ریش سازد ز نزاکت گل رخسار ترا

گر خلد خار به پا طالب دیدار ترا

فرصت چشم گشودن به نگاهی ندهد

کس چو حیرت نکشد غیرت رخسار ترا

مگذر از خاک من ای شوخ که نتوان دیدن

[...]

نیست غیر از وصل آبی آتش جوش مرا

مرهمی جز دوست نبود زخم آغوش مرا

بر سرم سودای جانان، بسکه پا افشرده است

باده پرزور نتواند برد هوش مرا

شد ز خامی در سر کار هوس عهد شباب

[...]

دولتی نیست به از تیغ تو بیباک مرا

سرنوشتی نبود جز خم فتراک مرا

آنچنان گشته ام از ضعف، که بعد از مردن

رستن سبزه،برون آورد از خاک مرا

هر نفس آب حیاتی کشم از تیغ کسی

[...]

نیست غمخوار چو لیلی، دل محزون مرا

شانه بس پنجه آن خور سر مجنون مرا

کشته تیغ سمورند همه خود سازان

ای نمد سخت خریدی تو از آن خون مرا

کرده ام خون بدل از منع رخ جانانش

[...]

وعده کردی که بگیری به نگاهی جان را

دل ما نیست، چرا می شکنی پیمان را؟

همه چون سرو ببالند بخود، گر شمرم

خاربست سرکوی تو،صفت خوبان را

چون سیه مار که در برج کبوتر باشد

[...]

شده با نیک و بد آیینه دل خوش گل ما

خویش را بشکند آنکس که خورد بر دل ما

سرکشی بسکه به ما خسته دلان دشوار است

سبحه سان سر نزند دانه ما از گل ما

سخن از آتش رخسار کسی میگذرد

[...]

خاکساری شده سرمایه آسودن ما

صندل دردسر ماست همین سودن ما

قدر ما تشنه کاهیدن خویش است، بگو

خاکساری نکند سعی در افزودن ما

ننشستیم دمی از تک و پو بهر معاش

[...]

در جهان گشته سمر حرف پریشانی ما

پهن باشد همه جا سفره بینانی ما

نیست ما را گله از تنگی احوال جز این

که ملولند عزیزان ز پریشانی ما

نیست از سیل حوادث به جز این دلکوبی

[...]

رفت پیری چو ز حد، مرگ گوارنده تر است

شربت مرگ درین شیر بجای شکر است

میرسد قاصد پیری،ز عصا نامه بکف

زندگی رفته، اجل آمده، کاینش خبر است

زهر آوازه مرگی، بگشا دیده ز خواب

[...]

با گدا خلق کن، دست سخایی درم است

خنده در رو، بدل گریه ابر کرم است

نشود صاحب خود را نرساند به جزا

ظلم را عادل اگر کس نشمارد ستم است

محو از صفحه گیتی شده امروز سخن

[...]

آه، شمعی ز شبستان سحرخیزان است

ناله، نخلی ز گلستان سحرخیزان است

چون دم صبح نباشد، همه کیفیت و شور

گریه کاه دل بریان سحرخیزان است

دیدم از تاج خروسان، که ز بیداری بخت

[...]

کوه کن از طرفی، وز طرفی مجنون است

پر ز عشق است، اگر کوه و اگر هامون است

کیست، کو خانه خراب هوس دنیا نیست؟

یکی از خاک نشینان درش، قارون است

پیش پاکان، همه اقبال جهان ادبار است

[...]

واعظ دل شده هرجا که بود بنده اوست

ذره دور است ز خورشید، ولی زنده اوست

خاک از ژاله عرقناک و، سپهر از انجم

فرش تا عرش سراپا همه شرمنده اوست

ای زمین زاده، مکش بر در حق گردن عجب

[...]

آنکه هرلحظه نمرد از غم رویت، چون زیست؟

وآنکه از گریه نشد آب، نمیدانم کیست؟

مردم شهر محبت همه درویشانند

ناتوانیست که در مملکت عشق قویست

دست برداشتن وقت دعا ایمائی است

[...]

خاطر بلهوس او چه وفا خواهد داشت

لعل دوشابی آن دل، چه بها خواهد داشت

زآن شوم گردو، نهم روی به پشت پایش

که گه شرم نگاهی سوی ما خواهد داشت

بشکند طرف کلاهی، فتد آوازه بشهر

[...]

سوی یار از همه پرداخته میباید رفت

گر همه رنگ بود، باخته میباید رفت

ناقه عزم ضعیف است دو محمل نکشد

دو دل خویش یکی ساخته میباید رفت

در ره دوست چو آبی که شود صاف و رود

[...]

زندگی شد همه نابود، پی بود عبث

قدم سعی درین بادیه فرسود عبث

کفن از تار امل بافی ما ماند به ما

در جهان این همه جان کندن ما بود عبث

بسیه چاه لحد، پا چو گذاری، دانی

[...]

گر کنی زشت، ز پند من دلریش مرنج

چون ترا فصد ضرورت بود، از نیش مرنج

گر عزیزی بتو بد کرد، مرنجان زو دل

ور برنجد دل از او، زدل خویش مرنج

نیست در قسمت حق، ره کمی و بیشی را

[...]

گرچه درد دل ما شرح و بیانی دارد

خامشی نیز عجب تیغ زبانی دارد

روزی اهل کرم، تازه رسد روز بروز

سفره دانست که دایم لب نانی دارد

مسلک عشق ندارد خطر گمشدگی

[...]

نتوانست ز بس ضعف بدندان جا کرد

گره لقمه ام از شیشه روزی وا کرد

فیض گمنامیم این بس که ز خلوتگه فقر

شغل دنیا نتوانست مرا پیدا کرد

سایه بال هما بود بلای سیهی

[...]