ما عاشقان مستیم افتاده در خرابات

باما سخن مگوئید از زهد و زرق و طامات

چندان شدیم سرمست از جام عشق جانان

کز خود نمیشناسیم تسبیح از تحیات

ایزن صفت ز غفلت خواب و خیال تا کی

[...]

ای صفاتت سربسر روپوش ذات

ذات پاکت گشته مخفی در صفات

حسن تو چون کرد آهنگ ظهور

گشت مرآت جمالت کاینات

ذره تابید از مهر رخت

[...]

ای لبت سرچشمه آب حیات

بوسه ات شیرین تر ازشهد و نبات

گر خرامی یکره از خانه برون

خوبرویان بر رخت گردند مات

طاق ابرویت چو بیند برهمن

[...]

ای صفاتت شده آئینه ذات

کرده ذات تو تجلی بصفات

نوح را لطف تو شد لنگر فلک

تا ز طوفان بلا یافت نجات

خواستم نقش جمالت بکشم

[...]

گر نیازی بهر یار دلربا میبایدت

هر نفس جانی بپای وی فدا میبایدت

زآتش عشق رخش سیماب دل را تاب ده

گر درون بوته تن کیمیا میبایدت

تا بکی جوشی با غیار و نکشی بهر یار

[...]

راست گویم قد دلجوی تو بیچیزی نیست

کج نگویم خم ابروی تو بیچیزی نیست

فتنه در خواب عدم بود که من میگفتم

سحر آن نرگس جادوی تو بیچیزی نیست

دل که هست ابروی محرابی تو قبله گهش

[...]

گرچه گستاخیست هر دم آمدن بر در گهت

آیم و روبم بمژگان کحل از خاک درت

دسترس گر نبودم بر پای بوست بس همین

کایم و بوسم نهانی آسمان در گهت

کی دل از چاه زنخدانت برون آید که هست

[...]

کوی دلدار بهشت است چمن نتوان گفت

نقش پایش گل و نسرین و سمن نتوان گفت

بسکه داده بخطش خط غلامی عنبر

گیسویش را بخطا مشک ختن نتوان گفت

شود از شرم و حیا بسکه گلشن غرق گلاب

[...]

دوش رندی بخرابات مرا فاش بگفت

کز چه رو شیشه می کرده ای در خرقه نهفت

خرقه بر تن بدر و شیشه می فاش بنوش

هیچ پروا مکن از زاهدی افسانه که گفت

در گلستان جهان تا که فلک یاد دهد

[...]

بسته باشد تا بکی میخانه را در الغیاث

چند ماند خالی از می جام و ساغر الغیاث

طبل شادی تا بکی در سینه ام سلطان غم

کوبد و آراید از هر سوی لشگر الغیاث

تا بکی از منجنیق چرخ ناهموار دون

[...]

روزگاری صرف شد در کلبه احزان عبث

بی وصال دوست عمری رفت تا پایان عبث

اینهمه زاری و افغان بهر دیدار گلست

کی بود مرغ سحر را زاری و افغان عبث

جیب جان از خار هجران تا نگردد چاکچاک

[...]

زهی گرفته جمالت ز ماه تابان باج

نهاده بر سر خورشید خاکپایت تاج

جهان چو روز منور شود ز رخسارت

گشائی از رخ خود گر نقاب در شب داج

شهان ملک جهان بر درت چو مسکینان

[...]

دوشم بسحر ساقی پر کرد قدحی از راح

زان راح که میبخشد جان در بدن ارواح

از راح وز اقداحت نبود اگر آگاهی

راحست حیات ایدل اقداح بود ارواح

خوردم قدحی چون من زان راح روان افزا

[...]

ساقس بقدح چه میکنی راح

لعل تو بس است راح اقداح

این راح که از لب تو نوشیم

گنجینه روح راست مفتاح

مائیم که بهر گوهر وصل

[...]

لب شیرین تو که هست ملیح

عالمی کشته و کند ترویح

از سپهر جمال خورشیدت

همچو ماه رخت نتافت صبیح

گشته کروبیان قدسی را

[...]

مرو مرو ببرش این چنین دلا گستاخ

نموده ترک ادب میروی کجا گستاخ

اگر چه آمدن و رفتنت ز گستاخیست

بروبرو ببرش بیش از این میا گستاخ

ادب بورز وز گستاخیش مرو در پیش

[...]

دوش از غمکده هجر نجاتم دادند

مرده بودم بوصال تو حیاتم دادند

از خطت بر ورق او رقم حسن زدند

بر در میکده عشق براتم دادند

می توحید بجام از خم عدلم کردند

[...]

دوش در مصطب جان باده ذاتم دادند

باده ذات ز معنای صفاتم دادند

شادی مرحله عشق بره روی نهاد

از غم بادیه عقل نجاتم دادند

روش خواجگی از برهمنان پرسیدم

[...]

بدل این نکته از جان می تراود

که جان از لعل جانان می تراود

گرم هندوی خالش راه دین زد

ز کفر زلفش ایمان می تراود

بود بحر معانی هر بیانی

[...]

روی تو چو ماه انور آمد

موی تو چون سنبل تر آمد

یک بوسه ز لعل شکرینت

بهتر ز هزار شکر آمد

هر نفحه ز زلف عنبرینت

[...]