود را از تو می‌گیرند . اینکه داوری ، همیشه به نزاع وجدل و اعتراض می‌کشد ، از آن روست که آنکه داوری شده ، ناگهان درمی‌یابد که حق از خود بودن ، از او گرفته شده ، و درست ، داوری کننده ، حق از خود بودن را پیدا کرده است . تو حق نداری ، امر به معروف و نهی ازمنکر بکنی ، چون تو با این کار، حق از خود بودن ، حق از خود نیک بودن ، حق از خود اندیشیدن ، حق با چشم خود دیدن را از دیگری می‌گیری .
افسانه چراغی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۱۸:۴۶ دربارهٔ مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۲۴:
جناب علی گرامی
مصرع سوم در واقع بدین شکل است: بست از این نادره‌تر، که در عالم دید؟ بست درست است.
ضمنا بدر یعنی ماه کامل که ماه شب چهاردهم است. صورت زیبای کودک نعلبند را به ماه کامل تشبیه کرده است.
تاکنون هیچ ادیبی نگفته که این شعر عرفانی است بلکه به این نوع شعر از نظر موضوع که درباره پیشه‌وران و صنعت آنهاست، شهرآشوب می‌گویند.
محمدضیا در ۴ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۴۹ دربارهٔ ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۶۰۸:
آقای آزاد عزیز،
کلمه حضرت، دقیقا به معنای محضر است، لذا وجهی ندارد که آن را تغییر داد.
تائب فسائی در ۴ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۱۹ دی ۱۳۹۹، ساعت ۰۳:۱۴ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۸۲: